Τα μεγάλα μέτωπα που έχει ανοιχτά η Ελλάδα και ιδίως αυτά της οικονομίας και του προσφυγικού- μεταναστευτικού όχι μόνο δεν κλείνουν αλλά αντίθετα οξύνονται. Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένο ότι δεν προβλέπονται καλύτερες ημέρες, έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια διαφόρων παραγόντων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πρωταγωνίστησαν στην πρώτη κυβερνητική περίοδο Τσίπρα, από τον Ιανουάριο του 2015 έως και τον Αύγουστο του ίδιου έτους, να αποποιηθούν τις τυχόν ευθύνες τους για τραγικά αποτυχημένες επιλογές εκείνων των ημερών, αναβαπτιζόμενοι πολιτικά στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται στη δημόσια ζωή της χώρας.
Παρακολουθώντας τη διαδικασία αυτή, δεν μπορεί να μη σταθεί κάποιος τόσο στο θράσος και την υποκρισία ορισμένων πολιτικών προσώπων όσο και στη μνήμη “χρυσόψαρου” που διαθέτουν οι όψιμοι χειροκροτητές τους. Ο καλύτερος εκπρόσωπος των αναζητούντων την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ είναι ο πρώην αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης. Ο Πανούσης, αίφνης ανακηρύχτηκε ο άνθρωπος που πάλεψε να προστατεύσει, στο πεδίο της Δημόσιας Τάξης και ειδικά του προσφυγικού-μεταναστευτικού, την Ελλάδα από τους ιδεοληπτικούς του ΣΥΡΙΖΑ και έπεσε από την υπουργική καρέκλα ηρωικά μαχόμενος.
Σε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε συνεντεύξεις του αποκαλύπτει τις προειδοποιήσεις που απηύθυνε στον Τσίπρα, στη Χριστοδουλοπούλου και στην υπόλοιπη παρέα του Μαξίμου αναφορικά με την ανεξέλεγκτη αύξηση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών που θα προκαλούσε το άνοιγμα των συνόρων και η παντελής έλλειψη κάθε είδους αποτρεπτικής πολιτικής. Δεν τον άκουσαν, τον χλεύασαν και για αυτό, σύμφωνα με τη διήγησή του, έχουμε τραγωδίες στο Αιγαίο, κλειστά σύνορα και καταυλισμούς στις λάσπες της Ειδομένης, στο Λιμάνι του Πειραιά, στη Χίο κ.α.
Καλοδιατυπωμένο όντως το αφήγημα Πανούση, το οποίο απευθύνεται σε μία κοινή γνώμη που βρίσκεται εδώ και έξι χρόνια σε παραζάλη χωρίς να βλέπει πουθενά διέξοδο από το τούνελ της κρίσης. Ειδικά τώρα που έχει μείνει πολιτικά άστεγος, δεν αποκλείεται να στοχεύει στην ένταξή του σε κάποιο συμμαχικό σχήμα του Κεντροαριστερού χώρου υπό τη γνωστή ταμπέλα της “Αριστεράς της ευθύνης”, με την οποία έχουν χτιστεί καριέρες και καριέρες γυρολόγων προερχόμενων (οργανωτικά ή ιδεολογικά) από το ΚΚΕ Εσωτερικού και τις μετεξελίξεις του. Και φαίνεται ότι όντως μέχρι στιγμής αποδίδει η στρατηγική του καθώς ουκ ολίγοι προερχόμενοι από τις αυτοπροσδιοριζόμενες ως “προοδευτικές” και “ευρωπαϊκές” δυνάμεις τον επικαλούνται είτε για να κάνουν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ είτε για να ερμηνεύσουν τις τελευταίες εξελίξεις στο πεδίο των αρμοδιοτήτων που κατείχε ως το Σεπτέμβριο.
Ποια είναι όμως η πολιτική διαδρομή του Πανούση που του δίνει το δικαίωμά να εμφανίζεται εκ των υστέρων ως ο αδικημένος και υπεύθυνος πολιτικός που κατατρεγμένος έρχεται να μας δώσει τα φώτα του;
Ο Πανούσης, μετά από διάφορα “σουλάτσα” μεταξύ ΚΚΕ Εσωτερικού, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμού και ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε στη ΔΗΜΑΡ τον Φώτη Κουβέλη. Ήταν βουλευτής και στενός συνεργάτης του Κουβέλη όταν ο τελευταίος στις εκλογές του Μαΐου του 2012 έκανε την πολύ “υπεύθυνη” επιλογή να μη συνεργαστεί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλλά να οδηγήσει ουσιαστικά και πάλι μία χώρα υπό χρεοκοπία στις κάλπες, να εκτοξεύσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27% και να τον εδραιώσει ως Αξιωματική Αντιπολίτευση του τόπου. Κι όλα αυτά για να μπει εν τέλει στην κυβέρνηση ένα μήνα αργότερα! Φυσικά ο Πανούσης στήριξε την επιλογή Κουβέλη να τινάξει στον αέρα τη συγκυβέρνηση για την ΕΡΤ και να βγει στην αντιμνημονιακή πιάτσα όπως και την υπονόμευση πρωτοβουλιών για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές των κομμάτων της Κεντροαριστεράς. Αντίθετα, μετά το στραπάτσο στις ευρωεκλογές όπου επεχείρησαν να φτιάξουν “τρίτο πόλο” με τη συμμετοχή των ορφανών του νέο-παπανδρεϊσμού, τον ακολούθησε στο σχέδιο της επανάκαμψης στον ΣΥΡΙΖΑ! Ναι, στο ίδιο κόμμα από το οποίο είχαν αποχωρήσει καταγγέλλοντας τους πρώην συντρόφους τους ως ανεύθυνους αριστεριστές.
