Σε ένα αμφιθέατρο, περίπου ένα μήνα πριν, βρίσκομαι ως φοιτητής νομικής σε συνέλευση για το Πανεπιστήμιο. Φλέγον ζήτημα στους καιρούς που βιώνουμε αλλά πιο φλέγουσα η ατμόσφαιρα η οποία κυριολεκτικά κατακλυζόταν από καπνούς και φασαρία. Οι συντριπτική πλειονότητα των παρατάξεων εκεί έτοιμες για τη μάχη της ιδεολογικής επιρροής στους παρόντες. Πηγαίνοντας κανείς σε μια συνέλευση ΑΕΙ για το πρόγραμμα σπουδών και την έλλειψη χρηματοδότησης ευλόγως περιμένει να ακούσει τους “έκπροσώπους” του να διαλέγονται πάνω σε πρακτικά ζητήματα και για ουσιαστικές λύσεις. Αντί αυτού νόμιζα ότι βρισκόμουν σε χρονικό του Πολυτεχνείου αφού 9 στις 10 προτάσεις μιλούσαν για Ε.Ε., για ΝΑΤΟ και την οικονομικοπολιτική ηγεμονία του καπιταλισμού. Οι έννοιες “σχολή” και “φοιτητές” κλειδαμπαρομένες πίσω από την κομματική γραμμή του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, και της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ από τη μια και φυσικά από την άλλη παρατημένες σε κάποιο πάρτυ σε νυχτερινό μαγαζί ή σε κάποια επίσκεψη “ακαδημαικού” ενδιαφέροντος. Όλος αυτός ο πρόλογος γίνεται για έναν και μόνο λόγο. Για να καταστεί κατανοητή η αναγκαιότητα επαναπροσδιορισμού του ρόλου των παρατάξεων στο ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Πάγια και αμετάβλητη είναι η πεποίθηση μου ότι οι παρατάξεις έτσι όπως δρουν και λειτουργούν σήμερα κινούνται ξεκάθαρα σε λάθος κατεύθυνση και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που διακηρύσσουν ότι επιδιώκουν, στην αποπολιτικοποίηση των νέων. Είναι αναντίρητο ότι οι ιστορικοκοινωνικές συνθήκες από τη Μεταπολίτευση έχουν αλλάξει ριζικά. Ο ιδεολογικός παροξυσμός και “σκληρή” πολιτικοποίηση της νεολαίας, απότοκο του αγώνα και των κατακτήσεων του 1973 που ουσιαστικά έδωσε υπόσταση στα φοιτητικά σχήματα στα εκπαιδευτικά Ιδρύματα, έχει εγκαταλείψει τους σημερινούς πολίτες νέους και γέρους. Στη θέση του σε μια Ελλάδα απογοητευμένη, αγανακτισμένη και προδομένη από τους πολιτικούς της (σαφώς αποδέχομαι πλήρως το ρητό ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν), σε μια Ελλάδα της καθημερινής μάχης για επιβίωση όπου κτηνώδη ένστικα αρχίζουν να επικρατούν στην κοινωνία, καθολικά σχεδόν ηγεμονεύει πλέον η απάθεια και ο “ωχαδερφισμός”. Τι μπορεί λοιπόν να προσφέρει μία παράταξη και με ποιες δυνάμεις να παλέψει; Δύσκολη η απάντηση πράγματι. Είναι σαφές ότι το ελληνικό Πανεπιστήμιο έχει πληγεί σχεδόν ανεπανόρθωτα από την οικονομική συγκυρία και χρειάζεται χρήματα και δομές για να λειτουργήσει. Απαιτείται λοιπόν ισχυρή κινητοποίηση και μαζική διεκδίκηση από τους φοιτητές. Συνειδητά δεν χρησιμοποιώ τη λέξη “κίνημα” καθώς είναι μία λέξη που έχει μάλλον μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο και όποιος δεν το βλέπει μάλλον εθελοτυφλεί. Όλοι οι λογικά σκεπτόμενοι θα συμφωνήσουν και στις υπάρχουσες ελλείψεις και στην αναγκαιότητα για διεκδίκηση τους. Προπύργιο θα πρέπει να σταθούν εδώ οι φοιτητικές παρατάξεις από όποιο ιδεολογικό μετερίζι και αν προέρχονται.
