Ο όρος Grexit, την προηγούμενη πενταετία χρησιμοποιήθηκε περισσότερο παρά ποτέ, συμπυκνώνοντας την χειρότερη δυνατή κατάληξη που θα μπορούσε να έχει η ελληνική κρίση και η οποία δεν ήταν άλλη από την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα πράγματι έφτασε πολλές φορές κοντά στο Grexit από το 2009 μέχρι το 2012. Εν συνεχεία, η κατάσταση φάνηκε να σταθεροποιείται και προς τα τέλη του 2014 είχαμε κάποια (έστω και αμυδρά) σημάδια ανάκαμψης, με τη χώρα να προετοιμάζεται πλέον για τη μεταμνημονιακή της εποχή καθώς απέμενε μία ακόμη αξιολόγηση για την εκταμίευση της τελευταίας δόσης του “Μνημονίου 2” και εν συνεχεία η υπαγωγή της χώρας στην προληπτική γραμμή πίστωσης, ένα δίχτυ ασφαλείας πριν την επιστροφή στις αγορές. Δυστυχώς, η μεταβατική αυτή διαδικασία συνέπεσε με την ανάληψη της κυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η χώρα, μετά από ένα εξάμηνο αλλοπρόσαλλης διαπραγμάτευσης (η οποία πρόσφατα ανακηρύχθηκε από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ ως η χειρότερη διαπραγμάτευση παγκοσμίως για το 2015) και μιας φρενίτιδας εθνικολαϊκισμού, οδηγήθηκε στην αθέτηση πληρωμών προς τους δανειστές, σύρθηκε σε ένα δημοψήφισμα – παρωδία το αποτέλεσμα του οποίου άλλαξε το ίδιο βράδυ και τελικά, αφού βρέθηκε για τρεις μήνες με το ένα πόδι εκτός κοινού νομίσματος και Ενωμένης Ευρώπης, κατέληξε στην υπογραφή του τρίτου και χειρότερου Μνημονίου. Του πιο σκληρού Μνημονίου το οποίο δε θα υπήρχε αν είχε επιδειχθεί η στοιχειώδης σοβαρότητα το πρώτο εξάμηνο του 2015 και, στην καλύτερη περίπτωση, σε τρία χρόνια θα έχει επαναφέρει την Ελλάδα εκεί που βρισκόταν το 2014.
Μετά την μεγαλοπρεπή κυβίστηση Τσίπρα, τη διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ και την αποτυχία των δραχμολάγνων της ΛΑΕ να μπουν στη Βουλή καθώς και την πλήρη συμμόρφωση της κυβέρνησης προς τις επιταγές των δανειστών (σε σημείο που η γερμανική εφημερίδα Die Zeit να τον ανακηρύσσει τον πρωθυπουργό “ανώτατο των τροϊκανών”), έχει αποσυρθεί από την επικαιρότητα η συζήτηση περί Grexit. Η λογική πίσω από τη δημόσια εγκατάλειψη αυτού του σεναρίου είναι ότι η πιστή εφαρμογή του Μνημονίου και η απουσία υποχρεώσεων μεγάλων πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας στο άμεσο μέλλον, διασφαλίζει την παραμονή της στην ευρωζώνη και την ΕΕ.
Το θέμα όμως είναι ότι το Μνημόνιο Τσίπρα δε βγαίνει. Όντως, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι καρεκλοκένταυροι και προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία δε διστάζουν να υπογράψουν και να ψηφίσουν τα πάντα. Σίγουρα, οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι μέχρι στιγμής αναιμικές σε σχέση με αυτά τα οποία συντελούνται. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η χρηματοδότηση της χώρας που εξασφαλίζει την παραμονή της στην ευρωζώνη και στην ΕΕ εξαρτάται όχι μόνο από την ψήφιση αλλά και από την επιτυχή υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Η δε υλοποίηση τους μοιάζει με την πυροδότηση μίας βόμβας που τώρα απλώς τοποθετείται στα θεμέλια της ήδη καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας και της ήδη κατεστραμμένης οικονομίας.
