Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ανακοινώνονταν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων ενόψει των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015. Από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, απουσίαζαν τα προερχόμενα από τη ΔΗΜΑΡ στελέχη τα οποία, διαφωνώντας με την απόφαση της πλειοψηφίας του κόμματος για συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ και Κινήσεις Πολιτών του χώρου της Σοσιαλδημοκρατίας, ερωτοτροπούσαν πολιτικά με την Κουμουνδούρου.
Πρωταγωνιστής αυτού του φλερτ ήταν, όπως και στις εκλογές του Ιανουαρίου, ο πρώην – πλέον – πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης.
Ο Τσίπρας λοιπόν, όπως και πριν 8 μήνες, επέλεξε να αδειάσει μεγαλοπρεπώς τον Κουβέλη και τους συγκεκριμένους ΔΗΜΑΡίτες, που παρέμειναν στο πολιτικό περιθώριο. Αξίζει όμως να σταθεί κανείς στην περίπτωση Κουβέλη, καθώς αυτή είναι χαρακτηριστική της ηθικής και πολιτικής παρακμής όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και της Ελλάδας.
Ο Φώτης Κουβέλης λοιπόν, αφού διήνυσε όλη την κλασική διαδρομή της λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς (ΚΚΕ Εσωτερικού – ΕΑΡ – Συνασπισμός) αναλαμβάνοντας και το υπουργείο Δικαιοσύνης στην υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ – Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (ΚΚΕ-ΕΑΡ), ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2010 την αποχώρησή της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς, όπου φυσικά εξελέγη Πρόεδρος, όντας και ο μοναδικός υποψήφιος.
Το σύνθημα που έριξε τότε ο Κουβέλης ήταν αυτό της “κυβερνώσας Αριστεράς” και της “Αριστεράς της ευθύνης”. Η ΔΗΜΑΡ τοποθετούνταν δεξιότερα του πολιτικού αχταρμά του ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζοντας τις ακρότητες και την αντιθεσμική του στάση και αριστερότερα του “τοξικού ΠΑΣΟΚ” του Μνημονίου. Άφηνε δε πάντα να εννοηθεί ότι υπό προϋποθέσεις θα συμμετείχε σε μία κυβέρνηση συνεργασίας έστω και με τους κατά τα άλλα “τοξικούς” μημονιακούς.
Και όντως, το μετριοπαθές, σοβαρό προφίλ που πλάσαρε ο Κουβέλης είχε επιτυχία δεδομένου ότι τη διετία 2010-2012 θεωρούνταν ο πιο δημοφιλής πολιτικός με ποσοστό μέχρι και 75%! Η πόρτα δε της ΔΗΜΑΡ είχε ανοίξει για πολιτικούς, προερχόμενους από άλλους χώρους, κυρίως λάιτ αντιμνημονιακούς γυρολόγους τύπου Μιχελογιαννάκη ή πρώην λοχαγούς της εποχής Σημίτη.