Και έρχομαι λοιπόν στο μεγαλύτερο λάθος που διαπράττουν κατά τη γνώμη μου ως απόρροια της απουσίας ρεαλισμού. Συνειδητά ή ασυνείδητα από τις παρατάξεις επιχειρείται ένας αποπροσανατολισμός του φοιτητή από τα κύρια και σημαντικά προβλήματα που τον αφορούν και απαιτούν άμεσης λύσης. Θα μου πεις αλλιώς ορίζει η δεξιά παράταξη το σημαντικό και αλλιώς η αριστερά. Υπάρχει πιστεύω κι ας μου επιτραπεί η έκφραση “αντικειμενική σπουδαιότητα” η οποία δεν είναι άλλη από αυτή που θεωρεί ως τέτοια το σύνολο ή η πλειοψηφία της φοιτητικής κοινότητας. Αυτή λοιπόν πρέπει να τοποθετείται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων των παρατάξεων και όχι ο ιδεολογικός προσηλυτισμός. Δεν είναι δυνατόν σε ένα φοιτητικό αμφιθέατρο να συζητείται το ζήτημα της Ε.Ε. ενώ οι φοιτητές πληρώνουν π.χ. στη λέσχη τους. Δέχομαι ότι όλα τα ζητήματα του ελληνικού πανεπιστημίου έχουν μία ή περισσότερες κοινές συνισταμένες που ανάγονται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Σαφώς και πρέπει να θίγονται στην ουσία τους και στην ολότητα τους κατά το δυνατόν. Το ζήτημα είναι πως; Πότε; Και με τι σκοπό το κάνεις; Δεν είναι ανεκτό να γίνεται απεχθής ο φοιτητικός συνδικαλισμός στις πλάτες των φοιτητών κατ’ επίφαση της υπεράσπισης των κεκτημένων τους. Αυτό είναι που απωθεί και αποξενώνει τους φοιτητές του σήμερον. Διαβάζοντας κανείς το παρόν άρθρο μέχρι εδώ μπορεί εύκολα να διαπιστώσει μία απουσία. Δεν είναι άλλη παρά για την δυστυχώς κυρίαρχη ακόμα παράταξη της ΔΑΠ. Η απουσία αναφοράς είναι ηθελημένη και γίνεται ακριβώς γιατί αντιπροσωπεύει στο χείριστο βαθμό την αποβλάκωση, την αδιαφορία και την απάθεια. Η μη αναφορά προοικονομεί και τη θέση μου για την μη ύπαρξη της καν αν ήταν δυνατό στα φοιτητικά δρώμενα.
Μετά από τα παραπάνω μένει εν τέλει η απορία: Υπάρχει λόγος να υφίστανται παρατάξεις στα πανεπιστήμια; Κόντρα στον αφορισμό και στην ισοπεδωτική άποψη πολλών που επιθυμούν την κατάργηση τους η απάντηση είναι ξεκάθαρα ΝΑΙ. Τι παρατάξεις έχουν ανάγκη οι φοιτητές όμως; Σίγουρα όχι παρατάξεις τουριστικά γραφεία αλλά όχι και κινήσεις όπου η κατάληψη είναι καθημερινά στο λεξιλόγιο τους. Το σύγχρονο ελληνικό Πανεπιστήμιο χρειάζεται παρατάξεις με ανοιχτό μυαλό και ορίζοντες. Οι καιροί απαιτούν κινήσεις που θα βλέπουν τα πράγματα ρεαλιστικά θα μπορούν να ζυγίζουν τις δυνάμεις και τις δυνατότητες των φοιτητών και πάνω από όλα θα θέτουν υπεράνω όλων τα πραγματικά προβλήματα που μπορούν να λυθούν με ίδια μέσα και όχι με το να πέσει η “χούντα” της ΕΕ. Παρατάξεις με λύσεις που θα άπτονται της λογικής και όχι με αφηρημένες απαντήσεις και διάθεση για συνδικαλισμό. Ύψιστη ανάγκη σήμερα είναι η πολιτικοποίηση και όχι η κομματοποίηση της νεολαίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με συνεχείς δράσεις εντός και εκτός σχολής με καθημερινές εκδηλώσεις σε συνδυασμό με ανθρώπινους ρυθμούς διδασκαλίας (πρέπει να πιέσουν για αυτό οι φοιτητές) σε ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο όλες τις ώρες της μέρας. Ανοιχτό πανεπιστημίο αλλά και διορατικά μυαλά. Πρέπει και οι παρατάξεις ακόμα να συμβάλουν στο διάλογο για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της διασύνδεσης των ΑΕΙ με την αγορά εργασίας και όχι να αγκυλώνονται σε ιδεολογικές προκαταλήψεις και “μισαλλοδοξίες”. Αυτές τις παρατάξεις χρειάζεται στις μέρες μας το ελληνικό Πανεπιστήμιο και αυτές τις παρατάξεις πρέπει να παλέψουμε να αποκτήσουμε.
