Μη βιωσιμο χρεος… Μη βιωσιμες πολιτικες

Παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα μια, παράλογη, προσπάθεια από κυβερνητικά στελέχη να πείσουν περί βιωσιμότητας του χρέους. Η αλήθεια όμως είναι ότι το χρέος του ελληνικού δημοσίου δεν είναι βιώσιμο, με δεδομένο τον σημερινό τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και της θεσμικής οργάνωσης της Ευρωζώνης. Πιο συγκεκριμένα, δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ευρωζώνη, που το χρέος του ελληνικού δημοσιού ανέπτυξε έστω μια “τάση” βιωσιμότητας.

Το 2009 το δημόσιο χρέος σε ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 120%. Το 2014 το δημόσιο χρέος έχει φθάσει 328,7 δις € και σε ποσοστό του ΑΕΠ 182,6%. Με το σενάριο της «τρόικας» για αύξηση ΑΕΠ κατά μέσο όρο 2,5% ως το 2020, το χρέος θα είναι σε ποσοστό του ΑΕΠ 122%-124%, δηλαδή όσο περίπου του 2009, το οποίο χαρακτηρίστηκε μη βιώσιμο και προσφύγαμε στην τρόικα και τα Μνημόνια. Σήμερα, κανένας οικονομολόγος ή διεθνής οργανισμός δεν αναγνωρίζει την βιωσιμότητα εκτός από τους κύριους Σαμαρά και Βενιζέλο. Μια θέση πραγματικά ακατονόητη αφού εκτός των άλλων υπονομεύει την διαπραγματευτική ισχύ της χώρας ως προς την αναδιαρθρώση του χρέους.

Επομένως, ύστερα απο 5 χρόνια βίαιης λιτότητας, ανεργίας κοντά στο 27%, φορολογικής αφαίμαξης της κοινωνίας, κατάργηση εργασιακών διακαιωμάτων, διάλυσης του κοινωνικού κράτους, μειώσεις μισθών και συντάξεων, το πρόβλημα του δημοσίου χρέους οξύνθηκε αντί να μετριαστεί. Όλα αυτά ενώ έχουμε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος μας λέει οτι σχίζει τα μνημόνια μέρα με τη μέρα και ότι όπου να’ναι βγαίνουμε απο αυτά (αντίθετα με αυτά που έδειξε το προσχέδιο του προϋπολογισμού!!). Στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος για να βγούμε απο τα μνημόνια είναι η καθολική παραδοχή της κυβέρνησης για την παταγώδη αποτυχία του προγράμματος και να πάμε για άλλα.

Ποια είναι τα άλλα όμως; Η εναλλακτική πρόταση (ΣΥ.ΡΙΖ.Α) έχει να κάνει με την επιτακτική ανάγκη για σκληρή διαπραγμάτευση του ζητήματος του χρέος εντός των ευρωπαϊκών θεσμών. Οι συνεδριακές του θέσεις, προβλέπουν διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, ρήτρα ανάπτυξης και μια διεθνή διάσκεψη στα πρότυπα εκείνης του Λονδίνου του 1953, που διευθέτησε το χρέος της Γερμανίας. Αυτές οι διεκδικίσεις θα πρέπει να παρουσιαστούν ακριβώς λόγω της μη δυνατότητας του κράτους να συντηρήσει ένα τέτοιο χρέος και κυρίως της αδυναμίας του ελληνικού λαού να επωμιστεί μια τέτοια αδιέξοδη κατάσταση.

Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ακόμη μερικά πράγματα. Η ταχύτερη προσφυγή στης κάλπες είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού οι δανειστές δεν έχουν σκοπό να συζητήσουν το ζήτημα του χρέους στην κατάσταση πολιτικής αστάθειας στην οποία βρίσκεται η χώρα την δεδομένη χρονική στιγμή. Το αποτέλεσμα αυτών τών εκλογών θα πρέπει να δημιουργήσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας (ασχέτως από την πιθανότητα αυτοδυναμίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α), διότι πρόκειται για τις κρισμότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και δεν θέλω να φανταστώ που θα οδηγηθούμε με μια ενδεχόμενη αποτυχία…