Το Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου αποτελεί πραγματική σφαγή, ιδιαίτερα για όσους βγήκαν στη σύνταξη την τελευταία διετία και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας και της φοροδιαφυγής. Το Αγροτικό που έρχεται καθιστά τα ελληνικά εξαγώγιμα προϊόντα ανίσχυρα στον ανταγωνισμό με αυτά άλλων χωρών, και γενικότερα τινάζει στον αέρα τη λειτουργία της αγροτικής παραγωγής. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός δανειοληπτών αδυνατεί από φέτος να προστατεύσει την πρώτη του κατοικία και πολλά από τα “κόκκινα δάνεια” εκχωρούνται σε funds του εξωτερικού. Οι συνέπειες όλων αυτών έρχονται να προστεθούν σε αυτές των capital controls, του αυξημένου ΕΝΦΙΑ, του αυξημένου ΦΠΑ, των αυξημένων τελών κυκλοφορίας, της αυξημένης εισφοράς αλληλεγγύης, της αυξημένης προκαταβολής φόρου και τόσων άλλων υφεσιακών μέτρων. Ταυτόχρονα, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό, το επενδυτικό κλίμα στη χώρα χειροτερεύει διαρκώς. Ήδη η καναδική Eldorado Gold αποσύρεται από τις Σκουριές, ξένες επενδύσεις ματαιώνονται και οδεύουν προς επιχειρηματικά πιο φιλικές χώρες ενώ χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις μεταναστεύουν στη Βουλγαρία για φορολογικούς λόγους. Την ίδια φθίνουσα πορεία, με το μέλλον να προβλέπεται πολύ χειρότερο μιας και οι πηγές χρηματοδοτικής του υποστήριξης στερεύουν, ακολουθεί και το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρχε στην Ελλάδα, με την ανασφάλεια των πολιτών να εντείνεται.
Εφόσον λοιπόν ανάψει το φιτίλι μίας τέτοιας βόμβας η έκρηξη δε θα αργήσει και θα είναι μεγάλη. Πιθανότατα, θα ξεκινήσει από μία ακόμη μεγαλύτερης κλίμακας εσωτερική στάση πληρωμών μιας και ήδη ελάχιστοι πολίτες μπορούν να ανταποκριθούν έγκαιρα σε όλες τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Εφόσον όμως η λογική της συγκυβέρνησης βρίσκεται στη μη περιστολή δημοσίων δαπανών και στη μη αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, τα χρήματα που θα λείψουν θα αναζητηθούν και πάλι στον ιδιωτικό τομέα μέσω της υπερφορολόγησης, με τον φαύλο κύκλο της ύφεσης να συνεχίζεται. Και φυσικά τέτοιες καταστάσεις δεν αργούν να οδηγήσουν σε κοινωνική αναταραχή όπως έχει αποδείξει το παρελθόν όσο κι αν ο Τσίπρας και οι υπουργοί τους διαπράττουν το αμάρτημα της ύβρεως πιστεύοντας ότι μπορούν να διαστρεβλώνουν την αλήθεια και να κοροϊδεύουν τον κόσμο αιωνίως παραμένοντας ατιμώρητοι . Η ζωή η ίδια θα τους ξεπεράσει και μάλιστα σύντομα.
