Προ λίγων ημερών μία σειρά από καταγγελίες στην Αγγλία και πιο συγκεκριμένα στην πόλη Middlesbrough, έγινε αφορμή για να δημιουργηθεί ντόρος γύρω από τις κόκκινες πόρτες της πόλης. Κατοικίες που ανήκουν στην ιδιοκτησία των εταιρειών Jomast και G4S τις οποίες χρηματοδοτεί η κυβέρνηση με 175 εκατομμύρια λίρες το χρόνο, έχει αναλάβει να στεγάζει τους αιτούντες άσυλο. Όπως παρατηρήθηκε και αργότερα καταγγέλθηκε από πρόσφυγες, οι πόρτες των σπιτιών που τους στέγαζαν ήταν βαμμένες με κόκκινο χρώμα, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα κλίμα στιγματισμού.
Ο Μοχάμεντ Μπαγκέρ Μπαϊζάβι από τον Ιράν, είναι ένας από τους δεκάδες πρόσφυγες που επέλεξαν να καταγγείλουν επώνυμα το γεγονός στα ΜΜΕ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε συνέντευξη του, όλες οι πόρτες των προσφύγων στην πόλη είναι βαμμένες κόκκινες, στοχοποιώντας με αυτόν τον τρόπο τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Παρά το γεγονός ότι τόσο οι 2 εταιρίες όσο και ο υπουργός μετανάστευσης James Brokenshire υποστηρίζουν ότι σε καμία περίπτωση δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο εξυπηρετώντας κάποια πολιτική απομονωτισμού-στιγματιμού και πως θα ερευνηθεί άμεσα το ζήτημα ώστε να αποδοθεί άμεσα δικαιοσύνη, η κοινή γνώμη και κυρίως οι αιτούντες άσυλο δεν δείχνουν σε καμία περίπτωση να είναι πεπεισμένοι. Προβαίνοντας σε έναν παραλληλισμό της “κόκκινης πόρτας” με τα “κίτρινα αστέρια” της σκοτεινής εποχής του Χίτλερ και της τακτικής που υιοθέτησε κατά των Εβραίων, δείχνουν πως ζωντανεύουν εποχές απάνθρωπων κοινωνικοπολιτικών χειρισμών που καταργούν κάθε μορφή δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός επιστρέφει σε εποχές που η ταξινόμηση των ανεπιθύμητων κάτω από διάφορα σύμβολα, για να είναι ορατοί και ελέγξιμοι, κατέληγε σε εξάρσεις βίας, ρατσισμού και ξενοφοβίας. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το κατά πόσο μπορούν και πρέπει να γίνονται ανεκτές τόσο από την κοινωνία όσο και από θεσμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, τακτικές των οποίων οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και έχουν καταδικαστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία της παγκόσμιας κοινότητας. Άλλωστε με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου υπογράφηκαν συνθήκες και διακηρύξεις που προωθούσαν και προάσπιζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία. Η διαφύλαξη της δημοκρατίας αφορά τον κάθε πολίτη ξεχωριστά αλλά και το κάθε σύνολο στο οποίο υπάγεται. Όσον αφορά την πλευρά των κρατικών μηχανισμών και των υπερεθνικών θεσμών (ΟΗΕ) είναι υποχρέωση τους πέρα από την τυπική κριτική που ενδεχομένως να ασκήσουν σε τέτοιου είδους πολιτικές να ασκούν πίεση με κάθε δυνατό τρόπο ώστε να μην επιτρέπουν την διαιώνισή τους. Κρίνεται απαραίτητο να τονιστεί, ακόμη, το γεγονός πως σε τέτοιου είδους περιπτώσεις είναι δυνατόν να συμπεράνει κανείς αυτό που πραγματικά πρεσβεύει κάθε κόμμα στις Ευρωπαϊκές χώρες.
Η κρίση της τελευταίας επταετίας που αγγίζει κάθε πτυχή της καθημερινότητας ευθύνεται για την έντονη έξαρση των ακροδεξιών κομμάτων που υποδαυλίζουν αυταρχικές τακτικές και πολιτικές, και κατ’ επέκταση στηρίζουν τακτικές τύπου “κόκκινες πόρτες”. Τέτοιου είδους “λογικές” αφήνουν εκτεθειμένα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Ακόμα, δεν προστατεύουν τον ιδιωτικό χώρο, το δικαίωμα της ένταξης στους πρόσφυγες-μετανάστες καθώς επίσης και το δικαίωμα της ίσης αντιμετώπισης. Όλες οι δημοκρατικές συλλογικότητες που μάχονται για την προάσπιση των παραπάνω και πολλών ακόμα παρεμφερών στοιχείων κρίνεται αναγκαίο να πάρουν θέση άμεσα και να ασκήσουν εντονότατη πίεση στους αρμόδιους φορείς. Οφείλουμε όλοι να αντιμετωπίσουμε ενεργητικά το προσφυγικό κύμα και να ξεφύγουμε από την λογική του καναπέ εάν όντως θέλουμε να ονομαζόμαστε προασπιστές της δημοκρατίας και όχι απλά να καπηλευόμαστε αγώνες και πράξεις ώστε να εφησυχάζουμε τις συνειδήσεις μας, καθώς “η κόκκινη πόρτα είναι μία αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη χειμάζεται”.
