Μόνο το αντίκρισμα της παρούσας εικόνας θεωρείται ικανό να σε κάνει να χάσεις τις σκέψεις σου, τα λόγια σου… Να σκεφθείς ότι το εν λόγω φαινόμενο δε γίνεται να λαμβάνει χώρα εν έτει 2015.
Ο Πάνος Καμμένος, επιτελώντας για ακόμα μια φορά με επιδεικτικό ζήλο τα καθήκοντά του ως Υπουργός Άμυνας, παρευρέθηκε πριν από δύο ημέρες στη Σαλαμίνα, προκειμένου να παρακολουθήσει την εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο νησί με αφορμή την επέτειο της ιστορικής ναυμαχίας.
Η ξεπερασμένης εποχής εκδήλωση ήταν ταυτόσημη με όλα εκείνα τα στοιχεία που ταιριάζουν στην ιδεολογία, στο πολιτικό προφίλ και στην κουλτούρα του κυβερνητικού εταίρου. Τέλεση πανηγυρικής δοξολογίας, συνοδεία στρατιωτικών αγημάτων, παρουσία κοπέλων με παραδοσιακές ενδυμασίες, διεξαγωγή στρατιωτικής και μαθητικής παρέλασης, βάδισμα σε κόκκινο χαλί προκειμένου ο άγρυπνος φρουρός της εθνικής άμυνας να πραγματοποιήσει κατάθεση στεφάνων και να αποδόσει τις απαραίτητες υποκλίσεις και τιμές στα ιερά νερά.
Ο κ. Καμμένος, ενσαρκώνοντας τον αγαπημένο του ρόλο, εκείνον του Στρατάρχη, βρήκε πρόσφορο έδαφος προκειμένου να επιδοθεί για ακόμη μία φορά σε ένα εθνικολαϊκιστικό παραλήρημα και σε μια προκλητική συμπεριφορά, η οποία ξύπνησε μνήμες σκοτεινών εποχών για το δημοκρατικό πολίτευμα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η εκκεντρική παρουσία του κ. Καμμένου γνώρισε την πανελλήνια κατακραυγή, εκθέτοντας συγχρόνως την ετερόκλητη συγκυβέρνηση της “δεύτερης φοράς αριστεράς” αλλά και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, ο οποίος ισχυρίζεται, πως προσπαθεί να προσδώσει, μάλλον ανεπτιτυχώς όπως αποδεικνύεται, ένα αριστερό πρόσημο στο σύστημα διακυβέρνησης.
Ο μικρός κυβερνητικός εταίρος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δρα πλέον ανενόχλητος και ανεξέλεγκτος. Κανείς δεν αντιδρά στην εκάστοτε ντροπιαστική του παρουσία, η οποία τείνει να γελοιοποιεί το περιεχόμενου του οποιουδήποτε ιστορικού συμβάντος. Αναρωτιέμαι για το αν οι αριστερόφρονες αισθάνονται υπερηφάνεια και θαυσμασμό μπροστά στο αντίκρισμα ανάλογων συμβάντων.
Ο κ. Τσίπρας δε θέλησε μάθει από το τραγικό λάθος, στο οποίο προέβη στα τέλη του Ιανουαρίου. Αντιθέτως διολίσθησε εκ νέου στην ίδια στρατηγική αστοχία, καθώς προχώρησε στην ανασύσταση του τέως κυβερνητικού συνασπισμού. Με άλλα λόγια εξακολουθεί να υπερασπίζεται σθεναρά τη σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με το πολιτικό μόρφωμα της λαϊκιστικής δεξιάς. Κατ’ επέκταση ο Πρωθυπουργός προβαίνει στη νομιμοποίηση και στην παραχώρηση πολιτικού βήματος στα στελέχη των ΑΝΕΛ, με αποτέλεσμα να επέρχεται η άσκηση της επικίνδυνης προγραμματικής τους ατζέντας.
Ένα αριστερό κόμμα καθίσταται πολιτικό έρμαιο της ακροδεξιάς.
Κρίμα.