Στο ίδιο κόμμα η Νεολαία του οποίου αφιέρωνε στον Κουβέλη το εμπνευσμένο πλην διόλου συντροφικό σύνθημα “Μισθούς, συντάξεις τα έκανες κουρέλι άντε και γαμήσου σύντροφε Κουβέλη” ενώ πρωτοκλασάτα στελέχη του τον αποκαλούσαν “νέο Τσιριμώκο” ή “Καρατζαφέρη της Αριστεράς”! Και πώς θα γινόταν αυτό; Μα δια της καταψήφισης του όποιου υποψηφίου Προέδρου της Δημοκρατίας προτεινόταν από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που θα είχε ως αποτέλεσμα την πρόκληση εκλογών τις οποίες και οι πέτρες γνώριζαν ότι θα τις κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ και ο Πανούσης προσωπικά λοιπόν, συναθροίστηκαν στη Βουλή με του βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των Ακροδεξιών ΑΝΕΛ και της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής μόνο και μόνο για να τους δεχτεί ο Αλέξης πίσω στον ΣΥΡΙΖΑ και να εξασφαλίσουν μία ακόμη κοινοβουλευτική θητεία, αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις που θα είχε η διενέργεια εκλογών σε εκείνη τη χρονική περίοδο για τη χώρα.
Πέρα όμως από τα παραπάνω ιλαροτραγικά που προφανώς υποδεικνύουν πέρα από ανευθυνότητα και έλλειψη στοιχειώδους προσωπικής και πολιτικής αξιοπρέπειας, τι έκανε ο Πανούσης όταν ο Τσίπρας κατά την πάγια τακτική του αφού έκανε τη δουλειά του πέταξε τον Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ σαν στημένες λεμονόκουπες; Όχι μόνο δεν ακολούθησε τον Πρόεδρο και το κόμμα του στο απονενοημένο διάβημα της αυτόνομης καθόδου στις εκλογές προκειμένου να αποφύγει τον εξευτελισμό αλλά έγινε και υπουργός του Τσίπρα! Συνάδελφος της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, ομοτράπεζος του Παναγιώτη Λαφαζάνη και της Αριστερής Πλατφόρμας, συνεργάτης του Πάνου Καμμένου! Δεν γνώριζε άραγε τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ επί των θεμάτων δημοσίας τάξεως, μεταναστευτικής πολιτικής, εξωτερικής πολιτικής; Τις γνώριζε και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη μιλούσε για διάλυση του ΝΑΤΟ, άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, ζητούσε διάλυση των ΜΑΤ και άοπλη Αστυνομία στις πορείες και φυσικά είχε εκπεφρασμένη πολιτική ανοιχτών συνόρων.
Προφανώς λοιπόν και ο “υπεύθυνος” Πανούσης γνώριζε ποια εγκληματικά ανεύθυνη πολιτική θα υπηρετούσε αλλά δέχτηκε την καρέκλα του υπουργού, πουλώντας και εκδούλευση στον Τσίπρα τον οποίο έβγαλε από τη δύσκολη θέση μιας και κανείς από τους επαγγελματίες “ευαίσθητους Αριστερούς” του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλάμβανε το συγκεκριμένο υπουργείο. Ο ίδιος ο Πανούσης ήταν αυτός ο οποίος συνυπέγραψε για το κλείσιμο της Αμυγδαλέζας και θριαμβολογούσε που εξαθλιωμένοι μετανάστες θα λιάζονταν “ελεύθεροι” χωρίς στέγη , φαγητό, νερό, στοιχειώδεις υποδομές υγιεινής στην πλατεία Βικτωρίας ευρισκόμενοι στο έλεος δουλεμπόρων, σωματεμπόρων και χρυσαυγιτών. Τώρα, ένα χρόνο μετά, μας λέει ότι αυτός ήταν αντίθετος σε μία τέτοια πολιτική. Τότε όμως ούτε δημοσιοποίησε τη διαφωνία του ούτε παραιτήθηκε για να μην συμβάλει στην υλοποίηση της. Για να μην αναφερθούμε εκτενώς σε άλλες “επιτυχίες” του όπως η κατάληψη για ένα μήνα της πρυτανείας του ΕΚΠΑ όταν αντί να έθετε τον πρωθυπουργό των ευθυνών ή να αποχωρούσε του έστελνε γράμματα μέσω εφημερίδων!
Εν κατακλείδι, το μόνο εύκολο είναι να είσαι μετά Χριστόν Προφήτης. Όταν όλα έχουν κριθεί και όταν το κλίμα έχει αντιστραφεί να βγαίνεις και να πετάς ένα “εγώ τους έλεγα”. Πέραν τούτου όμως, ουσία μηδέν. Όταν διαφωνείς με μία κυβερνητική πολιτική την οποία μάλιστα θεωρείς καταστροφική εκφράζεις τις αντιρρήσεις σου στον πρωθυπουργό και αν αυτός δεν τις συμμεριστεί παραιτείσαι και τις δημοσιοποιείς. Δεν κρατάς την υπουργική καρέκλα απλά κάνοντας νάζια για να εμφανιστείς εκ των υστέρων δικαιωμένος. Ο Πανούσης έχει τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση βάσει της στάσης που κράτησε από τις διάφορες θέσεις που κατείχε στα χρόνια της κρίσης . Από εκεί και πέρα, στην Ελλάδα είμαστε και δεν αποκλείεται αυτός, όπως και άλλοι όμοιοί του, να καταφέρει το επόμενο διάστημα να επανακάμψει και μάλιστα σε ρόλο “Νέστορα της παράταξης”. Το θέμα όμως είναι ότι όσο επιβραβεύονται και κυριαρχούν τέτοιοι πολιτικοί, τόσο η χώρα θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση.