Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, Δραχμή ή Ευρώ, Τσίπρας ή Σαμαράς, Σταθερότητα ή Αλλαγή, Δεξιά ή Αριστερά.
Κάθε στιγμή κάθε ημέρας φαίνεται να χωριζόμαστε, να κατηγοριοποιούμαστε, να τοποθετούμε τον εαυτό μας, αλλά και ο ένας τον άλλον, σε μικρά κουτάκια και να ζούμε σαν να γνωρίζουμε a priori ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί, σαν να υπάρχουν εκ φύσεως καλοί και κακοί.
Τέτοιοι διαχωρισμοί, τέτοια πόλωση θεωρούνται πάντα αρνητικά. Θέλουμε ομόνοια, σύμπραξη, ενότητα. Αλλά με τι κόστος; Μπορεί να συνεργαστεί και να συμπορευθεί ο αριστερός με τον νεοφιλελεύθερο; Ο εθνικιστής με τον διεθνιστή; Μήπως ο φιλελεύθερος με τον συντηρητικό; Μάλλον όχι. Τουλάχιστον όχι σε όλα. Όχι σε όσα χρειάζεται για να αποφευχθεί η σύγκρουση.
Αλλά είναι η σύγκρουση απαραίτητα κακή; Γιατί να μην διαφωνήσουν οι υπέρμαχοι των ιδιωτικοποίησεων και της ελεύθερης αγοράς με τους κρατιστές; Γιατί να μην υπάρξει διαφωνία ανάμεσα στους υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους οπαδούς της διατήρησης της κυριαρχίας των εθνών-κρατών;
Η σύγκρουση δεν είναι το πρόβλημα, Το πρόβλημα είναι πως φαίνεται να αρκούμαστε στον διαχωρισμό. Δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος υπάρχουν ανακοινώσεις, προτάσεις μομφής, κλείσιμο κοινοβουλίων, χαστούκια, προσωπικές επιθέσεις. Δεν προβάλλονται τα επιχειρήματα υπερ ή κατά, αλλά λαϊκιστικά οπαδικά συνθήματα.
Και αυτό, δυστυχώς, δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των προηγούμενων γενεών. Οι νέοι δεν είμαστε καλύτεροι. Το βλέπουμε, στις γενικές συνελεύσεις στα Πανεπιστήμια, στα comments στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις προεκλογικές εκστρατείες, στις εκλογές. Το βλέπουμε στους εαυτούς μας. Σκεφτόμαστε και λειτουργούμε με τη λογική “εμείς και οι άλλοι”. Δεν φαίνεται ούτε να ξέρουμε ούτε να θέλουμε να διαφωνήσουμε παραγωγικά. Δεν προσπαθούμε καν.
Γιατί όχι; Γιατί να μην προσπαθήσουμε; Έχουμε διαφορετικές αξίες, διαφορετικές ιδεολογίες, διαφορετικές προτεραιότητες. Το ζήτημα δεν είναι να τις ομογενοποιήσουμε. Το ζήτημα είναι να τις παρουσιάσουμε, να διαφωνήσουμε, να μαλώσουμε για αυτά. Όχι με ποτήρια νερό, γκλόμπ ή μολότωφ. Με επιχειρήματα, με διάλογο.
Σήμερα η κατάσταση είναι σίγουρα διαφορετική από αυτή που περίμενε πως θα βρει η γενιά μας. Ο κόσμος κοιμάται και ξυπνάει χωρίς ελπίδα, η οικονομία είνα σε πολυ χειρότερο επίπεδο από αυτό στο οποίο θα έπρεπε να είναι και το πολιτικό σκηνικό είναι όντως ασταθές.
Η αστάθεια αυτή είναι επικίνδυνη, αλλά επίσης παρουσιάζει μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να κοιτάξουμε ξανά το παρελθόν μας, να αναγνωρίσουμε ποια ήταν τα λάθη μας και ποιες είναι οι αιτίες της σημερινής κατάστασης, να παρατηρήσουμε καλύτερα τη σημερινή κατάσταση και, πιο σημαντικά, να αποφασίσουμε πως θέλουμε να είναι η κοινωνία μας. Η σημερινή πολιτική αστάθεια μας δίνει την ευκαιρία να προσπαθήσουμε για όσες αλλαγές κρίνουμε ως κοινωνία απαραίτητες χωρις υπολογισμό του πολιτικού κόστους και χωρίς φόβο για το όποιο ρίσκο έχουν αυτές οι αλλαγές.
Για αυτό, λοιπόν, αποφασίσαμε να κάνουμε το πρώτο βήμα, να προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε τη σημερινή κατάσταση και να τη χρησιμοποιήσουμε σαν ευκαιρία. Σαν ευκαιρία να μιλήσουμε. Σαν ευκαιρία να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε, να σχολιάσουμε, να απαντήσουμε, να μην αρκεστούμε σε μια στείρα ανταλλαγή πυρών. Να αποτελέσουμε μέρος ενός ευρύτερου σημαντικού debate για το μέλλον, ένα debate στο οποίο οφείλουμε όλοι να συμμετέχουμε. Ειδικά εμείς οι millennials…
