Παρατάξεις ελπίδας, κινήματα ευθύνης, ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες πολιτικές και ιδεολογικές προσεγγίσεις. Ήρθε επιτέλους η ώρα της αλήθειας ή απλώς όλες οι παραπάνω εκφράσεις αποτελούν λίγα επιπλέον συναρπαστικά σενάρια για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρισή; Με αφορμή την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, την εστίαση και τοποθέτησή του για το πρόγραμμα και τις θέσεις του κόμματος του, μπορεί κανείς πιθανά και δικαιολογημένα να αρχίσει να ελπίζει για το μέλλον, να αισιοδοξεί, αλλά και να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών και της αλλαγής της κυβέρνησης ως τη μοναδική λύση για την επιβίωση της Ελλάδας.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ.Τσίπρας ήταν ακριβής, μίλησε για μέτρα αποτελεσματικά κατά την άποψή του, και για προγράμματα εξυγίανσης. Ανέφερε μάλιστα και από που θα παρθούν τα χρήματα για την επίτευξη των στόχων που έθεσε. Το ζήτημα όμως (όπως και η ανάγκη ερμηνείας του) είναι μέγιστο και απαιτείται λεπτός και ουσιαστικός χειρισμός. Η διαδικασία της οικονομικής μετάβασης ήταν επίπονη και πλήγωσε βαθιά τους Έλληνες. Η επαναφορά τους στους προηγούμενους ρυθμούς τους οφείλει να υλοποιηθεί με σωστούς κυβερνητικούς μηχανισμούς και δυναμικές πολιτικές. Αυτό είναι χρωστούμενο στην ίδια την Ελλάδα. Τα μεγάλα λόγια και οι σπουδαίες θεωρίες δεν έχουν πλέον θέση. Κανείς δε βλέπει τον κόσμο όπως είναι πραγματικά, κανείς δε συμμερίζεται την ανασφάλεια και την πικρία του.
Συνεπώς το μοντέλο του ανταγωνισμού είναι μεγάλο και το εκλογικό σώμα ανατρέπει τα πάντα. Τελικώς θα ρωτούσα και εγω με τη σειρά μου στον 21ο αιώνα εν όψει πρωτοφανούς κρίσης ποια θεωρούνται ρεαλιστικά και εφαρμόσιμα στοιχεία τα οποία μπορούν να γίνουν πράξη;