Η χώρα λοιπόν κινδυνεύει να βρεθεί σε αδιέξοδο μιας και αφενός θα υλοποιεί ακραία υφεσιακές πολιτικές αφετέρου όμως δε θα παίρνει χρήματα από τους δανειστές δεδομένου ότι αυτές οι πολιτικές δε θα αποδίδουν. Θα καταστεί έτσι ένα πλοίο – φάντασμα το οποίο θα συνεχίσει μεν να πλέει σε ευρωπαϊκές θάλασσες αλλά θα είναι ακυβέρνητο και αφημένο να σαπίσει μέχρι να βουλιάξει. Το Grexit σε μία τέτοια περίπτωση θα φαντάζει μονόδρομος. Η ζημιά που θα έχει υποστεί η ελληνική οικονομία δε θα μπορεί να διορθωθεί και η κοινωνία δε θα μπορεί να σηκώσει άλλα μέτρα χωρίς να υπάρχει προοπτική. Επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να επέμβουν ευρωπαϊκές ηγεσίες για να δώσουν για ακόμη μία φορά λύση στο παρά πέντε, επωμιζόμενες και πάλι το πολιτικό κόστος να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι αξίζει να δοθεί και άλλη ευκαιρία στην Ελλάδα. Πιθανότατα θα επικρατήσει η λογική του Μεγάλου Αλεξάνδρου για τον Γόρδιο Δεσμό: “Ό,τι δεν λύεται, κόπτεται”.
Πλανώνται λοιπόν όσοι επαναπαύονται και θεωρούν ότι πλέον δεν υπάρχει καμία περίπτωση να οδηγηθεί η Ελλάδα στην έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκής Ένωση. Με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση και το συγκεκριμένο μείγμα πολιτικής δε θα αργήσει ο καιρός που και πάλι θα γίνουμε θεατές των γνωστών ολονύχτιων σίριαλ διαπραγμάτευσης, μόνο που αυτή τη φορά το τέλος δε θα είναι καλό. Απαιτείται καταρχάς να φύγει η συγκεκριμένη κυβέρνηση και να συγκροτηθεί μία άλλη από την παρούσα Βουλή η οποία να απολαμβάνει ευρύτερης συναίνεσης εκ μέρους των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων και να αποτελείται από άτομα εγνωσμένου πολιτικού κύρους και τεχνοκρατικής επάρκειας. Μία τέτοια κυβέρνηση μπορεί να αναλάβει την επαναδιαπραγμάτευση βασικών όρων του Μνημονίου και εν συνεχεία να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές το ταχύτερο, μιας και δεν μπορεί να αφεθεί ο θεσμικός ρόλος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη συμμορία των νέο-ναζί της Χρυσής Αυγής, ούτε φυσικά πρέπει να παραχωρηθεί ζωτικός πολιτικός χώρος και χρόνος σε λοιπές ακραίες φωνές.
Οι στιγμές είναι κρίσιμες αλλά το πολιτικό σύστημα και ο ελληνικός λαός εξακολουθούν να εθελοτυφλούν. Αν δεν υπάρξουν άμεσα πρωτοβουλίες θα βρεθούμε μπροστά σε πολύ δυσάρεστες εξελίξεις.
2 σχόλια
Ένα από τα -πολλά- κακά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι δημιούργησε και δημιουργεί όρους για το ξέπλυμα των προηγούμενων κυβερνώντων: τους πλέον αποτυχημένους, επικίνδυνους, υποτακτικούς και καιροσκόπους των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ (με μια δόση ΔΗΜΑΡ). Εκείνους που πρώτα χρεοκόπησαν τη χώρα και ύστερα χρεοκόπησαν το λαό της για να τη “σώσουν”.
Κι έτσι διαβάζουμε, γλοιώδεις και γελοίες αναρτήσεις γνωστών ανερυθρίαστων θιασωτών του παλαί ποτέ δικομματισμού που βγάζουν λάδι τους χώρους τους και σε μια πρωτοφανή έκφραση κόμπλεξ κράζουν συστηματικά (εδώ έχει ενδιαφέρον) όχι τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το κομμάτι εκείνο του λαού που τον υποστήριξε και φυσικά την Αριστερά εν γένει.
Αυτό εκτός απο το ότι καταδεικνύει την απέχθεια εκείνου που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη (είπαμε οι τύποι είνα εθισμένοι στα οφίτσια και τα έδρανα), θυμίζει το γνωμικό του Καμύ ότι “μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει.Βγάζουν μίσος επειδή φοβούνται. Φοβούνται τον κρότο που μπορεί να (ξανα)κάνει ο ηττημένος λαός που επιστρέφει για να πάρει πίσω ό,τι του ανήκει.
