Σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα μας; Θα υπάρξει συμφωνία με τους εταίρους μας; Θα έχει η κυβέρνηση τον επόμενο μήνα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Ποιά είναι τα διαθέσιμα αποθεματικά της χώρας; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που καθημερινά απασχολούν δημοσιογράφους, πολιτικούς αλλά και τον απλό κόσμο τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εξωτερικό επίπεδο.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα τα κυρίαρχα αισθήματα που επικρατούν είναι η αγωνία και ο φόβος για μία πιθανή πτώχευση της Ελλάδας και των συνεπειών που κάτι τέτοιο θα έχει. Ζώντας μία τέτοια βαθιά οικονομική κυρίως κρίση μήπως είναι ώρα πλέον να γίνουν βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές πέραν του κλάδου της οικονομίας; Μήπως έχει έρθει η ώρα για μία σοβαρή συνεργασία όλων των κομμάτων που επιθυμούν την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την παραμονή της εντός ευρώ;
Εδώ και πολλά χρόνια κάποια από τα κόμματα ή και μέλη των νέων κομμάτων που έχουν σχηματιστεί που παλαιότερα ανήκαν σε διαφορετικό “στρατόπεδο” ζητούν και ξαναζητούν με έντονο τρόπο την αναθεώρηση του Συντάγματος. Γιατί να υπάρχει το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα; Μία επαναφορά της απλής αναλογικής θα ενθάρρυνε τις κυβερνήσεις συνεργασίας και μάλιστα από πολλά κόμματα. Ωστόσο αυτό θα πρέπει να συνοδεύεται και από μία αύξηση του πλαφόν από 3% σε 5% με μία αντίστοιχη κρατική χρηματοδότηση καθαρά και μόνο των κομμάτων που καταφέρνουν να εισέλθουν στο κοινοβούλιο και όχι όλων αυτών που στις εκλογές συγκεντρώνουν ένα ποσοστό της τάξης του μόλις 1 με 1,5%.
Συνεχίζοντας, σε μία ενδεχόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος θα πρέπει υποχρεωτικά να αναβαθμιστεί ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας. Θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να μπλοκάρει αποφάσεις της κυβέρνησης καθώς και να στέλνει νομοσχέδια πίσω στο κοινοβούλιο. Όσον αφορά την εκλογή του, αυτή θα πρέπει να γίνεται απευθείας από το λαό και όχι από τη βουλή των αντιπροσώπων. Σχετικά με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αυτές θα πρέπει όχι μόνο να περιοριστούν αλλά και να υπάρξουν αυστηρά κριτήρια για την εφαρμογή τους.
Μιλώντας για τη Βουλή των αντιπροσώπων κρίνεται αναγκαίο έργο το ασυμβίβαστο μεταξύ βουλευτή και υπουργού. Σε καμία περίπτωση ο υπουργός δεν θα πρέπει να κατέχει το αξίωμα του βουλευτή. Ένας βουλευτής θα πρέπει να ασχολείται με τα προβλήματα της περιφέρειας στην οποία έχει εκλεγεί καθαρά και μόνο, μειώνοντας έτσι τον κίνδυνο να υπάρξουν κρούσματα διαφθοράς. Επιπρόσθετα η διάλυση της Βουλής θα πρέπει να γίνεται αυστηρά με το πέρας της τετραετίας όπως το Σύνταγμα ορίζει και όχι κάθε δύο χρόνια όπως συνηθίζεται ειδικά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Εν κατακλείδι όλα αυτά είναι ζητήματα τα οποία θα πρέπει να τεθούν, να συζητηθούν και να ψηφιστούν όχι από ένα ή δύο κόμματα, αλλά από το σύνολο των κομμάτων που στηρίζουν την ευρωπαϊκή και αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Στην κατάσταση την οποία βρίσκεται η χώρα θα πρέπει να υπάρξουν σοβαρές αποφάσεις και σοβαρές στάσεις από όλα τα κόμματα παραμερίζοντας κομματικά παιχνίδια και θέσεις εξουσίας. Πρέπει να καταλάβουμε ποιο είναι το καλό γα την χώρα και να πράξουμε αναλόγως.
Ήρθε λοιπόν η ώρα ;
