Ολα και τιποτα

Αυτή θα μπορούσε να είναι η απάντηση στο ερώτημα “Τι άλλαξε στην Ελλάδα μετά από 5 χρόνια Μνημονίου;”

Άλλαξαν “όλα” σε ό,τι έχει να κάνει με το βιοτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, το οποίο επιδεινώθηκε δραματικά. Πράγματι, είχαμε μεγάλες και οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, υπερφορολόγηση βασικών ειδών όπως το πετρέλαιο θέρμανσης, “χαράτσι” στα ακίνητα, εκτίναξη της ανεργίας, υποχώρηση του κοινωνικού κράτους και αύξηση της εγκληματικότητας. Εν ολίγοις, μία βίαιη αναπροσαρμογή του τρόπου ζωής που απολάμβαναν οι περισσότεροι έως το 2010.

Δεν άλλαξε “τίποτα” στη νοοτροπία της πλειοψηφίας των Ελλήνων και ειδικά στον τρόπο με τον οποίο αυτή επιλέγει τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Με μία πρώτη, επιπόλαιη ματιά, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι κι εδώ άλλαξαν “όλα”, μιας και πρώτη φορά στα 41 χρόνια της Μεταπολίτευσης προέκυψε στις 25 Ιανουαρίου του 2015 μία κυβέρνηση στη σύνθεση της οποίας δε συναντάμε ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε τη ΝΔ, τους εκπροσώπους του ελληνικού δικομματισμού, όπως τον γνωρίζαμε από το 1977 μέχρι και το 2012. Παρόλα αυτά, οι “νέες” δυνάμεις που αναδείχθηκαν δε διαφέρουν από τις “παλιές” ούτε ως προς τη λογική με την οποία εξελέγησαν από το εκλογικό σώμα ούτε ως προς τον τρόπο με τον οποία κυβερνούν ή πολιτεύονται. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας του 4%, το οποίο στέγαζε κατά καιρούς στο εσωτερικό του τις πλέον περιθωριακές και ακραίες απόψεις της Αριστεράς, βρέθηκε στην κυβέρνηση ως βασικός κυβερνητικός εταίρος συνεπικουρούμενο από ένα κόμμα που προέκυψε από το σκληρό Δεξιό κομμάτι του εσωτερικού της ΝΔ. Κι όλα αυτά με τη συμμετοχή ό,τι πιο κρατικοδίαιτου και παρακμιακού είχε αναδείξει το ΠΑΣΟΚ τις προηγούμενες δεκαετίες.

Φυσικά, δεν κατέλαβαν την εξουσίας δια της βίαιης επανάστασης αλλά υπερψηφίστηκαν από ένα σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος (αθροιστικά άνω του 40% )υποσχόμενοι τα πάντα στους πάντες! Όπως δηλαδή αναδεικνύονταν και οι κυβερνήσεις παρελθόντων ετών που οδήγησαν τη χώρα στη κατάσταση της χρεοκοπίας. Ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ απογοητεύτηκε μεν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αλλά υπερψήφισε μία κυβερνητική πρόταση η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ προέκρινε ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο οι πιστωτές μας θα διέγραφαν το 60% του χρέους μας και το υπόλοιπο θα τους το εξοφλούσαμε αν και όποτε είχαμε ανάπτυξη της οικονομίας μας ενώ θα μας έδιναν και μερικά δισεκατομμύρια για κοινωνικές παροχές, χωρίς τον οποιονδήποτε όρο! Μάλιστα, στην ερώτηση δημοσιογράφου προεκλογικά ο Τσίπρας απαντούσε ότι δεν υπήρχε περίπτωση ”ούτε μια στο εκατομμύριο” να μη δεχτούν η Μέρκελ και οι υπόλοιποι εταίροι και πιστωτές τους όρους του! Μαγικές λύσεις λοιπόν και εύκολο χρήμα, συνδυασμένα με εθνικιστικές εξάρσεις. Το βασικό πολιτικό μείγμα δηλαδή που μας οδήγησε ως εδώ, πλασαρισμένο με νέα συσκευασία και επωνυμία, “αγοράστηκε” και πάλι πανάκριβα από τους πολίτες, οι οποίοι μάλιστα είχαν νιώσει για τα καλά μέχρι τότε, τις επικίνδυνες παρενέργειές του!

Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2015, μετά από τόσα που έχουμε περάσει δε θέλουμε να αντιληφθούμε τα αυτονόητα: Ουδείς σου δανείζει χρήματα άνευ όρων στον πλανήτη που ονομάζεται Γη. Είτε πρόκειται για κράτη είτε για πολυεθνικές είτε για μικρές επιχειρήσεις και νοικοκυριά, δεν υπάρχει περίπτωση το δανεικό χρήμα να μην συνοδεύεται από όρους οι όποιοι περιορίζουν την ελευθερία κινήσεων και λειτουργίας του οφειλέτη, αναλόγως της φερεγγυότητάς του, προκειμένου να εξασφαλιστεί η έγκαιρη αποπληρωμή και το κέρδος του δανειστή. Ακόμα και όταν χαρίζονται λεφτά μέσα στην ίδια οικογένεια, μπαίνουν όροι! Ποιος γονιός θα συνεχίζει να δίνει χαρτζιλίκι σε ένα παιδί το οποίο αγοράζει επικίνδυνα προϊόντα (π.χ. τσιγάρα) ή το οποίο τα ξοδεύει αλόγιστα; Κι όμως, αυτός ο ίδιος γονιός δέχτηκε ότι θα πάει κάποιος βαρύμαγκας στυλ Τσίπρα, Καμμένου και Βαρουφάκη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στα κοινοβούλια των υπολοίπων 18 κρατών – μελών της ευρωζώνης και θα τους επιβάλει να μας δώσουν δισεκατομμύρια για να τα ξοδέψουμε άνευ όρων, να μας διαγράψουν το μεγαλύτερο μέρος από τα παλιά χρέη και τα υπόλοιπα να τους τα πληρώσουμε όποτε γουστάρουμε! Κι αν μας έκαναν κόνξες θα πηγαίναμε στη Ρωσία να μας δανείσει επειδή είναι ομόδοξη, άσχετα που δεν μπορεί καλά –καλά να δανειστεί η ίδια από τις αγορές! Κι αν όχι, είχαμε κι άλλες εναλλακτικές όπως του Κινέζους τους οποίους θα πετούσαμε μεν έξω από το Λιμάνι του Πειραιά αλλά θα μας διευκολύνουν με μερικά δις, επειδή είμαστε ωραίοι και μάγκες!

