O Γιώργος Μαυρωτάς είναι εκλεγμένος βουλευτής Αττικής με το Ποτάμι, Αναπληρωτής Καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και πρώην επαγγελματίας υδατοσφαιριστής.
Σε συνέντευξη που παραχωρεί στο millennials.gr μας μιλά για την έως τώρα πορεία αλλά και τους μελλοντικούς στόχους και συνεργασίες του Ποταμιού. Αναπτύσσει τις θέσεις του για την κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων, την θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το στοίχημα για μία ενεργό πολιτική συμμετοχή των νέων και το φαινόμενο της διαρροής εγκεφάλων.
Αναλυτικότερα:
Έχετε υπάρξει στο παρελθόν πρωταθλητής του πόλο, ενώ είσαστε και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Δεν είχα ξανασχοληθεί ποτέ στη ζωή μου με κόμματα. Ήμουν όμως ενεργός πολίτης, αρθρογραφούσα συχνά στο protagon.gr (κι έτσι γνώρισα τον Στ. Θεοδωράκη) για θέματα αθλητισμού και παιδείας και όχι μόνο. Έβλεπα όμως τα πολιτικά αδιέξοδα και θεώρησα ότι δεν έπρεπε να μείνω αμέτοχος. Θεώρησα ότι αντί να κάνω μόνο κριτική από τον καναπέ, θα έπρεπε να σηκωθώ και να προσπαθήσω να συνεισφέρω όσο μπορώ σε αυτό που λέμε πολιτική σκηνή όχι τόσο με κραυγές και κοκορομαχίες όπως γίνεται συνήθως, αλλά με σκέψεις, προτάσεις, ιδέες και πράξεις.
Γιατί επιλέξατε «Το Ποτάμι»;
Από την πρώτη στιγμή τα λόγια του Σταύρου Θεοδωράκη τον Φεβρουάριο του 2014 ήταν σαν να έβγαιναν κι από το δικό μου στόμα. Είχα διαπιστώσει κι εγώ απογοητευμένος τις ίδιες παθογένειες του πολιτικού συστήματος παρά την κρίση που περνάγαμε. Το πελατειακό κράτος, την κομματοκρατία να έχει διεισδύσει παντού (κυρίως στα πανεπιστήμια), την έλλειψη αξιοκρατίας, διαφάνειας, λογοδοσίας, την αδυναμία συναίνεσης στα στοιχειώδη. Το Ποτάμι λοιπόν ήταν η μόνη απάντηση σε όλα αυτά γιατί όλες αυτές οι παθογένειες που έφερε το παλιό σύστημα έβλεπα ότι τις υιοθετούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται έφερνε το νέο. Και για αυτό ακριβώς τον λόγο από την αρχή το Ποτάμι δέχθηκε πόλεμο προπαγάνδας κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ (όλα αυτά τα περί διαπλοκής) γιατί ακριβώς ήταν το μόνο που μπορούσε να αντιπαραταχθεί μαζί του ως «μη φθαρμένο». Και σε ένα μεγάλο ποσοστό η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να «ποτίσει» τον κόσμο ότι τάχα κάτι κρύβεται πίσω από το Ποτάμι αποσιωπώντας το γεγονός ότι δεκάδες αξιόλογες, πετυχημένες στη ζωή προσωπικότητες τάχθηκαν μαζί του. Τόσο αφελείς ήταν όλοι αυτοί ή τόσο «διαπλεκόμενοι»;
Μέσα από τις δηλώσεις του Προέδρου του κόμματος σας, κ. Σταύρου Θεοδωράκη, είχε διαφανεί η φιλοδοξία της κατάκτησης της τρίτης δύναμης στο Ελληνικό Κοινοβουλίο τόσο στις εκλογές του Ιανουαρίου όσο και στις απερχόμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου. Το εκλογικό αποτέλεσμα έτσι όπως διαμορφώθηκε, είναι κάτι το οποίο σας αφήνει ικανοποιημένο; Τόσο εσάς, όσο και το ίδιο το κόμμα σας.
