9 χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου όταν το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 έπεσε νεκρός από σφαίρα του ειδικού φρουρού, Επαμεινώνδα Κορκονέα, στα Εξάρχεια. Ακόμη και σήμερα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που νομιμοποιεί το κράτος και την εξουσία να δολοφονεί και να ονομάζει τον φόνο «ατυχές γεγονός».
Θυμάμαι την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008, την αντίδραση όλων των δήθεν «δημοσιογράφων» και «πολιτικών» του τότε, στα κανάλια. Όταν καιγόταν η Αθήνα, μία λέξη αναμασούσαν «αναρχία». Όλοι, δήθεν, φοβόντουσαν και ήταν τρομοκρατημένοι, δείχνανε και τις σκηνές με τα σπασμένα μαγαζιά που είχαν υποστεί πλιάτσικο, βάλανε και τους δικούς τους να τα σπάνε, βιντεοσκοπούσαν και τους φλεγόμενους κάδους και λέγανε με σθένος και οργή ότι πίσω από όλα αυτά κρύβονταν οι «γνωστοί- άγνωστοι» των Εξαρχείων, που και που όταν βρίσκαν και ευκαιρία πετούσαν και κάτι για την τότε κυβέρνηση… Άλλοι πάλι, κυρίως γονείς ασκούσαν τη δική τους κριτική, με το ύφος του αυστηρού γονέα, «πως πήγε μικρό παιδί και βγήκε στα Εξάρχεια;» και «από τι οικογένεια ήταν και του το επιτρέψανε;».
Ήμουν τότε 16 χρονών, και θυμάμαι εκείνη την περίοδο. Αν και ήμουν από σχολείο «καλής περιοχής», όπως την έχουν ονομάσει, θυμάμαι συχνά τους συμμαθητές μου και τον εαυτό μου να κατεβαίνουμε στο κέντρο της Αθήνας για «βόλτα». Δεν νομίζω ότι τότε διαχωρίζαμε στο μυαλό μας τις περιοχές του κέντρου, περιπλανιόμασταν… Βλέπεις τότε δημιουργούσαμε τους εαυτούς μας. Δεν μου είχε περάσει όμως ποτέ από το μυαλό ότι ήμασταν «αποβράσματα» ή από «κακές οικογένειες» που δεν μας μάζευαν.
Η μνήμη του Αλέξη σπιλώθηκε από αρκετούς, κυρίως από το ίδιο το κράτος και τα κανάλια που για άλλη μια φορά ξέθαψαν τους δικούς τους, ζωντάνεψαν το γνωστό κυνηγητό και για πολλές μέρες ανέβαζαν την ίδια παράσταση προσπαθώντας να αποδείξουν το πως εξοστρακίστηκε η σφαίρα. Και όταν πια καταλάγιασε η κατάσταση, βιάστηκαν να σημειώσουν το συμπέρασμα, ονομάζοντας τη δολοφονία του Αλέξη «ένα καταδικαστέο και ατυχές γεγονός».