Τα δύσκολα άρχισαν όταν έφτασε η στιγμή να κάνει πράξη τα λεγόμενά του. Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 η ΝΔ του Σαμαρά θα είναι πρώτο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκτιναχθεί στη δεύτερη θέση και το ΠΑΣΟΚ θα υποχωρήσει στην τρίτη. Στον πρώτο γύρο διερευνητικών εντολών εκείνης της χρονιάς πολλοί πίστευαν ότι έφτασε η ώρα της “Αριστεράς της ευθύνης”. Κι όμως ο Κουβέλης αρνείται να συνεργαστεί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ουσιαστικά οδηγεί τη χώρα σε δεύτερες κάλπες με τραγικές συνέπειες: Η χώρα βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης δεδομένου ότι η πολιτική αστάθεια και η παράλυση του κρατικού μηχανισμού οδήγησαν σε ραγδαία επιδείνωση του οικονομικού κλίματος ενώ η πόλωση μνημονιακών – αντιμνημονιακών ενέτεινε επικίνδυνα τον εθνικό διχασμό με, τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής να καραδοκούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε στο 27% και βρήκε την ευκαιρία έστω και επιφανειακά (όπως αποδείχθηκε σήμερα) να μπει σε φάση ομογενοποιήσης ως αξιωματική αντιπολίτευση. Και ως εκ θαύματος, μετά από ένα μήνα περίπου και αφού προηγήθηκε η παραπάνω περιπέτεια, ο Φώτης – Φανούρης Κουβέλης ανακάλυψε ότι υπάρχει βάση συνεργασίας και συνεργάστηκε με αυτούς που πριν από ένα μήνα αποστρεφόταν. Ήταν το πρώτο ράγισμα στο προσωπείο της “υπευθυνότητας” και της “συνέπειας”…
Η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θα χαρακτηριστεί από τα προβλήματα και τη μίζερη στάση του τρίτου κυβερνητικού εταίρου. Η “Αριστερά της ευθύνης” αρνείται να λάβει οποιαδήποτε απόφαση που εμπεριέχει πολιτικό κόστος. Από τη μία στρογγυλοκάθεται στους υπουργικούς θώκους και συμμετέχει στη νομή του κράτους με το περιβόητο 4-2-1 στους διορισμούς στελεχών της σε θέσεις κλειδιά, αλλά από την άλλη οι υπουργοί της δημιουργούν μονίμως ζητήματα και κρατούν ανοιχτές ολόκληρες αξιολογήσεις και εκταμιεύσεις δόσεων. Συμβαίνει δε το εξής τραγελαφικό: Από τη μία διατείνονται ότι δεν ψηφίζουν μνημονιακά μέτρα και από την άλλη συμμετέχουν σε κυβέρνηση η οποία τα διαπραγματεύεται, τα εισηγείται και τα εφαρμόζει, κάτι σαν τους πρώην αριστεροπλατφορμίτες του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρ’ όλα αυτά το πολιτικό κόστος είναι εμφανές στις δημοσκοπήσεις, οι πρώην σύντροφοι του, του έχουν κολλήσει το παρατσούκλι “Καρατζαφέρης της Αριστεράς” και ο Φώτης ψάχνει τρόπο ώστε να την κάνει από την κυβέρνηση. Θα βρει ως πρόφαση το κλείσιμο της ΕΡΤ αλλά τότε ουσιαστικά θα βάλει το πρώτο καρφί στο πολιτικό του φέρετρο.
Η προσχηματική αποχώρηση από την κυβέρνηση δίνει τη θέση της στο νέο παραμύθι Φώτη: Ο τρίτο πόλος! Κάπως έτσι αντιμετωπίζει πρωτοβουλίες όπως αυτή των 58 και της Ελιάς με τη λογική “καλώς τα παιδιά” και παρουσιάζει ως μεγάλο, εναλλακτικό σχήμα της κεντροαριστεράς την κολιγιά με τη Μαριλένα Κοππά και άλλα πολιτικά ορφανά του νεοπαπανδρεϊσμού. Αποτέλεσμα: 1% στις ευρωεκλογές!