Όχι, ασφαλώς και δεν είμαστε ικανοποιημένοι κι έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας για αυτό. Τόσο η τεχνητή πόλωση (που πήρε κόσμο τόσο από την κεντροδεξιά όσο κι από την κεντροαριστερή πτέρυγά μας) όσο και οι οργανωτικές αδυναμίες του Ποταμιού κυρίως στην περιφέρεια (μην ξεχνάτε ότι το Ποτάμι είναι ένα κόμμα 20 μηνών) κόστισαν. Όμως στη συνείδηση του κόσμου το Ποτάμι είναι πολύ πιο δημοφιλές από το 4% που πήρε στις τελευταίες εκλογές γιατί ακριβώς ο κόσμος όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνει ότι είναι ο πραγματικά νέος λόγος που έχουμε ανάγκη στην πολιτική σκηνή. Με προτάσεις ιδέες λύσεις χωρίς κραυγές και ιδεολογικά συρματοπλέγματα.
Θεωρείτε ότι «Το Ποτάμι» έχει καταφέρει να επιτύχει τους στόχους που μέχρι στιγμής έχει θέσει; Ποιους στόχους εσείς προσωπικά θα θέτατε ως προτεραιότητα για το μέλλον του κόμματος;
Το Ποτάμι δεν έχει καταφέρει τους στόχους του ακόμα. Στόχος του είναι να συνενώσει τους προοδευτικούς πολίτες που, όπως κι εγώ, έχουμε διαγνώσει τις ασθένειες του παρελθόντος που μας οδήγησαν στην κρίση και θέλουμε να τις γιατρέψουμε. Η βασικότερη ασθένεια είναι η πελατειακή αντίληψη των παλαιών κομμάτων (βάζω και τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά με βάση την συμπεριφορά που έχει δείξει ως τώρα). Τα κόμματα αυτά θεωρούν τους ψηφοφόρους πελάτες που θέλουν να ικανοποιήσουν είτε μεμονωμένα είτε ως συγκεκριμένες ομάδες κι όλο αυτό καταλήγει σ’ ένα σύμπλεγμα ρουσφετιών. Αυτήν την κρίσιμη μάζα πολιτών που θέλει να απεμπλακεί από το πελατειακό σύστημα, που πιστεύει στην αξιοκρατία και είναι έτοιμη να στηρίξει έναν νέο φορέα για να τα υπερασπιστεί αυτά, εγώ την θεωρώ ότι είναι πάνω από 10%-15% στην Ελλάδα και πρέπει να την προσελκύσουμε στο Ποτάμι. Γιατί το Ποτάμι έχει φτιαχτεί για τους μη-βολεμένους, αυτούς που δεν θέλουν απλώς να «χωθούν» αλλά για αυτούς που θέλουν να δημιουργήσουν.
Σας προκαλεί ανησυχία το γεγονός ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι σήμερα τρίτο κόμμα;
Ναι είναι ανησυχητικό αυτό αλλά δείχνει και τα αδιέξοδα του κόσμου και την απογοήτευση από το παλιό πολιτικό σύστημα. Όμως οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν ότι ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή δεν είναι απλά μια ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά παίρνεις μαζί «όλο το πακέτο» που την συνοδεύει (ναζιστικά ιδεώδη, μισαλλοδοξία, βίαιη συμπεριφορά).
Ποιες μελλοντικές συνεργασίες θα μπορούσε «Το Ποτάμι» να έχει κατά νου;
Θα είχαμε κατά νου συνεργασία με ομάδες πολιτών που έχουν παρόμοιους προβληματισμούς. Προοδευτικοί φιλελεύθεροι, αριστεροί μεταρρυθμιστές, οικολόγοι που θεωρούν ότι πρέπει να φύγουμε από τα βαρίδια του παρελθόντος. Με κόμματα που εξέθρεψαν το πελατειακό κράτος (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) το Ποτάμι δεν μπορεί να συμπράξει γιατί δημιουργήθηκε ακριβώς για να το καταπολεμήσει. Δεν θέλουμε να ενώσουμε τις παθογένεις τους παρελθόντος αλλά τις δυνάμεις του μέλλοντος. Αν θέλαμε να δώσουμε ένα πολιτικό στίγμα στο Ποτάμι θα έλεγα ότι καλύπτει τον χώρο των σοσιαλφιλελεύθερων· δηλαδή, όχι στην κρατικοδίαιτη ανάπτυξη, να δώσουμε έμφαση στον ιδιωτικό τομέα με διαφανείς και ίδιους για όλους κανόνες για να πάρει μπρος η παραγωγή. Το κράτος πρέπει να μεριμνά για τη δίκαιη κατανομή των βαρών, την παροχή βασικών υπηρεσιών (υγεία, παιδεία) και να παίζει τον ρόλο του ελεγκτή και τοποτηρητή των κανόνων.
