Μεταρρυθμιση εναντιον Αντιμεταρρυθμισης

«Νόμος – Πλαίσιο Γιαννάκου 2007»

Επρόκειτο για το έτος που ξύπνησε το επαναστατικό μας ένστικτο. Εκεί γύρω στα 14 μας χρόνια. Χωρίς να διαθέτουμε πρωτίστως την ικανότητα της ώριμης αντίληψης και δευτερευόντως της γνώσης, σηκώσαμε το λάβαρο της επανάστασης και αποφασίσαμε να καταλάβουμε το σχολείο. Για ποιο λόγο; Έτσι, για να ακολουθήσουμε και εμείς το ρεύμα εκείνων των ημερών.

Εφόσον πληροφορούμασταν, πως πραγματοποιούνταν καταλήψεις στην πλειονότητα των σχολείων και των Πανεπιστημίων της χώρας, αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε, προκειμένου να παράσχουμε απλόχερα την πολύτιμη αλληλεγγύη μας (ευκαιρία δοθείσης να χάσουμε και μαθήματα).

Μετατραπήκαμε λοιπόν σε «υπερήφανους» καταληψίες, γράφοντας και το χαρακτηριστικό σύνθημα: «Μαριέττα δεν κάνεις ούτε για τσοπάνης».

Αργότερα με το πέρασμα των χρόνων κάποιοι συνειδητοποιήσαμε, πως η τότε υπουργός Παιδείας προωθούσε ένα σχέδιο – νόμου, οι διατάξεις του οποίου προξένησαν την παράλυση του εκπαιδευτικού συστήματος, επειδή συνοδεύονταν από μεταρρυθμίσεις, που έτειναν να εξαλείφουν τις χρόνιες παθογένειες του τελευταίου. Ωστόσο στην πράξη πολλά σημεία του δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.

«Νόμος – Πλαίσιο Διαμαντοπούλου 2011»

Η καινοτόμα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (Ν.4009/2011) ψηφίστηκε επί της αρχής στη βάση μιας ιστορικής και ευρείας κοινοβουλευτικής συναίνεσης της τάξεως των 255 βουλευτών. Οι διατάξεις του εν λόγω νομοσχεδίου προέβλεπαν μεταξύ άλλων τη θέσπιση των Συμβουλίων Ιδρυμάτων των ΑΕΙ, την κατάργηση του ασύλου, τη διαγραφή των «αιώνιων φοιτητών», την αποδυνάμωση της κομματοκρατίας και των φοιτητικών παρατάξεων και της αναδιάρθρωσης των προγραμμάτων σπουδών. Δεδομένων των προαναφερθέντων σημείων δημιουργήθηκε η πεποίθηση, πως θα επερχόταν εν τέλει η εξυγίανση του ελληνικού πανεπιστημίου, η οποία θα συνοδευόταν από την έλευση της αξιοκρατίας και της παροχής μιας αναβαθμισμένης ποιότητας σπουδών σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Ωστόσο η παραπάνω μεταρρύθμιση – τομή υπέστη το σταδιακό ξήλωμα από τον εκάστοτε μετέπειτα υπουργό Παιδείας και εν τέλει την απόλυτη ήττα.

«Σχέδιο Μπαλτά – Φίλη»

Η τέως ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, γνωστή και για τα αντιμεταρρυθμιστικά της φρονήματα, στη διάρκεια των προγραμματικών της δηλώσεων, είχε εξαπολύσει οξεία κριτική στο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δηλώνοντας πως το τελευταίο είχε κατεδαφίσει ό,τι είχε πετύχει το πανεπιστήμιο από το 1982 και έπειτα.

Με άλλα λόγια χαρακτήρισε ως στρεβλό ένα νομοσχέδιο, που προήγαγε την αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων και οδηγούσε το εκπαιδευτικό μας σύστημα σε σύγχρονα δυτικά δεδομένα. Για το λόγο αυτό, εντελώς δημοκρατικά,  δεσμεύτηκε για την άμεση κατάργηση του θεσμού των Συμβουλίων των ΑΕΙ, για την επαναφορά των «φοιτητοπατέρων» και για την έναρξη ενός διαλόγου για τις μεγάλες αλλαγές στην Παιδεία στη βάση μιας κοινωνικής συναίνεσης, η οποία θα έβρισκε προφανώς ευρεία ανταπόκριση μονάχα στα πλαίσια της συνεδρίασης της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας μπορεί να άλλαξε μετά τις πρόωρες εκλογές, ωστόσο οι νέοι επικεφαλής έχουν καταστήσει σαφή την εκσυγχρονιστική τους ανεπάρκεια και την αντιμεταρρυθμιστική τους τάση, καθώς παρουσιάζονται διατεθειμένοι να προχωρήσουν στην πλήρη αποδόμηση του «νόμου – Διαμαντοπούλου».

Ας μη ξεχνάμε ότι η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, στις προγραμματικές της δηλώσεις, υποστήριξε την άποψη, ότι ο Ν.4009/2011 “…διαπνεόταν από απαρχαιωτικό πνεύμα, και αναπαρήγαγε ό,τι πιο αυταρχικό και αναποτελεσματικό”. 

Ο κ. Φίλης έχει ήδη προαναγγείλει την κατάργηση των «αντιδημοκρατικών» πανεπιστημιακών Συμβουλίων, ενός θεσμού που υπερψηφίστηκε από τα 4/5 του κοινοβουλευτικού σώματος, με μία «δημοκρατική» Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Μάλιστα φέρεται και διατεθειμένος να προχωρήσει σε έναν εθνικό και κοινωνικό διάλογο για την Παιδεία στη βάση των «καινοτόμων προτάσεων» του πολυνομοσχεδίου Μπαλτά.

Δυστυχώς κ. Φίλη, καμία συναίνεση δε θα επιτύχετε θέτοντας ως βάση συζήτησης το αντιμεταρρυθμιστικό έκτρωμα του κ. Μπαλτά.