Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που γίναμε όλοι μάρτυρες του πρωτοφανούς μιντιακού ξεσπάσματος για τις περικοπές στην Υγεία. Πρόσφατα, όπως οι περισσότεροι θα θυμάστε, γέμισαν οι οθόνες και τα πρωτοσέλιδα με επικεφαλίδες του τύπου «Εγκληματικές περικοπές στην Υγεία», «Περικοπές επικίνδυνες για την υγεία του λαού» και άλλα, αναφερόμενα όλα στις νέες οικονομικές μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιούνται στα πλαίσια της μείωσης της δαπάνης του ΕΟΠΥΥ.
Όποιος διάβαζε τα πλέον ακραία περί τεστ Παπανικολάου ανά τριετία, περί ηλικιακών περιορισμών στις εξετάσεις PSA και καρκινικών δεικτών, αναρωτιόταν: “Mα τι γίνεται με το Εθνικό Σύστημα Υγείας και που πάμε τέλος πάντων;”. “Έγκλημα!” αναφωνούσες κι εσύ παρασυρόμενος από το γενικευμένο πνεύμα πανικού και αγανάκτησης.
Πίσω όμως έχει η αχλάδα την ουρά και όπως ανέφερε και προηγούμενο άρθρο του Millennials η παραπληροφόρηση και η τέχνη του εντυπωσιασμού έχουν αντικαταστήσει πια κάθε αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων με αποτέλεσμα ο πολίτης ή να πιστεύει ό,τι του λένε ή να αναγκάζεται να σκάψει για να βρει την πραγματική είδηση.
Θέλοντας να ελέγξω την αξιοπιστία των παραπάνω ειδήσεων και μετά από έναν αγώνα δρόμου να βρεθεί το αντίστοιχο άρθρο στο ΦΕΚ, το μυστήριο λύθηκε! Τα άρθρα του ΦΕΚ ανέφεραν ρητά πως επρόκειτο καθαρά για δαπάνες του ΕΟΠΥΥ προς ιδιωτικούς φορείς.
Για να αποκατασταθεί η αλήθεια αρχικά πρέπει να σημειωθεί πως σήμερα, μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει κάθε χρόνο μια εξέταση στον ΕΟΠΥΥ εφόσον προκύπτει από την κατάστασή του, σύμφωνα με διεθνή πρωτόκολλα εγκεκριμένα από τη διεθνή ιατρική κοινότητα, ότι την έχει ανάγκη. Ή για να αναφερθούμε στο παράδειγμα του τεστ Παπανικολάου για τις γυναίκες, μπορεί κάθε γυναίκα να κάνει το τεστ κάθε χρόνο στο δημόσιο, ενώ επιτρέπεται μόνο ανά 3 έτη σε ιδιωτικό φορέα, εφόσον το επιθυμεί η ενδιαφερόμενη, με κάλυψη των εξόδων από τον ΕΟΠΥΥ.
Όταν τελικά καταλάβει κανείς την άβυσσο που χωρίζει την είδηση με όλα τα λαϊκιστικά έως ύποπτα παρελκόμενά της, από το πραγματικό γεγονός, δε μπορεί παρά να αντιληφθεί και την αιτία που οδήγησε σε αυτήν την πολιτική πρωτοβουλία.
Μήπως πρόκειται για τη χθεσινή πραγματικότητα που επιχειρούν τα διαπλεκόμενα μέλη του Συστήματος Υγείας να διατηρήσουν στη ζωή, διότι επιβιώνουν ή ενδεχομένως και πλουτίζουν από τις ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών;
Πριν, πήγαινε κανείς στον γιατρό του δημόσιου φορέα και ζητούσε να πραγματοποιήσει μια εξέταση, που ας πούμε πως θα κόστιζε Χ ευρώ στον δημόσιο φορέα. Ο γιατρός, θέλεις από έλλειψη τομογράφου, θέλεις από συνωστισμό στο αιματολογικό, τον έστελνε στον αντίστοιχο ιδιωτικό φορέα, ο οποίος ή χρέωνε (Χ+κάτι) ευρώ για την ίδια εξέταση, ή τα ίδια. Σε κάθε περίπτωση η δαπάνη για τη δημόσια υγεία ή αυξανόταν συνολικά ή μεταφερόταν στον ιδιωτικό χώρο, αλλά οι εισφορές των ασφαλισμένων παρέμεναν ίδιες. Είναι σαν να έχεις δικό σου σπίτι και μια φορά τη βδομάδα να μένεις σε ξενοδοχείο! Και να πληρώνεις και τον ΕΝΦΙΑ στο ακέραιο! Το πρόβλημα λοιπόν δεν ήταν το κέρδος του ιδιώτη καθεαυτό, αλλά η τεχνητή αύξηση της δημόσιας και ιδιωτικής δαπάνης για την υγεία, μέσα από τη διαπλοκή επιχειρήσεων, γιατρών και ενδεχομένως και άλλων συντελεστών του χώρου της υγείας. Στο χώρο του φαρμάκου τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα, αλλά οι προσπάθειες που έγιναν και οι αποφάσεις που πάρθηκαν, συνάντησαν την ίδια λυσσώδη αντίδραση, πασπαλισμένη με μπόλικη αντιμνημονιακή «αγανάκτηση». Όσο πιο διαπλεκόμενος τόσο πιο αγανακτισμένος και «αγωνιστής» για «την υγεία του λαού»! Τελικά ο περιορισμός της σπατάλης και της διαφθοράς έφερε πολλές δεκάδες εκατομμύρια στην οικονομία και στον κρατικό προϋπολογισμό.
Η πραγματική λοιπόν περικοπή που έγινε, αφορά στις εξετάσεις σε ΙΔΙΩΤΕΣ, με στόχο την εξορθολογισμένη διαχείριση του προϋπολογισμού του ΕΟΠΥΥ και εν τέλει την αποκοπή του ομφάλιου λώρου των εν λόγω διαπλεκόμενων από το σώμα του κράτους και από τις εισφορές των πολιτών και όχι περί άκαρδου νεοφιλελευθερισμού όπως οι ίδιοι οι διαπλεκόμενοι θα ήθελαν να νομίζουμε.
Στο πλαίσιο λοιπόν της ίδιας λογικής κινήθηκαν και τα άρθρα περί κατανομής των δαπανών ανά πάροχο και ο έλεγχος των συνταγογραφούμενων εξετάσεων. Απ ’ότι φαίνεται τελικά εκείνο που «βλάπτει σοβαρά την υγεία του λαού» δεν είναι οι εν λόγω περικοπές αλλά το περιτυλιγμένο ψέμα που του σερβίρεται με απώτερο στόχο οι μεν να κερδίσουν από τον ντόρο της είδησης, οι δε να διασώσουν ό,τι μπορούν από τα παλαιά τους προνόμια, που εν μέρει μας οδήγησαν στο σημερινό χάλι.
Μπορεί η κυβερνητική πολιτική που ασκείται να μην είναι ιδανική και να απέχει πολύ από αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα σύγχρονο δυτικό κράτος. Ωστόσο πρόκειται περί μιας από τις σωστότερες αποφάσεις που θα μπορούσαν να ληφθούν στα πλαίσια των μεταρρυθμίσεων που πραγματοποιούνται για να επιτύχουμε μια εξορθολογισμένη διαχείριση του κρατικού πλούτου και την πάταξη της κραυγαλέας διαφθοράς και διαπλοκής που είναι διάσπαρτη παντού και όχι μόνο στην υγεία.
