Συμπληρώθηκαν λοιπόν δύο χρόνια από το φονικό της Αμφιάλης. 18 Σεπτεμβρίου, ημέρα Τετάρτη, λίγο μετά τη λήξη της ποδοσφαιρικής ήττας του Ολυμπιακού, ο ράπερ Παύλος Φύσσας πέφτει νεκρός στο Κερατσίνι. Τα κίνητρα της δολοφονίας αποδίδονται αρχικά σε οπαδικές διαφορές. Σύντομα το πανελλήνιο συγκλονίζεται από τα γεγονότα που λαμβάνουν διαδοχικά χώρα και κινούνται σε ένα εντελώς διαφορερικό πλαίσιο. Τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής συγκεντρώνονται στην περιοχή, επικρατεί ταραχή και ο γνωστός για την αντιφασιστικές του απόψεις Παύλος Φύσσας αιμόρφυτος από μαχαιριές , σύμφωνα με μαρτυρίες, υποδεικνύει τον δράστη της δολοφονίας, ο οποίος και συλλαμβάνεται άμεσα. Η εμπλοκή του ακροδεξιού μορφώματος της Χρυσής Αυγής (το οποίο και παρουσίαζε ανοδικές τάσεις την περίοδο εκείνη) στην υπόθεση μοιάζει περισσότερο από δεδομένη, στοιχείο που αποδεικνύεται από την ταυτότητα του εγκληματία καθως και από συνομιλίες που ανήλθαν στο προσκήνιο μετέπειτα.
Ακολουθούν καταγγελίες των πολιτικών κομμάτων του λεγόμενου συνταγματικού τόξου για το θάνατο του νεαρού, επιεικώς απαράδεκτα πρωτοσέλιδα εφημερίδων με φωτογραφικό υλικό της αιματηρής δολοφονίας, μεγάλες διαδηλώσεις και η σθεναρή αντίδραση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας για την έμπρακτη απόδειξη της ολοκληρωτικής νοοτροπίας των υπαίτιων της δολοφονίας. Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών οι πρώτες συλλήψεις στελεχών του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής ξεκινούν και η Ελλάδα παρακολουθεί ζωντανά στους τηλεοπτικούς της δέκτες τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης να παρελαύνουν ως πολιτικά διωκόμενοι «ήρωες» διαπλιτιζόμενοι με τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφους που καλύπτουν τα σκηνικά. Η αμφισβήτηση της δημοκρατικά διαπνεόμενης οργάνωσης και δράσης του κόμματος διογκώνεται.
Η παραβατική νομικά συμπεριφορά της Χρυσής Αυγής δεν ξεκινά στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Η οργάνωση επωμίζεται πλούσιο βεβαρυμένο παρελθόν με δολοφονικές επιθέσεις και βιαιοπραγίες σε στέκια αντιεξουσιαστών, μετανάστες μικροπωλητές και εργάτες να έχουν προηγηθεί, τηλεοπτικές μπουνιές να έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, ενώ σημαντικός αριθμός μελών της οργάνωσης διώκονται ποινικά για εγκληματικές δράσεις όπως αποκαλύπτεται. Το προσωπείο του δήθεν σεβόμενου τη δημοκρατική νομιμότητα κόμματος καταρρέει και τη στιγμή που οι μάσκες πέφτουν και επίσημα, τηλεπαρουσιαστές, σχολιαστές, επιστήμονες και καθημερίνοι άνθρωποι επιχειρούν να απαντήσουν στο κρίσιμο ερώτημα της επικαιρότητας. Αποτελεί η Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση;
Η εξέλιξη της ιστορίας είναι γνωστή για τους περισσότερους. Οι διώξεις και η απαγγελία των επιβαρυντικών κατηγοριών συνεχίζονται, οι κατηγορούμενοι επιμένουν να αποδεικύουν την αθώοτητα τους και τα δήθεν πολιτικά κίνητρα της φυλάκισης τους, τα ποσοστά συμπάθειας του κόμματος εξακολουθούν να είναι ανεβασμένα και υπολογίσημα και η διαδικασία της εκδίκασης των υποθέσεων συνεχώς αναβάλλεται. Υπόδικα μέλη σταδιακά αποφυλακίζονται και η προθεσμία παραγραφής των εγκλημάτων πλησιάζει ασφυκτικά. Μόλις λίγα εικοσιτετράωρα πριν ο επικεφαλής της οργάνωσης δήλωσε πως η Χρυσή Αυγή αναλαμβάνει την “πολιτική ευθύνη” της δολοφονίας του Κερατσινίου. Και όλα αυτά τη στιγμή που στις εθνικές εκλογές της Κυριακής η Χρυσή Αυγή διεκδικεί με αξιώσεις την τρίτη εκλογική θέση και κατά συνέπεια την τρίτη διερευνητική εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης. Σίγουρα τα πλήγματα που έχει προσφέρει η οργάνωση στη λειτουργία και το κύρος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας εξακολουθούν να είναι εξόφθαλμα αρκετά.
Και αν αρχικά, το μακρινό (;) 2012, η ψήφος στο σχετικά άγνωστο τότε μόρφωμα δικαιολογήθηκε εν μέρει από μερίδα του πολιτικού φάσματος ως ψήφος αγανάκτισης στο διεφθαρμένο και φαύλο κομματικό σύστημα, τρία χρόνια μετά δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό πρόσχημα. Με τις ενοχοποιητικές κατηγορίες για το χαρακτήρα της οργάνωσης να μην έχουν ακόμα διαλευκανθεί λεπτομερώς, η Χρυσή Αυγή διεκδικεί για άλλη μία φορά την ψήφο του αγανακτισμένου πολίτη με λαϊκό, εθνικιστικό λόγο και καλλιέργεια μεγαλεπίβολων ψευδαισθήσεων εθνικής αναγέννησης χρησιμοποιώντας την παρουσία ανήλικων παιδιών στα τηλεοπτικά της σποτ για προβολή των θέσεων της. Η οικειοποίηση της συγκεκριμένης, καταδικαστέας κατά τα άλλα ανεξαρτήτως ιδεολογικού χώρου πρακτικής, υποδηλώνει την προσπάθεια επικάλυψης των πραγματικών σκοπών του μορφώματος.
Λίγες μέρες μετά τη δεύτερη επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ας μπει επιτέλους ένα πολιτικό τέλος στην ευκαιριακή άνοδο και εδραίωση της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό στερέωμα. Το χρωστάμε σε εκείνους που «έφυγαν».
