Είναι εμφανές σε όλους μας ότι σήμερα όλοι μας βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κρίση σε όλες τις πτυχές τις ζωής μας. Οι πιο αδικημένοι -προφανώς εμείς οι νέοι – δεν ζήσαμε την περίοδο των παχιών αγελάδων για τη χώρα, κατά πως λέει και το Ευαγγέλιο. Τώρα όμως, στην πιο παραγωγική ηλικία ζούμε τις πιο ζοφερές και απογοητευτικές στιγμές, που μας οδηγούν στο να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο, κάτι το οποίο είναι ό,τι χειρότερο διότι δεν σε αφήνει καν να προσπαθήσεις να πετύχεις.
Ωστόσο, οφείλουμε να αξιολογήσουμε αναλόγως το γεγονός ότι κρίση, δεν σημαίνει μόνο ζω μια έκτακτη πραγματικότητα, αλλά κρίνω, συγκρίνω, επαναδιατυπώνω, αναθεωρώ και γενικά αποφασίζω τι θα πετάξω και τι θα κρατήσω από τις παλιές μας νοοτροπίες, συμπεριφορές και στάση ζωής. Έτσι, εδώ τίθεται ένα μεγάλο εσωτερικό δίλλημα που η ίδια η πραγματικότητα βάζει στον καθένα από εμάς ξεχωριστά ή ακόμα καλύτερα σε όλους εμάς τους ενεργούς πολίτες (που εννοείται δεν δείχνουμε την ενέργειά μας κάθε 4 ή 5 χρόνια, αλλά καθημερινά και έμπρακτα). Ένα μεγάλο στοίχημα που αναφέρεται σε ένα μεγάλο προβληματισμό: είτε θα γίνουμε ο ύστερος εκπρόσωπος μιας νοσηρής και παρελθούσης κατάστασης για την νοοτροπία μας και τον τόπο είτε θα γίνουμε το λίκνο στο οποίο θα γεννηθεί το νέο που ευαγγελίζουμε στον κόσμο πως θα φέρει την αλλαγή σε όλα τα κακώς κείμενα του παρελθόντος.
Όλα αυτά όμως συνοψίζονται στο μεγάλο ερώτημα: θα ακολουθήσουμε ή θα οδηγήσουμε τους εαυτούς μας πρώτ’ απ’ όλα και ύστερα τους συνομηλίκους μας και την υπόλοιπη κοινωνία στο να απαλλαγούμε από όλα αυτά τα βαρίδια και τις λάθος αντιλήψεις που μας οδηγούν στην αχαριστία και την ασυδοσία, με τις οποίες αντιλήψεις ακόμα και σήμερα κάποιοι δεν τολμούν να αναμετρηθούν και απαλλαχθούν από αυτές. Και κάτι για όλους αυτούς που μας λένε ότι εμείς οι νέοι πρέπει να ζούμε με την ελπίδα, ΕΜΕΙΣ λέμε όχι, γιατί η ελπίδα είναι για τους αδύναμους και για τους φυγόπονους, ενώ εμείς έχουμε τα νιάτα μας, την όρεξη, τη θέληση, την γνώση την οποία την αποκτούμε καθημερινά με κόπο και όλα αυτά τα εχέγγυα τα οποία θα μας βοηθήσουν να επιτύχουμε προσωπικά αλλά και ως σύνολο, ως κοινωνία.
Έτσι, μέσω του καθημερινού μας αγώνα με τόσα θέματα οδηγούμαστε και οδηγούμε στο τρίπτυχο της σωτηρίας: ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – ΚΑΘΑΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ – ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΜΕΛΛΟΝ. Κλείνοντας θα ήθελα να αφιερώσω σε όλους τους νέους αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο ένα στίχο ενός μεγάλου ισπανού ποιητή του Loui Aragon που λέει: «όποια και να είναι η ερώτηση, η απάντηση πρέπει να είναι ο άνθρωπος», με αυτόν τον τρόπο πρέπει να σκεφτόμαστε αλλά πάνω από όλα να πράττουμε.
