Το αποτέλεσμα των εκλογών έδινε την δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσει στην ουσία από μόνος του ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η ονοματολογία είχε ξεκινήσει πριν καν ακόμα το βράδυ των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου.
Η περίπτωση αριστερού ή κεντροαριστερού προσώπου είχε ακουστεί, όπως και η περίπτωση μη κομματικού προσώπου. Όμως η περίπτωση προσώπου από την κεντροδεξιά είχε ακουστεί περισσότερο από όλες και όλα έδειχναν πως ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ήταν από αυτόν τον χώρο.
Αρχικά ακουγόταν το όνομα του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή ο οποίος φαίνεται πως δεν ήθελε να εκλεγεί με μειωμένες αρμοδιότητες και με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο όνομα ήταν αυτό του Δημήτρη Αβραμόπουλου.
Στα θετικά αυτής της επιλογής είναι η ενότητα που φαίνεται από μια τέτοια επιλογή, η εμπειρία του προσώπου και η δυνατότητα στελέχωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με κάποιο πρόσωπο που να εκφράζει την πολιτική της κυβέρνησης.
Όμως οι αντιδράσεις από την πλευρά του Γιούνκερ ο οποίος δεν ήθελε η Επιτροπή να πάει πιο “αριστερά” φαίνεται πως καθιστούσε πιο δύκολη την επιλογή του. Έτσι οι αντιδράσεις από την Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη και το γεγονός πως το όνομα του Δημήτρη Αβραμόπουλου (με ευθύνη του ίδιου) ακουγόταν για τόσο καιρό στην ουσία το έκαψαν.
Σε αυτό το σημείο ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε να επιλέξει κάποιον άλλο. Όμως η ενεργή και πραγματική στήριξη της κοινωνίας προς την κυβέρνηση μειώνει στην ουσία και την ανάγκη εκλογής κεντροδεξιού προσώπου. Ενότητα έχουμε, δεν χρειάζεται άλλη. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε, επομένως, την δυνατότητα να εξετάσει όλα τα πιθανά ονόματα και όλες τις περιπτώσεις. Δεν φαίνεται πως το έκανε σωστά.
Πρώτο επικοινωνιακό λάθος ήταν οι συναντήσεις της Κυριακής και η ανακοίνωση του ονόματος που ποτέ δεν έγινε. Η εικόνα που ο Πάνος Καμμένος και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έδωσαν ήταν πως η κυβέρνηση αποτελείται από τρία και όχι δυο κόμματα και ακόμη χειρότερα πως η περίπτωση βέτο είναι υπαρκτή. Σαφώς και θα πρέπει η επιλογή του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας να μην είναι προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού αλλά όντως να χαίρει της εμπιστοσύνης της κοινοβουλευτικής του ομάδας, αλλά αυτός δεν ήταν ο σωστός τρόπος διαβουλεύσεων, τουλάχιστον όχι επικοινωνιακά.
Μετά το πρώτο επικοινωνιακό λάθος του Αλέξη Τσίπρα ήρθε και το πρώτο πραγματικό λάθος.
Είτε επειδή όντως πιστεύει πως κεντροδεξιό πρόσωπο δείχνει ενότητα την οποία χρειαζόμαστε είτε επειδή δεν μπορούσε να αφήσει να φαίνεται πως η Αριστερή Πλατφόρμα είναι ισχυρότερη ο πρωθυπουργός επέλεξε να διαλέξει κάποιο κεντροδεξιό πρόσωπο. Και η επιλογή του ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος. Η επιλογή αυτή ήταν το πρώτο πραγματικό λάθος αυτής της κυβέρνησης.
Με τις εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις κατά τη θητεία του, το όνομα του έχει συνδεθεί με τη διαφθορά που η κυβέρνηση έχει ως βασικό της στόχο να καταπολεμήσει. Και ίσως ακόμα πιο σημαντικό για την αριστερά είναι πως το όνομα του έχει συνδεθεί με την κάλυψη της αστυνομίας για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την αδράνεια της τότε κυβέρνησης κατά τη διάρκεια των επεισοδίων που ακολούθησαν. Λιγότερης σημασίας αλλά ιδιαίτερου συμβολισμού ήταν η παντελής αδράνεια του κατά τη διάρκεια της ηλίθιας επίθεσης του Ηλία Κασιδιάρη προς την Ρένα Δούρου και Λιάνα Κανέλλη. Αυτή η αδράνεια είναι και το βασικότερο χαρακτηριστικό της κυβέρνησης Καραμανλή αλλά κυρίως του ίδιου του Προκόπη Παυλόπουλου.
Η αριστερά είχε την δυνατότητα να επιλέξει για πρώτη φορά Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Επέλεξε λάθος.
Υ.Γ.1. Πρόσωπα όπως Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Ιωάννα Καρυστιάνη, Αλέκος Παπαδόπουλος, Μανώλης Δρεττάκης, Μαρία Δαμανάκη, Φώτης Κουβέλης, ακόμα και Νίκος Κωνσταντόπουλος ή Γεράσιμος Αρσένης, όλα θα ήταν καλύτερα του Προκόπη Παυλόπουλου.
Υ.Γ.2. Και από τον κεντροδεξιό χώρο της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν επιλεγεί. Και η Μαριέττα Γιαννάκου παρά τη θητεία της ως Υπουργός Παιδείας αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη παρά τη σταθερή μνημονιακή της στάση θα ήταν πιθανώς πολύ καλύτερες επιλογές.
