Σε όλα τα κράτη του κόσμου και σε όλες τις οικονομίες των χωρών ίσως το βασικότερο στοιχείο είναι ότι το χρήμα έχει τη μορφή μιας αλυσίδας. Για να είναι όμως αυτή η αλυσίδα επιτυχημένη οικονομικά θα πρέπει το κάθε κράτος να παράγει και συνεπώς να εισπράττει περισσότερα από αυτά που ξοδεύει. Φυσικά αυτό δεν γίνεται στην πράξη σε πολλές χώρες. Τί όμως συμβαίνει στην ελληνική οικονομία;
Η Ελλάδα είναι μία χώρα που τα τελευταία χρόνια κύρια πηγή εσόδων της προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της είναι τα δάνεια και εν συνεχεία η βαριά φορολογία. Ωστόσο παρά τα μεγάλα ποσά που έχουμε εισπράξει με τη μορφή δανεισμού όχι μόνο δεν έχουμε καταφέρει να ορθοποδήσουμε σαν χώρα αλλά συνεχώς οδηγούμαστε στη λήψη εξαθλιωτικών μέτρων για τη χώρα και τον πολίτη της. Αυτό σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει διότι από τα δάνεια που δεχόμαστε σαν κράτος ένα μικρό ποσοστό καλύπτει τις ανάγκες της χώρας και τα υπόλοιπα τα επιστρέφουμε προκειμένου να πληρώσουμε, όχι το κεφάλαιο των δανείων, αλλά τους τόκους.
Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν αφού το κράτος κάθε μήνα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του (μισθούς-συντάξεις-επιδόματα), θα πρέπει και να εισπράξει προκειμένου να μπορέσει και τον επόμενο μήνα να ανταποκριθεί ξανά στις ανάγκες του. Εδώ στο “παιχνίδι” μπαίνει ο Έλληνας φορολογούμενος ο οποίος καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα αφού είναι και ο μόνος που παράγει έσοδα για το κράτος μέσω της φορολογίας. Το κράτος αυτή τη στιγμή ούτε έχει έσοδα αλλά ούτε εκμεταλλεύεται παραγωγικούς τομείς, όπως την γεωργία, την ναυτιλία και τον τουρισμό, που θα μπορούσαν να του αποφέρουν κέρδος.
Η φορολογία λοιπόν, παρουσιάζεται ως η κύρια πηγή εσόδων. Το ερώτημα όμως που γεννιέται εδώ είναι ως πότε θα μπορεί ο κάθε φορολογούμενος να πληρώνει κάθε μέρα νέους φόρους από τη στιγμή που οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται καθημερινά ενώ αντίθετα η φορολογία αυξάνεται; Λαμβάνοντας, επίσης, υπόψιν ότι τα έτοιμα χρήματα στους τραπεζικούς λογαριασμούς έχουν τελειώσει και ότι ο ιδιωτικός τομέας έχει “πεθάνει”.
Όλοι οι νέοι αναζητούν διέξοδο για αγορά εργασίας στο εξωτερικό από τη στιγμή που το μισθολόγιο της Ελλάδας είναι άκρως απαξιωτικό, ενώ και αυτοί οι οποίοι παραμένουν στη χώρα δουλεύουν κυρίως σε επαγγέλματα εποχιακού χαρακτήρα χωρίς ασφάλεια και χωρίς τα χρήματά τους και ο κόπος τους να φαίνονται πουθενά. Από την άλλη πλευρά οι μόνοι που υπάρχουν και φαίνονται μέσα στο κράτος είναι όλοι οι συνταξιούχοι καθώς και οι μισθωτοί του δημοσίου. Είναι όλοι αυτοί οι οποίοι προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες τους με αυτά τα λίγα που πλέον παίρνουν και οι οποίοι δεν προλαβαίνουν να πιάσουν τα χρήματα στα χέρια τους από τις πολλές υποχρεώσεις και εκκρεμότητες που έχουν. Τελευταίοι είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που στην πλειοψηφία τους είναι χρεωμένοι σε βαθμό που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τα αναγκαία για τους ίδιους.
Η οικονομία της Ελλάδας στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που η χώρα δεν παράγει δεν έχει και έσοδα. Συνεχώς δανείζεται προκειμένου να πληρώσει τα αναγκαία και εν συνεχεία τα παίρνει πίσω στο διπλάσιο μέσω της φορολογίας. Δεν μπορεί μία χώρα να επιζήσει με μισθούς Βουλγαρίας και φορολογία Αμερικής. Δεν γίνεται να περιμένει συνεχώς από τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς διότι αυτοί είναι και τα εύκολα θύματα. Τέλος, δεν μπορεί μία χώρα και μία οικονομία να πάει μπροστά διώχνοντας τη νέα γενιά στο εξωτερικό.