Δε θα πρέπει φυσικά να παραβλέπουμε και το φαινόμενο της ανόδου της Χρυσής Αυγής. Οργισμένη με το πολικό σύστημα της χώρας, την ανεργία την άνοδο της εγκληματικότητας και της λαθρομετανάστευσης οι εκλογείς ανέδειξαν ως τρίτη πολιτική δύναμη ένα νεοναζιστικό κόμμα-συμμορία, αποτελούμενο από μπράβους και μαχαιροβγάλτες. Κι αυτό “από αντίδραση” όπως δικαιολογήθηκαν πολλοί! Καραμπινάτη περίπτωση βαθιάς πολιτικής ανωριμότητας! Οι αποκαλύψεις για τη δράση της ΧΑ ήταν καταιγιστικές. Μάλιστα η συμμορία αυτή ευθύνεται ακόμη και για τη δολοφονία ενός ανθρώπου, του Παύλου Φύσσα. Πώς λοιπόν αποφασίζει με τόση ευκολία κάποιος να τη δυναμώσει πολιτικά, μόνο και μόνο για “να τη σπάσει” δήθεν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ποιος άραγε πιστεύει στα σοβαρά ότι το πρόβλημα της παράνομης εισόδου στη χώρα θα λυθεί με το να κυκλοφορούν οπλισμένοι δεκάδες μαυροντυμένοι μπράβοι και να δέρνουν αλύπητα όποιον ταλαίπωρο αλλοδαπό βρεθεί στο διάβα τους; Πώς ο απόγονος του σφαγιασθέντα από τους ναζί υπερψηφίζει τους θαυμαστές των δολοφόνων του παππού ή του προπάππου του; Κι εδώ λοιπόν το θυμικό, το παιδιάστικο πείσμα, η εθελοτυφλία και ο ωχαδερφισμός επικράτησαν για ακόμη μία φορά της λογικής.

Πολιτική λειτουργία στα πλαίσια της πραγματικότητας φυσικά δε σημαίνει απαραίτητα να ψηφίσεις τα παλιά κόμματα και να μη δώσεις την ευκαιρία σε ένα νέο να κυβερνήσει. Λογική και επίγνωση της πραγματικότητας όμως οδηγούν στην ανανέωση του φθαρμένου πολιτικού συστήματος με την ανάδειξη μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας πολιτικών προσωπικοτήτων και κομμάτων, τα οποία θα επιβάλλεται να παρουσιάσουν ένα σοβαρό και ρεαλιστικό πρόγραμμα για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη τις πολιτών. Ο λόγος που ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έλεγαν αυτές τις ουρανομήκεις ανοησίες στον ελληνικό λαό, τερματίζοντας το κοντέρ του εθνολαϊκισμού και δημιουργώντας απατηλές προσδοκίες είναι απλά γιατί η πλειοψηφία του λαού ήθελε να ακούσει θεωρίες συνομωσίας μαγικές προτάσεις και εύκολες λύσεις και όσο περισσότερες άκουγε τόσο τους επιβράβευε δημοκοπικά και τελικά εκλογικά. Μέχρι του φτάσαμε τρεισήμισι μήνες μετά να είμαστε πλήρως απομονωμένοι διπλωματικά και να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού μήπως βρούμε τίποτα και καθυστερήσουμε τη χρεοκοπία για κανένα μήνα. Ήδη ανακοινώθηκε ότι ο ΕΝΦΙΑ παραμένει ενώ η διαφαινόμενη συμφωνία για ενιαίο ΦΠΑ 16% έως 18% θα οδηγήσει σε αύξηση στις τιμές των τροφίμων, της εστίασης, των μεταφορών, του νερού, του ρεύματος κ.α….

Μέρα με τη μέρα, μία ακόμη συλλογική αυταπάτη, αυτή της μαγικής λύσης εξόδου από την κρίση τελειώνει. Μπορούμε επομένως να αισιοδοξούμε ότι τουλάχιστον αν αποφύγουμε τη χρεοκοπία και την εθνική καταστροφή θα προκύψει ένα ωριμότερο εκλογικό σώμα, μία ωριμότερη κοινωνία; Μένει να φανεί, αν και οι πιθανότητες μέχρι στιγμής είναι εναντίον μιας τέτοιας προσδοκίας. Αν πάντως κάποτε προκύψει ως ιστορικό αποτέλεσμα, θα σημάνει όχι μόνο ένα βελτιωμένο πολιτικό προσωπικό αλλά και μία βελτιωμένη οικονομία, περισσότερες θέσεις εργασίας, ένα δικαιότερο κοινωνικό κράτος και εν τέλει ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Έτσι θα κλείσει οριστικά ο κύκλος του Μνημονίου και η απάντηση στην υποθετική ερώτηση της πρώτης παραγράφου θα είναι “όλα προς το καλύτερο”.