Καταρχήν, οι απόγονοι όλων των μεγάλων πολιτικών οικογενειών και δη αυτή που ηγήθηκαν ή φιλοδοξούσαν και φιλοδοξούν να ηγηθούν των παρατάξεών τους, χρησιμοποίησαν με τον ίδιο τρόπο το όνομα:
Για να συγκινήσουν παραδοσιακούς ψηφοφόρους και να συσπειρώσουν την κομματική τους βάση. Μήπως οι ‘’βαρόνοι’’ της Νέας Δημοκρατίας το 1997 δεν διέκριναν τον βαθύ συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας και προώθησαν έναν άγνωστο βουλευτή, που δεν είχε διοικήσει ούτε περίπτερο, στην ηγεσία του κόμματος, μόνο και μόνο επειδή ήταν “ο ανιψιός του Εθνάρχη” και είχαν το ίδιο ονοματεπώνυμο. Διόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο ανεκδιήγητος Λιάπης, αν και επίσης ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή και πολύ πιο κοντά του σε σχέση με τον “καταλληλότερο” (sic) δεν προωθήθηκε ποτέ στα ύπατα αξιώματα καθώς δεν έφερε το επώνυμο. Ή μήπως το ΠΑΣΟΚ δεν πόνταρε καθαρά στον “γιο του Ανδρέα” για να περισώσει το 2004 ό,τι μπορούσε από την φθορά 11 συνεχόμενων χρόνων εξουσίας; Ακόμα και η Ντόρα δεν χρησιμοποίησε τους εύλογους συνειρμούς που προκαλούσε ως κόρη του “Επίτιμου” στην κόντρα της για την προεδρεία της ΝΔ, με τον άνθρωπο που έριξε τον πατέρα της αλλά και το κόμμα από την εξουσία το 1993;
Δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό των απογόνων είναι το γεγονός ότι όσοι άσκησαν αρχηγικά καθήκοντα δεν κατάφεραν επ’ ουδενί να ξεπεράσουν τους προπάτορές τους, με μία μοναδική και τρανταχτή εξαίρεση:
Ο μόνος που κατάφερε να ξεπεράσει τον πατέρα του ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κι αυτό διότι ήταν χαρισματικός, δεν φοβόταν να ρισκάρει και προπάντων ήταν πολιτικά αυτόφωτος. Γι΄ αυτό δε δίστασε να κοντραριστεί με τον πατέρα του εντός της Ένωσης Κέντρου και γι΄ αυτό δε δέχτηκε μεταπολιτευτικά να κληρονομήσει το κόμμα, όπως του το πρότειναν τα παλιά στελέχη της. Προτίμησε να στήσει από την αρχή ένα κόμμα με νέα στελέχη, να κατέβει απέναντι στο πρώην κόμμα του στις εκλογές, να χάσει το 1974 αλλά να το υποσκελίσει το 1977 και εν τέλει να το διαλύσει, απορροφώντας όσα αξιόλογα στελέχη είχε, πολλά από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στις μετέπειτα κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ αφενός διότι διέθεταν κυβερνητική πείρα προδικτατορικά και αφετέρου για να βοηθήσουν στο να “στρογγυλέψει” τον πολιτικό του λόγο το ΠΑΣΟΚ, που ξεκίνησε αντιευρωπαϊκό, αντι-νατοϊκό και με τροτσκιστικές τάσεις στο εσωτερικό του το 1974 και πλέον το 1981 όφειλε να μεταβληθεί σε κόμμα εξουσίας, κερδίζοντας τον λεγόμενο μεσαίο χώρο, και το πολιτικό Kέντρο.
Από εκεί και πέρα ουδείς άλλος τα κατάφερε: Ο Κώστας Καραμανλής διέλυσε μέσα σε μια πενταετία τη χώρα και έχασε με 11 μονάδες από το ΠΑΣΟΚ το 2009. Ο Γιώργος Παπανδρέου με την πολιτική των μνημονίων (που προφανώς πολλά σημεία της ήταν σκληρά και άδικα αλλά αναγκαία) και τα συνεχή μπρος – πίσω στις μεταρρυθμίσεις, οδήγησε το ΠΑΣΟΚ μέσα σε δύο χρόνια στο 12%. Η δε Μπακογιάννη απέτυχε να εκλέγει πρόεδρος της ΝΔ και απέτυχε επίσης να εισέλθει στη Βουλή, στις εκλογές του Μαΐου τους 2012, με τη Δημοκρατική Συμμαχία που είχε ιδρύσει, επιστρέφοντας στη ΝΔ.
Τρίτο κοινό χαρακτηριστικό, η επιλεκτική ανάγνωση της ιστορίας των γεννητόρων τους:
Αγιοποίηση των ιδρυτών των μεγάλων πολιτικών οικογενειών με τη συνδρομή φυσικά των “πιστών” τους. Έτσι όταν παρουσιάζεσαι σαν απόγονος του “αγίου” αυτομάτως καθιερώνεσαι κι εσύ ως “άγιος”.
