Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η νέα χρονιά που διανύουμε είναι χρονιά κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων τόσο στα εσωτερικά θέματα της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση θέλησε να περάσει αυτό το μήνυμα στη συνείδηση πολλών πολιτών παρέχοντας τους μία σειρά από προνόμια κυρίως οικονομικά (κοινωνικό μέρισμα, βοήθημα 18-24 ετών ), και θέλοντας με αυτό το τρόπο να τους δείξει πως “η οικονομία της χώρας έχει πάρει το δρόμο της ανόδου” και γρήγορα η χώρα θα βρίσκεται εκτός προγραμμάτων στήριξης και επιτηρήσεων.
Η αλήθεια είναι πως η κίνηση να δοθούν κάποια χρήματα στους πολίτες μόνο αρνητική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ειδικά στη παρούσα φάση. Τα ερωτήματα όμως τα οποία εμφανίζονται εδώ είναι δύο. Πρώτον τα χρήματα τα οποία μοιράστηκαν στον κόσμο δόθηκαν ως πλεόνασμα λόγω των καλών πρακτικών που ακολούθησε η κυβέρνηση; Είναι άραγε όλες οι υποχρεώσεις σε εσωτερικό επίπεδο τακτοποιημένες ώστε να υπάρχει πραγματικό πλεόνασμα στην οικονομία; Και το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με το ποιος τελικά πήρε το κοινωνικό μέρισμα. Δόθηκε όντως σε άτομα που είχαν δικαίωμα είσπραξης ή δόθηκε σε άτομα με ψευδή στοιχεία και πλαστές αιτήσεις;
Η χορήγηση επιδομάτων στο λαό είναι μία μορφή ενίσχυσης και τόνωσης της οικονομίας όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει από μόνη της την είσοδο σημαντικών εξελίξεων στην πολιτική σκακιέρα. Στην περίπτωση της Ελλάδας και με τα δεδομένα που ξέρουμε, για να μιλήσουμε για σημαντικές εξελίξεις στο εσωτερικό κομμάτι πολλά είναι εκείνα που πρέπει να γίνουν, με κυρίαρχα θέματα το φορολογικό και την αύξηση του κατώτατου μισθού.
Δύο μεγάλα αγκάθια της ελληνικής οικονομίας εξακολουθούν να είναι η ύπαρξη υψηλών φορολογικών συντελεστών από τη μία και η ολοένα αυξανόμενη ροή των νέων προς το εξωτερικό από την άλλη. Αν θέλουμε να μιλάμε για ριζικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να νομοθετούμε σαν κράτος με σκοπό την είσοδο νέων επιχειρήσεων στην Ελλάδα, και όχι την έξοδο ή το οριστικό κλείσιμο των ήδη υπαρχουσών σε αυτή. Η δημιουργία νέων επιχειρήσεων στη χώρα μας σημαίνει αυτομάτως και νέες θέσεις εργασίας, κάτι που η Ελλάδα και κυρίως οι νέοι της έχουν μεγάλη ανάγκη.
Ο δρόμος της “ξενιτιάς” για πολλούς είναι μονόδρομος, δυστυχώς, με μεγαλύτερη έμφαση στις μικρότερες ηλικίες. Ακόμα και να καταφέρει κάποιος αυτή τη στιγμή στη χώρα να έχει επαγγελματική αποκατάσταση σίγουρα τα προνόμια που θα λαμβάνει δεν θα ανταποκρίνονται ούτε και στα όσα ο νόμος ορίζει. Δεν γίνεται μια γενιά των 400 ευρώ να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της αλλά ούτε και ο μισθός αυτός σε καμία περίπτωση δεν επιβραβεύει τους κόπους μίας ολόκληρης ζωής.
Συμπερασματικά, λοιπόν, πριν ανοίξουμε την κουβέντα για σημαντικές εξελίξεις και τόνωσης της οικονομίας θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας κάποια αγκάθια που εγκλωβίζουν τους πολίτες και επηρεάζουν την ποιότητα ζωής αυτών. Θα πρέπει να τονώσουμε την οικονομία όχι όμως σαν αποτέλεσμα την εξαθλίωση του λαού. Όσο μεγαλώνει η ανεργία δεν γίνεται οι δείκτες της οικονομίας να ανεβαίνουν. Αν δεν τακτοποιήσουμε το εργασιακό, που είναι ένα μεγάλο κομμάτι της κάθε οικονομίας μαζί με το φορολογικό δεν θα καταφέρουμε να κάνουμε την οικονομία μας ανταγωνιστική και ανεξάρτητη, μακριά από υποδείξεις τρίτων.