Οποιοσδήποτε στοιχειωδώς εύθικτος θα είχε το πολιτικό θάρρος να παραιτηθεί. Αντίθετα ο Φώτης παραιτήθηκε και ξεπαραιτήθηκε βάζοντας μπροστά νέο προτζεκτ: Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Διατηρώντας ακόμη κάποιες δημοσκοπικές εφεδρείες δημοτικότητας και αντιλαμβανόμενος την αγωνία Σαμαρά – Βενιζέλου να πάρουν τις ψήφους της ΔΗΜΑΡ στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να αποτραπούν οι εκλογές και η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνεί (όπως επιβεβαιώνουν πλέον όλοι οι εμπλεκόμενοι πλην του ιδίου) να είναι υποψήφιος για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Κάπου όμως ανάμεσα στο καλοκαίρι του 2014 και το Νοέμβριο του ίδιου έτους μετά από διεργασίες που ίσως ποτέ δε δουν το φως της δημοσιότητας, αποφασίζει να αδειάσει τους πρώην κυβερνητικούς εταίρους και δηλώνει ότι συντάσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια πτώσης της κυβέρνησης και της πρόκλησης πρόωρων εκλογών για να έρθει στα πράγματα μία αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Η “Αριστερά της ευθύνης” λοιπόν αντιμετωπίζει εργαλειακά τους θεσμούς όπως οι μπάχαλοι της Κουμουνδούρου τους οποίους υποτίθεται ότι αποστρέφεται ώστε να σκιστεί το Μνημόνιο, το οποίο υπηρέτησε ως κυβερνητικός εταίρος! Από ό,τι λέγεται, είτε ο Αλέξης τότε του έταξε ότι θα τον κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οπότε δε θα αναγκαζόταν να σηκώνει το ιστορικό άχθος του χαρακτηρισμού “νέος Τσιριμώκος” είτε του υποσχέθηκε πρώτη θέση στο Επικρατείας και κυβερνητικό πόστο μιας και η ΔΗΜΑΡ βρισκόταν δημοσκοπικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Γεγονός είναι ότι παρά τις διαρροές του, ο Κουβέλης έριξε την προηγούμενη κυβέρνηση, οδήγησε τη χώρα σε εκλογές τη χειρότερη στιγμή και φυσικά συνέβαλε τα μέγιστα στο να ζήσουμε αυτό το καταστροφικό 7μηνο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που οδήγησε στο τρίτο και χειρότερο μνημόνιο. Όσο για τον ίδιο: Για ακόμη μία φορά έμεινε στην απέξω: Ο Τσίπρας αφού έκανε τη δουλειά του άρχισε να σφυρίζει αδιάφορα και τελικά πέταξε τον μπαρμπα – Φώτη σαν στημένη λεμονόκουπα. Αποτέλεσμα : Ούτε 0,5% η ΔΗΜΑΡ στις εκλογές του Ιανουαρίου!
Κάπου εκεί αποφάσισε επιτέλους ο Κουβέλης να φύγει από την ηγεσία του κόμματός του. Κάπου στα τέλη του καλοκαιριού πάντως με την πτώση Τσίπρα ξεκίνησε και πάλι την γλοιώδη τακτική του. Λιβάνισμα στον Τσίπρα και προσμονή ανταλλάγματος. Μάλιστα ο δημοκράτης Φώτης αρνήθηκε να ακολουθήσει την απόφαση της πλειοψηφίας των οργάνων της ΔΗΜΑΡ για συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου στηρίζοντας ΣΥΡΙΖΑ και προσδοκώντας και πάλι οφέλη για αυτόν και τα εξαπτέρυγά του. Το πρώτο χαστούκι ήρθε με το ψαλίδισμα από τα ψηφοδέλτια αλλά λέγεται στην πιάτσα ότι ακόμη ελπίζει σε κάποιο υπουργικό θώκο.
Μπορούμε να συμπεράνουμε λοιπόν την αυξανόμενη κυριαρχία του “δήθεν” επί της πολιτικής ζωής της χώρας μας ως αντανάκλαση της κοινωνίας μας. Η πορεία του Κουβέλη δείχνει έναν πολιτικό ο οποίος αφενός είναι αποτυχημένος και στερείται πολιτικού αισθητηρίου και αφετέρου ότι μπρος στην προσωπική του πολιτική επιβίωση δε διστάζει να ζημιώσει τη χώρα του. Αυτός ο άνθρωπος βαφτίστηκε “Αριστερός της ευθύνης” και 8 στους 10 Έλληνες τον έβρισκαν συμπαθή. Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια. Αν θέλουμε να έχουμε ελπίδα για το μέλλον οφείλουμε στο εξής να προσέχουμε όχι μόνο ποιους ψηφίζουμε αλλά και ποιους αναγορεύουμε σε σύμβολα…
