Το διεθνές δίκαιο ορίζει ότι πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους, εξαιτίας βάσιμου φόβου δίωξης, με βάση τη φυλή, το θρήσκευμα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την εθνικότητά τους ή τη συμμετοχή τους σε μία ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.
Ειδικά σε εμάς τους Έλληνες όλο αυτό μας φαίνεται γνώριμο, νωπό θα λέγαμε ακόμα στις μνήμες μας. Σε ποιούς εκδιωγμένους ανθρώπους, Έλληνες να πρωτοαναφερθεί κανείς: στους Πόντιους, στους Μικρασιάτες, στους Έλληνες της Αιγύπτου. Επίσης, ας μην λησμονούμε και το γεγονός ότι η Ελλάδα δημιούργησε και πολιτικούς πρόσφυγες καθ΄όλη την διάρκεια της μετεμφυλιακής Ελλάδας μέχρι και το 1974. Το ζήτημα των προσφύγων βέβαια δεν έχει μόνο το κοινωνικό και το ανθρωπιστικό κομμάτι, αλλά ασκεί πολύ μεγάλη επιρροή και στον οικονομικό τομέα ενός κράτους υποδοχής, όπως είναι η Ελλάδα, μέσω της συντήρησης αυτών των ανθρώπων και σε περίπτωση της μόνιμης διαμονής αυτών στην εκάστοτε χώρα υποδοχής δημιουργείται και το ζήτημα της εργασιας.
Έτσι, άμεσο μέλημα όλων των διεθνών αρμόδιων οργανισμών πρέπει να είναι:
α) η άμεση περιθωριοποίηση των καθεστώτων αυτών μέσω των υπαρχουσών διεθνών συνθηκών και η επιβολή των προβλεπόμενων από τον ΟΗΕ κυρώσεων (π.χ. διακοπή διπλωματικών σχέσεων, εμπάργκο και διακοπή τηλεπικοινωνιών, εισαγωγών, διακοπή δυνατότητας πρόσβασης στο εξωτερικό για την ηγεσία κλπ)
β) άμεση αποστολή κυανόκρανων – παρατηρητών (με στολές χωρίς διακριτικά)
γ) πιο ταχείς διαδικασίες για την αποπομπή των ηγετών που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο
δ) προώθηση μια ευρύτερης εκπαιδευτικής πολιτικής στους πολίτες των κρατών αυτών κυρίως μέσω του έργου των ΜΚΟ με κύριο στόχο την καλλιέργεια του αισθήματος της ενότητας των πολιτών αυτών ως έθνος, σαν σύνολο, και όχι ως ξεχωριστή εθνότητα μέσω στο ίδιο κράτος. Επίσης, οικονομική ανάπτυξη που θα έχει ως αποτέλεσμα την ευημερία αρα την αποφυγή συγκρούσεων και εν τέλει την μετακίνηση διάφορων εθνοτικών ομάδων.
