Στη σύγχρονη εποχή όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε τι σημαίνει η προπαγάνδα για την ισχύουσα κρατική εξουσία και πως αυτή λειτουργεί. Η κατάσταση όμως αυτή, που εμπεριέχει και τη διασπορά ψευδών ή παραποιημένων μεν αλλά θετικών ειδήσεων, διαφέρει από τη διάδοση φοβικών ειδήσεων υπό τη μορφή μάλιστα της τρομοκράτησης του ακροατή. Όταν μάλιστα αυτή λαμβάνει υψηλές διαστάσεις τότε σίγουρα μπορούμε να μιλάμε για τρομολαγνεία.
Η τρομολαγνεία είναι η συνεχής επίκληση αρνητικών γεγονότων και καταστάσεων με ταυτόχρονη πρόβλεψη για χειροτέρευση των πραγμάτων αν δεν ακολουθηθεί η μία και μοναδική συνταγή. Είναι ο πλέον προσφιλής τρόπος της επικράτησης του λόγου του ισχυρού έναντι των υπολοίπων που υπακούν. Έτσι λοιπόν αντιμετωπίζει και η ελληνική κυβέρνηση την πιθανότητα άσκησης εξουσίας από άλλο κόμμα ή συνασπισμό διαφορετικών κομμάτων. Οι ανακοινώσεις της κοινοβουλευτικού εκπροσώπου συνήθως με ένταση και φαιδρά λογοπαίγνια εμφανίζουν μια κυβέρνηση «όμηρο» των δυσμενών συνεπειών που έχει η ασκούμενη πολιτική της. Θεωρεί σανίδα σωτηρίας την επικείμενη καταστροφολογία σχετικά με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Σύριζα και μάχεται να μας αποδείξει τις πάντοτε καλές προθέσεις της. Οι πρόσφατες ανασκαφικές ανακαλύψεις στην Αμφίπολη χρησιμοποιούνται ως η μόνη θετική είδηση που μπορεί να συγκινήσει τα πλήθη. Η αντιδραστική πολιτική, όσον αφορά την επιβολή του ΕΝΦΙΑ, τη μη πάταξη της τεράστιας φοροδιαφυγής (ειδικά των επωνύμων πολιτών), τις προκλητικές διατάξεις για συνταξιοδότηση στα 50 συγκεκριμένων ομάδων υπαλλήλων και άλλες αντίστοιχες με τη λαϊκιστική δεξιά να είναι σε κυβερνητικές θέσεις, και την κυβερνητική αδράνεια σε πληθώρα θεμάτων φαίνεται ότι δεν αποδίδει τα αναμενόμενα και χρειάζεται και η επίκληση του φόβου για το μετέπειτα σκηνικό.
Η πολιτική της συμμόρφωσης είναι από χρόνια γνωστή. Ο μέσος πολίτης καλείται να δεχθεί αβασάνιστα και νωχελικά τις κυβερνητικές αποφάσεις στη ζωή του και να αμφιβάλλει συνεχώς για τη γνώμη του πως αυτές είναι λάθος. Πρέπει να βρει ένα τρόπο για να θεωρήσει τον εαυτό του συνυπαίτιο για τη συνολική κατάσταση. Συμμόρφωση χωρίς τρομολαγνεία δεν υπάρχει. Συγκεκριμένα ΜΜΕ λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές μιλούσαν για υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας, για επικείμενη διακινδύνευση των εθνικών συμφερόντων, για το «μπαμπούλα» της χρεοκοπίας αν δε ψηφίζονταν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τη στιγμή που επρόκειτο για εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τίποτα περαιτέρω, ούτε άσκηση εθνικής πολιτικής ούτε μεγάλη δυνατότητα επιρροής στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Eurogroup. Είναι κατανοητό, πλέον, το που αποσκοπεί η «τρομοκράτηση» του κοινού – στη δημιουργία κλίματος ενόψει των εθνικών εκλογών που φαίνεται να πλησιάζουν. Στις οποίες η απαίτηση συμμόρφωσης αναμένεται να φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Κλείνοντας, η μόνη ελπίδα και ανάταση θα έρθει όταν επιτέλους ο ψηφοφόρος θα σπάσει τα δεσμά του και θα σκεφθεί σύμφωνα με το ατομικό και το συλλογικό συμφέρον. Αυτά πρέπει να εξισορροπούνται πάντα για την πρόοδο μιας κοινωνίας και όχι την επιστροφή στη συντήρηση που και αυτή γίνεται με «χάιδεμα» ακραίων μορφωμάτων από το κυβερνητικό επιτελείο.
