Μέχρι προσφάτως παρακολουθούσα τα γεγονότα στην Βενεζουέλα, με τους ξυλοδαρμούς και τους σκοτωμούς να μένουν δυστυχώς χαραγμένοι στο μυαλό μου. Έλεγα ότι είναι δύσκολο να φτάσουμε σαν Ευρώπη ποτέ σε τέτοιο σημείο. Έχω την εντύπωση ότι έκανα λάθος. Η ανθρώπινη βία μας δείχνει για ακόμα μια φορά πως δεν έχει φυλή. Βρίσκεται μέσα μας και λίγο θέλει για να μας κυριαρχίσει.
Παρακολουθώντας τα γεγονότα που συμβαίνουν στην Καταλονία τον τελευταίο καιρό και το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου, ένιωσα ότι ήθελα να γράψω μερικά σχόλια.
Τη μέρα της 1ης Οκτωβρίου, είδα πολλές απόψεις. Κάποιοι ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας με την λογική ότι ένας λαός πάντα πρέπει να έχει την ελευθερία του να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του. Άλλοι θεώρησαν ότι μια ανεξάρτητη Καταλονία θα επιφέρει προβλήματα και σε άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν αποσχιστικά κινήματα όπως για παράδειγμα στο Ηνωμένο Βασίλειο με τη Σκωτία. Ωστόσο, υπήρχαν και κάποιοι άλλοι που λειτούργησαν στη λογική του «None of my business». Γιατί όμως άραγε ΤΟΣΗ φασαρία για ένα κατά τα αλλα ανεπίσημο δημοψήφισμα, για ένα δημοψήμισμα που και 100% ναι να ήταν η απάντηση, χωρίς την έγκριση της Ισπανικής Βουλής, δεν θα είχε καμία απολύτως επιρροή στα εδάφη της Ισπανίας;
Παρατηρώντας τον γεωγραφικό χάρτη της Ισπανίας, η Ανδαλουσία, η Καταλονία, η Χώρα των Βάσκων και η Γαλικία έχουν αυτονομηθεί από το Ισπανικό κράτος. Σκεφτείτε μονάχα, μια ανεξάρτητη Καταλονία τι μπορεί να προκαλέσει. Θα προκαλέσει ένα ντόμινο, καταστροφικό για την Ισπανία καθώς μία μία από τις αυτόνομες περιοχές θα ζητάνε την ανεξαρτησία τους. Και σκεφτείτε ότι η Ανδαλουσία έχει σχεδόν το μέγεθος της Πορτογαλίας! Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι σε περίπτωση που ισχύσει ένα τέτοιο σενάριο θα μιλάμε για μια συρρίκνωση της ισπανικής επικράτειας κοντά στο 30% των εδαφών της . Και πέρα από αυτό μιλάμε για περιοχές στις οποίες ο τουρισμός εμφανίζεται σε μεγάλο βαθμό αλλά και μεγάλες επιχειρήσεις στεγάζονται. Οπότε έχουμε διπλή συρρίκνωση: εδαφική και οικονομική σε μια ήδη πληγωμένη οικονομία.
Πίσω στα γεγονότα της 1ης Οκτωβρίου… Είχα πολύ καιρό να δω τέτοια αστυνομική βία. Οι δυνάμεις καταστολής ξεπέρασαν κάθε όριο στην Βαρκελώνη. Χωρίς καμία δόση υπερβολής σφίχτηκε η καρδιά μου να βλέπω ανθρώπους της τρίτης ηλικίας να σέρνονται στους δρόμους και να τους βλέπεις τραυμαστισμένους. Η κατάσταση στην Καταλονία μυρίζει μπαρούτι και μετά από τις σημερινές πράξεις βίας του πρωθυπουργού, κ.Ραχόι, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αποδείχθηκε ανίκανος να διαβάσει αυτή την κατάσταση, και θεώρησε ότι με τη βία θα σωπάσει η Καταλονία και δεν θα υψώσει ξανά τη φωνή της. Δήλωσε, μάλιστα, πως “μας ανάγκασαν να χρησιμοποιήσουμε μέτρα καταστολής”. Ποιοι; Οι γέροι άνθρωποι, τα παιδιά; Ποιοι; Αν είχατε φερθεί πιο έξυπνα θα αφήνατε την κατάσταση, χωρίς να δημιουργήσετε ακραία επεισόδιά. Ούτως ή άλλως σε τέτοια σοβάρα εθνικά ζητήματα τελευταίο λόγο έχει το ισπανικό κοινοβούλιο. Τελικά, όπως σας ρώτησαν και οι Podemos, αυτή είναι η νίκη σας κύριε Ραχόι;
Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες αναμένονται καίριας σημασίας. Βρισκόμαστε μπροστά σε ιστορικά γεγονότα, σε γεγονότα που θα αλλάξουν την Ισπανία για πάντα, που θα αλλάξουν την Καταλονία, σε γεγονότα που θα αλλάξουν την Ευρώπη. Η κατάληξη; Άγνωστη. Προβλέπεται ένας μακρύς αγώνας. Και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι αναίμακτος.