Απουσία κριτικής ματιάς καθώς η κρίση και η καλοπροαίρετη αμφισβήτηση είναι απόρροια μιας ολοκληρωμένης πολιτικής προσωπικότητας.
Όποιος επιχειρεί να αποδώσει τα του Καίσαρος των Καίσαρι είναι αυτομάτως υβριστής και συκοφάντης και μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με αυτούς οι οποίοι προσπαθούν όντως να ισοπεδώσουν τα πάντα. Αυτή η τελευταία στοχοποιηση επίσης ανατίθεται στους Ηρακλείς του Στέμματος. Πολλές φορές η παραπάνω τακτική στοχεύει στο να κρύψει τη βαθύτερη επιδίωξη των “νέων” να ξηλώσουν τα δημιουργήματα των προγόνων τους (στο οποίο πολλές φορές συμμετείχαν), ώστε να φάνει ότι δημιουργούν κάτι νέο. Συμπεριφορά βαθύτατα συμπλεγματική και επικίνδυνη….
Τέταρτο σημείο η συνομωσιολογία:
Άλλον απόγονο τον έριξαν οι Αμερικάνοι και ήθελαν να τον σκοτώσουν. Άλλος “είπε-ξείπε” προεκλογικά και τον έφαγε το καταστημένο και η διαπλοκή κ.ο.κ. Υποτιμούν τη νοημοσύνη της ελληνικής κοινωνίας. Αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Τα γεγονότα και τους αριθμούς, αυτοί και οι οπαδοί τους. Και η πραγματικότητα είναι ότι απλά αποδείχτηκαν λίγοι. Κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε προικισμένου ηγέτη που είναι η διορατικότητα στην επιλογή των συνεργατών του.
Αυτό είναι και το πέμπτο χαρακτηριστικό τους:
Οι… Ηρακλείς που έγιναν… Βρούτοι. Όλο οι απόγονοι την πάτησαν από δικούς τους ανθρώπους. Ο Καραμανλής από Ρουσόπουλους, Παυλόπουλους, Ζαχόπουλους , Βουλγαράκηδες, Αλογοσκούφηδες κλπ που διέλυσαν το κράτος και εξέθεσαν τον ίδιο ανεπανόρθωτα, καθώς το “σεμνά και ταπεινά” θωρείται πλέον από τα συντομότερα ανέκδοτα…
Ο ΓΑΠ από τους βουλευτές του (9 στους 10 που καταψήφισαν τα μνημόνια και διεγράφησαν φέρνοντας το ΠΑΣΟΚ σε οριακή πλειοψηφία στη Βουλή ήταν παπανδρεικοί), τους κηπουρούς που τα έκαναν μούσκεμα αλλά και από αυτούς που ανέδειξε ο ίδιος και εν τέλει τον πούλησαν φεύγοντας στα δύσκολα και φτιάχνοντας δικά τους κόμματα (Κατσέλη, Καστανίδης) ή πηγαίνοντας σε ΔΗΜΑΡ – ΣΥΡΙΖΑ (Μιχελογιαννάκης, Σακοράφα, Κουρουπλής, Βουδούρης, Φωτόπουλος κ.α.). Ακόμη και εσωκομματικοί του σύμμαχοι στη μάχη του 2007 όπως ο Χρυσοχοϊδης είπε ότι δεν κάνει “ούτε για πρωθυπουργός αποικίας”…
Έκτο χαρακτηριστικό είναι οι τάσεις επαναφοράς.