Επειδή γνωρίζουν πως εκείνη τη στιγμή, θα βρίσκονται κάτω από τα συντρίμμια της Ελλάδας που ονειρεύτηκαν. Της Ελλάδας που θα διαλύσουμε.
Αφενός δεν μπορεί κανείς πια να παραγνωρίσει το μέχρι που μπορεί να φτάσει η εγχώρια διαπλοκή που υποστηρίζεται από διαφθαρμένους καναλάρχες με την ανοχή του «υπεύθυνου, δημοκρατικού, φιλο-ευρωπαϊκού κέντρου». Ούτε υπεύθυνο, ούτε δημοκρατικό, ούτε φιλοευρωπαϊκό, ούτε κέντρο είναι αυτό. Ας σταματήσει αυτή η γελοιότητα των υποκριτών, των ΠΑΣΟΚΤΣΙΔΩΝ-ΠΟΤΑΜΙΣΤΩΝ-ΔΗΜΑΡΙΤΩΝ, με τις επιλεκτικές ευαισθησίες, που βαπτίζονται δημοκρατες δίχως να μπορούν να αναγνωρίσουν πως η νέα δύναμη που στατικοποιεί τον κόσμο, εργαλειοποιεί ολόκληρα κράτη και παραβιάζει την ιδιωτικότητα του υποκειμένου δεν είναι κάποιος πολιτικός ολοκληρωτισμός, αλλά ο τοξικός χρηματοπιστωτικός νεοφιλελευθερισμός.Αφετέρου απεδείχθη πόσο αρτηριοσκληρωτική είναι η ηγετική ελίτ της Ευρώπης. Αγαπητε φιλοευρωπαιε κοσμοπολίτη, αυτή η Ευρώπη μπάζει τον εθνικισμό από την πίσω πόρτα. Με το πρόσχημα του χρέους κατασκευάζει στερεότυπα βασισμένα σε μύθους περί τζιτζίκων και μερμηγκιών. Διατυπώνει ηθικές κρίσεις και επιβάλλει τις τομές που διαχωρίζουν τους «λογικούς» από τους «άλλους», τους «παραλόγους». Επικροτεί τους φρονίμους που ακολουθούν τις συμβουλές της σοφής Γερμανίας και επιβάλλει παραδείγματα προς αποφυγήν και τιμωρητικές μεθόδους προς συμμόρφωση. Φτιάχνει εκ του μηδενός αφηγήσεις για ολόκληρα έθνη που τορπιλίζουν το Ευρωπαϊκό περιβάλλον. Δεν ενδιαφέρεται για κανένα συμβολισμό, για καμία δημοκρατικοποίηση της δημοκρατίας και της Ευρώπης, για κανένα vox populi. Ενδιαφέρεται να διατηρήσει το status quo και το κάνει με κάθε τρόπο. Αγαπητε κοσμοπολίτη το παιχνίδι είναι πολιτικό. Αυτό φανερώθηκε από τα ποσά που δαπανήθηκαν για την σταθεροποίηση του νομίσματος, τις μέρες του κλονισμού του χρηματιστηρίου μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, που υπερέβησαν κατά πολύ τα ποσά που χρειαζόταν όχι η Ελλάδα αλλά ο Νότος ολάκερος. Το ζήτημα είναι η συμμόρφωση.Φίλος της Ελλαδας (και της Ευρώπης) δεν είναι αυτός που την υπερασπίζεται έτσι θλιβερή όπως έχει καταντήσει, αλλά όποιος την ονειρεύεται και την διεκδικεί ως αυτό που μπορεί να γίνει! Με κάθε κόστος. Και χωρίς φετιχ. Και με σχέδια για κάθε ενδεχόμενο. Ο κόσμος δεν φοβάται.