Κ. Μαυρωτά, «Το Ποτάμι» επανειλημμένα έχει αναφερθεί στην «πάση θυσία» παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη και το ευρώ. Ο παραπάνω ισχυρισμός αποτελεί για εσάς «κόκκινη γραμμή» με όποιο κόστος και εάν συνεπάγεται;
Ναι, θεωρούμε ότι η Ευρώπη για την Ελλάδα είναι μονόδρομος γιατί στην συγκεκριμένη γεωπολιτική συγκυρία αν βγούμε από την Ευρώπη θα είμαστε σαν καρυδότσουφλο σε τρικυμία. Η Ευρώπη είναι το μέλλον μας, βέβαια όχι με την μορφή απλώς ενός δανειστή, αλλά με την μορφή ενός τρόπου ζωής. Δεν είναι η Ευρώπη η αγελάδα που μπορούμε ανέξοδα να αρμέγουμε όπως νομίζαμε στο παρελθόν, αλλά μια συμμαχία χωρών με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Και για να συγκλίνουμε με τις ευρωπαϊκές χώρες χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις και για τις μεταρρυθμίσεις χρειάζονται ευρύτερες συναινέσεις. Σε αυτό ακριβώς αντιστέκεται λυσσαλέα το παλιό σύστημα συμφερόντων (πελατειακό κράτος, συντεχνίες, συμφέροντα) που δεν θέλει να αλλάξει τίποτε κι εκφράζεται εν πολλοίς και από σημερινό πολιτικό σύστημα.
Ως ακαδημαϊκός αλλά και ως μέλος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, ποιες κατά τη γνώμη σας θα ήταν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εφαρμοστούν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια;
Είναι μεγάλη κουβέντα. Νομίζω ότι ο Νόμος Διαμαντοπούλου ήταν προς την σωστή κατεύθυνση αλλά σίγουρα χρειάζεται κάποιες τροποποιήσεις/επικαιροποιήσεις σε ότι αφορά επιμέρους ζητήματα. Τα Πανεπιστήμια πρέπει να πάψουν να είναι φέουδα δυναμικών μειοψηφιών κι εστίες συναλλαγής. Για τον λόγο αυτό πιστεύουμε ότι πρέπει να φύγουν τα κόμματα από τα πανεπιστήμια γιατί τα κομματικά και τα ακαδημαϊκά συμφέροντα δεν συγκλίνουν. Για τον λόγο αυτό το Ποτάμι έχει αποφασίσει να μην έχει κομματική παράταξη στα πανεπιστήμια αλλά να στηρίζει όλες τις ανεξάρτητες πρωτοβουλίες φοιτητών που συμβαδίζουν με τις αρχές του. Επίσης τα Πανεπιστήμια μας χρειάζονται ευελιξία (να μπορεί ο φοιτητής μέχρι και το 2ο έτος να αλλάζει τμήμα αν δεν τον ικανοποιεί), διασύνδεση με την παραγωγή και προαγωγή της καινοτόμου επιχειρηματικότητας (να μην μένει η έρευνα στο ράφι). Παράλληλα, ως μηχανισμοί παραγωγής και μετάδοσης της γνώσης χρειάζονται διαρκή αξιολόγηση, διαφάνεια, λογοδοσία και, το κυριότερο σήμερα, εξωστρέφεια. Για αυτό λέω ότι ένας φιλόδοξος αλλά εφικτός στόχος που θα δώσει το στίγμα, θα ήταν να έχουμε 6 τουλάχιστον ελληνικά πανεπιστήμια μέσα στα 400 πρώτα του κόσμου ως το 2020.