Ο Καραμανλής πρέπει να επιστρέψει στην ηγεσία της ΝΔ, στην πρωθυπουργία και γιατί όχι να γίνει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γιατί άραγε; Για να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της καταστροφής της χώρας και να μας παραμυθιάζει ότι θα τελειώσει τους νταβατζήδες;
Ο ΓΑΠ “γερά για να φύγει η Δεξιά”. Θα διώξει τη Δεξιά ο άνθρωπος που διόρισε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο, του αρχιερείς του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα και μεγαλοϋπουργούς της ΝΔ; Που παραιτήθηκε στον… Σαμαρά το καλοκαίρι του 2011 και που το Νοέμβρη του ίδιου έτους δέχτηκε να συμμαχήσει στην κυβέρνηση με τη ΝΔ και τον ακροδεξιό ΛΑΟΣ με υπουργό μάλιστα τον πρώην αρχηγό της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου, τον αρχιτραμπούκο Βορίδη. Και άντε και την έδιωξε. Ποιός θα έρθει στη θέση της; Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο φλερτάρουν πολλοί νέο-παπανδρεϊκοί, που τον αποκαλούσε Πινοσέτ και ήταν αγκαλιά με αυτούς που ζητούσαν να κρεμαστεί στο Σύνταγμα; Δεν ντρέπονται αυτοί που υποτίθεται τον αγαπούν και τον πιστεύουν να τον ωθούν σε τέτοιες ανοησίες ;
Προσοχή όμως! Δεν σημαίνει ότι όποιος ανήκει σε μια ιστορική οικογένεια είναι αυτομάτως “πολιτικά πορφυρογέννητος”, άχρηστος, ανεπάγγελτος και “ξεχειλώνει” το όνομά της. Υπάρχουν σαφώς και πολύ αξιόλογα άτομα που χαράσσουν τη δική τους πορεία. Όπως επίσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαγορεύσουμε στους γόνους το δικαίωμα να πολιτεύονται. Ίσα-ίσα που ο κάθε πολίτης έχει όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να είναι ενεργός και πολιτικοποιημένος, να συμμετέχει στα κοινά και γιατί όχι και να ηγείται. Αλλά να έχει τις ίδιες ευκαιρίες με τους άλλους. Σε αυτή την περίοδο της κρίσης χρειαζόμαστε ανθρώπους με ικανότητα με όραμα και με πάθος. Και ανθρώπους που να απολαμβάνουν ευρύτατης πολιτικής νομιμοποίησης για να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις αρκεί αυτή η νομιμοποίηση να είναι προϊόν σύγκρισης ανθρώπων, ιδεών, προτάσεων και όχι ονομάτων και οικογενειών.
Όπως επίσης δεν θα πρέπει σe καμία περίπτωση να θεωρηθεί ότι όσοι υποστηρίζουν κάποιον απόγονο ιστορικής πολιτικής οικογένειας είναι αυτομάτως διαπλεκόμενοι, “κηπουροί” ή πολιτικά υπανάπτυκτοι. Αλίμονο αν στη Δημοκρατία ο καθείς δεν έχει το δικαίωμα να ψηφίζει και να στηρίζει όποιον τον ικανοποιεί. Όπως ειπώθηκε άλλωστε παραπάνω οι άξιοι δεν μπορεί να κρίνονται από το ονοματεπώνυμα που έχουν ή δεν έχουν.
Είναι όμως πολύ διαφορετικό να στηρίζεις κάποιον ο οποίος έχει μια οικογενειακή ιστορία πίσω του αλλά ο ίδιος έχει δώσει προσωπικά δείγματα γραφής, έχει μια πολιτική και προσωπική πορεία που φέρει την υπογραφή του και δεν διστάζει να κάνει αυτοκριτική και άλλο η συμπεριφορά των προσωπικών στρατών, των τραμπούκων και των “μάο-μάο”. Που δεν διστάζουν να υιοθετήσουν αντιδημοκρατικές λογικές όπως η λεκτική ή άλλης μορφής βία, για να επιβληθούν. Αυτοί οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι πολύ περισσότερο κακό κάνουν στους “θεούς” τους παρά στους εχθρούς τους. Όχι μόνο δεν πείθουν κανέναν να τους στηρίξει, πέρα από την κλάκα τους, αλλά ταυτόχρονα όχι μόνο συσπειρώνουν το εκάστοτε αντίπαλο στρατόπεδο αλλά δημιουργούν απέχθεια και σε πλήθος πολιτικοποιημένων ανθρώπων που επιθυμούν να σκέφτονται, να κρίνουν και να ψηφίζουν με ορθολογικά κριτήρια και δεν ανέχονται τον οποιονδήποτε προσωπικό στρατό που επιχειρεί να ποδηγετήσει τη δημόσια ζωή και τους πολιτικούς φορείς. Που δεν ανέχεται την προσωπολατρία το 2014…..
Εν κατακλείδι το σύνθημα αλλάζουμε ή βουλιάζουμε είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Δυστυχώς στην Ελλάδα και βουλιάξαμε και αρνούμαστε ή καθυστερούμε πολύ να αλλάξουμε. Σαν κοινωνία και σαν λαός. Θα μπορούσε ενδεχομένως κάποιος να υποστηρίξει ότι σε ένα ποσοστό οι απόγονοι των “τζακιών” είναι κι αυτοί θύματα μιας βαθιά συντηρητικής κοινωνίας, οι δομές της οποίας τους καλλιέργησαν αυτό το αίσθημα της ανωτερότητας έναντι των άλλων πολιτών. Ακόμη, των αυλικών τους που “σέρφαραν” στο κύμα αυτό της ματαιοδοξίας, για προσωπικό τους όφελος. Κάποια στιγμή όμως όλοι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να κάνουμε τον απολογισμό μας και να πάρουμε αποφάσεις. Έχουμε δει και έχουμε πάθει πολλά. Δικαιολογίες δεν χωρούν από εδώ και πέρα, Σε κάθε περίπτωση θα έχουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν…
