Όλη η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί μουδιασμένη από χθες τα τεκταινόμενα στην πόλη του φωτός. Συντονισμένες εκρήξεις σε διαφορετικά μέρη της πρωτεύουσας, 284 τραυματίες εκ των οποίων 62 σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, τουλάχιστον 153 νεκροί, χιλιάδες παθιασμένοι δολοφόνοι να πανηγυρίζουν, «προειδοποιήσεις» για μετέπειτα επιθέσεις και κάθε άκρη της Δύσης προσηλωμένη μπροστά σε μία τηλεόραση. Όμως τι «κρύβεται» πίσω απ’ όλο αυτό;
Δημόσια ανέλαβε την ευθύνη η εξτρεμιστική ομάδα των ISIS τα ξημερώματα. Πρώτη στην κατάταξη των πλουσιότερων τζιχαντιστικών ομάδων, θυσιάζει στον βωμό ενός δικού της Θεού – εντελώς διαφορετικού αυτού των λοιπών μουσουλμάνων – οποιονδήποτε αντιμαχόμενο του ιερού Κορανίου. Απ-άνθρωποι παθιασμένοι που εντάχθηκαν στην οργάνωση για ποικίλους λόγους, τόσο αυτόν του φόβου όσο και αυτόν της ανάγκης για ομαδοποίηση, θέτουν πρώτο απ’ όλους τον Αλλάχ και χωρίς κανέναν ενδοιασμό εκτελούν εντολές ανωτέρων. Εδώ, όμως, γεννάται η εξής απορία. Γιατί η Γαλλία συγκεκριμένα;
Το 2004 με άρθρο της η Washington Times, ξεσκεπάζει το γαλλικό έθνος και την συνεχή παροχή όπλων προς τον Σαντάμ Χουσεΐν, την στιγμή που οι ΗΠΑ είχαν ήδη εμπλακεί σε στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ. Έγινε, όμως, μια τέτοια κίνηση με πλήρη επίγνωση της κυβέρνησης; Ο αυστηρός έλεγχος προς τις επιχειρήσεις άμυνας και τις αερομετακινήσεις της χώρας, δεν αφήνουν άλλη επιλογή παρά να υποστηρίξει κανείς πως, έστω, κάποιοι κυβερνητικοί ήταν απόλυτα ενημερωμένοι επ’ αυτού.
Οι γαλλοιρακινές σχέσεις, όμως, δεν ξεκίνησαν εκεί. Ήδη από το 1975 ο τότε Γάλλος πρωθυπουργός Ζακ Σιράκ διατηρούσε μία φιλική ένθερμη σχέση με τον Σαντάμ, αποσκοπώντας στην εκμετάλλευση πετρελαϊκού πλούτου της Ασίας καθώς και την αντικατάσταση της Σοβιετικής Ένωσης από την Γαλλία ως ο κορυφαίος προμηθευτής του Ιράκ, όπλων και άλλων στρατιωτικών εξοπλισμών. Οι βρώμικες αυτές σχέσεις άνθισαν την δεκαετία του ’90, ενώ ως το 2000 η Γαλλία είχε γίνει πράγματι ο αγαπημένος «Άγιος Βασίλης» των Ιρακινών. Ενδεικτικά δώρα του ήταν τα διάφορα κομμάτια από τα γαλλικά αεροσκάφη Mirage F1 και τα μαχητικά ελικόπτερα Gazelle τα οποία προσχώρησαν μέσω μιας γαλλικής εταιρείας στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και από εκεί στο Ιράκ μέσω της Τουρκίας.
Σήμερα, όλο αυτό το οικονομικό παιχνίδι συμφερόντων φαίνεται να παίρνει μία αντίστροφη τροπή. Το ISIS έχοντας ήδη ανακοινώσει τις επικείμενες επιθέσεις σε Ρώμη, Λονδίνο και Ουάσινγκτον έχει σπείρει τον φόβο σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική και ήδη παρουσιάζεται άνοδος ακροδεξιών ιδεολογιών στα κράτη. Ένας μετά τον άλλον, οι προέδροι των χωρών προχωρούν σε εσωστρέφεια και κλείσιμο συνόρων προσπαθώντας να σταματήσουν την εισροή άλλων μελλοντικών ενδεχόμενων τζιχαντιστών.
Είναι η στροφή στα άκρα, όμως, η λύση; Φαίνεται να φέρει την ευθύνη όλων αυτών η με οικονομικούς σκοπούς χρόνια εμπλοκή της Δύσης στην Συρία και το Ιράκ; Είναι δυνατόν οι εκπρόσωποι της δημοκρατίας, τελικώς, να σταθούν αντιμέτωποι του ιού που εδώ και τόσα χρόνια εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο ανενόχλητος; Ή είναι η αρχή ενός νέου μεγάλου πολέμου με χιλιάδες αθώους νεκρούς για ένα τόσο λανθασμένο, απάνθρωπο και ουτοπικό πιστεύω; Ερωτήματα που σίγουρα έχει ο καθείς αυτή τη στιγμή στο κεφάλι του και που μονάχα ο καιρός θα δείξει. Προς το παρόν όμως… Ντρέπομαι που ζω σε έναν τέτοιο κόσμο.
