Απο το Φεργκιουσον στη Βαλτιμορη

Για ακόμη μία φορά δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτά που βλέπουμε από τις ΗΠΑ. Οι εικόνες από τη Βαλτιμόρη μοιάζουν από εμπόλεμη ζώνη. Ο για ακόμη μία φορά θάνατος αφροαμερικανού από την αστυνομία και η για ακόμη μια φορά παντελής έλλειψη δικαιοσύνης οδήγησε για ακόμη μια φορά σε “ταραξίες” (όπως τα ελληνικά ΜΜΕ τους αναφέρουν) και πιο σημαντικά για ακόμη μια φορά σε μαζικές διαδηλώσεις.

Η επανάληψη του “για ακόμη μια φορά” δεν έγινε από απροσεξία ούτε είναι άσκοπη.
Μπορούμε για ώρες να καθόμαστε να βλέπουμε, να σχολιάζουμε και να αναλύουμε τις πράξεις των διαδηλωτών και των αρχών στη Βαλτιμόρη, αλλά κατά τη γνώμη μου θα είναι χάσιμο χρόνου. Τα γεγονότα της Βαλτιμόρης είναι και γεγονότα του Φέργκιουσον και του Σικάγου, είναι και γεγονότα του Μπέρκλεϋ και της Νέας Υόρκης. Είναι γεγονότα όλων των πόλεων και πολιτειών των ΗΠΑ. Είναι γεγονότα ολόκληρης της κοινωνίας των ΗΠΑ. Οι Michael Brown, Eric Garner και Freddie Gray δεν είναι ούτε τα πρώτα, ούτε τα μόνα θύματα αυτού του ξεκάθαρα συστημικού ρατσισμού της κοινωνίας των ΗΠΑ.

Και όσο περίεργο και να φαίνεται, χρειάστηκε η μειονότητα των αφροαμερικανών να πετύχει κάποιες από τις σημαντικότερες “νίκες” της για να καταλάβει πόσο μακριά από νίκη είναι στην πραγματικότητα. Χρειάστηκε, δηλαδή, να έχει αφροαμερικανό Δημοκρατικό Πρόεδρο και αφροαμερικανό Γενικό Εισαγγελέα για να αντιληφθεί πως ο αστυνομικός και κάθε άλλο όργανο του κράτους που φέρεται ρατσιστικά εναντίον των μαύρων δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Δεν είναι απλώς ο λευκός άνθρωπος που πάτησε τη σκανδάλη ή έδειρε ή έπνιξε κάποιον αφροαμερικανό, έχοντας προκατάληψη απέναντι του, ρατσιστής – ολόκληρο το σύστημα είναι.
Και αυτή τη στιγμή τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ δεν σηματοδοτούν κάποιο τέλος σε αυτό το συστημικό ρατσισμό στον οποίο μάλιστα εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει ταξικά αίτια και στοιχεία.

Ανεξάρτητα από τις θετικές δηλώσεις κριτικής προς αυτό το σύστημα από τους πιο αριστερούς υποστηρικτές και πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος η λύση δεν γίνεται να έρθει από πάνω προς τα κάτω, πόσω μάλλον όταν “πάνω” βρίσκονται άνθρωποι που σθεναρά και σε κάθε ευκαιρία υποστηρίζουν αυτό το σύστημα, καθώς είναι κατασκευασμένο για να λειτουργεί υπέρ τους.

Ο μόνος τρόπος για να χτυπηθεί αυτή η τεράστια ανισότητα και να γίνει επί (σχεδόν) ίσοις όροις αυτή η ταξική σύγκρουση είναι η οργάνωση, κινητοποίηση και πολιτική εκπροσώπηση (σε τοπικό αρχικά επίπεδο) μιας πραγματικής Αριστεράς.

Και πλέον η στροφή ενός μέρους του αμερικανικού πληθυσμού προς την Αριστερά δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό. Η Kshama Sawant, μέλος του τροτσκιστικού Socialist Alternative, είναι από πέρυσι δημοτικός σύμβουλος στο Σιάτλ, την πρώτη πόλη που θα φτάσει το κατώτατο ωρομίσθιο στα $15 όταν το ομοσπονδιακό κατώτατο ωρομίσθιο είναι $7,25. Αλλά δεν γίνεται η αριστερά να βασίζεται απλώς σε μεμονωμένα άτομα ή σε μικρές οργανώσεις.

Οι διαφορές στο εσωτερικό της αριστεράς είναι σε αυτή τη φάση πολύ πιο ασήμαντες από αυτά που την ενώνουν και οι χιλιάδες άνθρωποι του Φέργκιουσον, της Βαλτιμόρης και όλων των υπόλοιπων πόλεων και περιοχών των ΗΠΑ χρειάζεται να δημιουργήσουν κάτι που να τους εκφράζει, να τους αντιπροσωπεύει, αλλά και να τους κινητοποιεί και να μην τους μετατρέπει απλώς σε παθητικούς υποστηρικτές ή στην καλύτερη περίπτωση σε “εθελοντές” κατά τις προεκλογικές περιόδους όπως κάνουν οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί.

Μετά από δεκαετίες απλής αναμονής για ισότητα οι μειονότητες των ΗΠΑ και μαζί τους κάθε κοινωνική ομάδα που βιώνει τα αποτελέσματα αυτής της ταξικής σύγκρουσης θα πρέπει να κινηθούν οργανωμένα και ούτε να αναμένουν λύσεις από τα υπάρχοντα κόμματα ούτε να στηρίζουν το μικρότερο από τα δυο κακά.