Οι νέοι σήμερα αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο από την πολιτική. Τι θα ήταν αυτό που κατά τη γνώμη σας θα τους επανάφερε στην ενεργό πολιτική συμμετοχή;
Ένα νέο όραμα χρειάζεται και να καταλάβουν ότι με την συμμετοχή τους μπορεί κάτι να αλλάξουν για το παρόν και το μέλλον τους. Κι αυτή είναι η δική μας προσπάθεια στο Ποτάμι (περισσότερες πληροφορίες στο site του Ποταμιού). Προσπαθούμε να δώσουμε δυνατή φωνή στους νέους με την μορφή κοινοτήτων με κοινά ενδιαφέροντα εν όψει του συνεδρίου μας στα τέλη Φεβρουαρίου. Το μεγάλο στοίχημα στο οποίο θα κριθεί το Ποτάμι είναι κατά πόσο μπορούμε να πείσουμε τους νέους ότι το μέλλον τους δεν είναι να γλείφουν κομματικές ποδιές, αλλά να συμμετέχουν ισότιμα στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και διαμόρφωσης πολιτικών που τους αφορούν. Να προτείνουν, να κάνουν, να τολμούν κι όχι να περιμένουν να «τρυπώσουν» κάπου απλώς και μόνο για να επιβιώνουν.
Όλο και περισσότεροι νέοι επιστήμονες σήμερα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα και να αναζητήσουν ευκαιρίες για εργασία στο εξωτερικό. Τι προτάσεις έχει το κόμμα σας ώστε να περιοριστεί το συγκεκριμένο φαινόμενο;
Η διαρροή εγκεφάλων είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα βρούμε μπροστά μας. Αν φύγουν όλοι οι ικανοί, ποιοι θα μείνουν να αλλάξουν τον τόπο; Το κακό δεν είναι η φυγή στο εξωτερικό αν είναι πρόσκαιρη, αυτό θα ήταν υγιές, το κακό είναι η μόνιμη μετανάστευση νέων επιστημόνων. Και δεν νομίζω ότι είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι. Πολύς κόσμος φεύγει αηδιασμένος από τις συνθήκες που υπάρχουν εδώ και κυρίως από την έλλειψη αξιοκρατίας. Αντί να είναι υποχρεωμένοι να γλείψουν κομματικές ποδιές για να πάρουν ένα ερευνητικό πρόγραμμα ή να διεκδικήσουν μια θέση στο πανεπιστήμιο, προτιμούν να φύγουν έξω εκεί που το μόνο κριτήριο είναι η αξία του καθενός κι όχι το τι κομματικά λάβαρα θα προσκυνήσει. Η πάταξη λοιπόν του πελατειακού συστήματος, αυτής της ελληνικής γάγγραινας και η ανάδειξη της αξιοκρατίας (είναι η πολλοστή φορά που το γράφω αλλά το πιστεύω, το πιστεύουμε στο Ποτάμι ακράδαντα) είναι η βασική μας πρόταση. Στους τομείς ανώτατης εκπαίδευσης κι έρευνας το Ποτάμι έχει κάνει κι άλλες προτάσεις όπως η δυνατότητας ίδρυσης στην Ελλάδα μη κρατικών πανεπιστημίων όπου πολλοί αξιόλογοι ερευνητές κι επιστήμονες μπορούν να βρουν δουλειά, η διασύνδεση με την παραγωγή κι η ίδρυση ταμείου για την έρευνα με χρήματα και από την ελληνική ομογένεια που θα χρηματοδοτεί ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ με διαδικασίες διαφανείς όπως αυτές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC) τα διάφορα ερευνητικά προγράμματα που θα υποβάλλονται.
Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στη συντακτική ομάδα του millennials.gr
Επιμέλεια: Καλαπόθα Ελπίδα
