13 Αυγούστου 1926. Μια μέρα ορόσημο για την Ιστορία της Κούβας. Μια μέρα που θα άλλαζε η ίδια η Κούβα. Η μέρα που γεννήθηκε ο Fidel Castro. Σε μια πολύτεκνη οικογένεια ο Fidel ξεχώριζε για την οξυδέρκεια του και το πνεύμα αντιλογίας που διακατείχε. Σπουδάζοντας νομική στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, έκανε τα πρώτα του βήματα ασκώντας κριτική στον πρόεδρο Ramón Grau και μετέπειτα συμμετέχοντας στο επαναστατικό κίνημα υπέρ της καθαίρεσης του δικτάτορα Fulgencio Batista. Το 1959 κατέλαβε εν τέλει την εξουσία στην Κούβα μετά την επιτυχημένη κατάληψη της Αβάνας. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε έναν μεγάλο αγώνα εναντίον του καπιταλισμού, αποτελόντας τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο των Η.Π.Α. για τουλάχιστον δύο εικοσαετίες.
25 Νοεμβρίου 2016. Σε ηλικία 90 χρονών και μετά από χρόνια προβλήματα υγείας, ο άλλοτε μεγάλος ηγέτης της κουβανικής επανάστασης θα αφήσει την τελευταία του πνοή στην Αβάνα σηματοδοτώντας το τέλος μια εποχής για την Κούβα που οι ιστορικοί του μέλλοντος δύσκολα θα μπορέσουν να αναλύσουν. Ο Fidel Castro ήταν μια προσωπικότητα που ή θα θαύμαζες ή θα μισούσες. Για το μεγαλύτερο κομμάτι της χώρας αλλά και για εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο, ο Castro ήταν η προσωποποιήση της επανάστασης, της αντίδρασης απέναντι σε αυτούς που καταπίεζαν τον απλό λαό αλλά και ένας άνθρωπος που πάλευε για τους φτωχούς. Αν υπάρχει κάτι που μπορώ να κρατήσω στη μνήμη μου για τον αποθανόντα πλέον ηγέτη της Κούβας ήταν η ομίλια του στον Ο.Η.Ε., το 1979, όταν και κατηγορούσε έμμεσα όλες τις μεγάλες δυνάμεις της ανθρωπότητας ότι έχουν κλείσει τα μάτια τους στις καθημερινές ανάγκες του κόσμου όπως είναι η εκπαίδευση, η υγεία και η ελευθερία. Ήταν μια ομιλία σύντομη αλλά θα την ζήλευε κάθε σημερινός ρήτορας. O Fidel Castro ήταν μια προσωπικότητα που στον σημερινό κόσμο όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις. Σε μία περίοδο τόσο επικίνδυνη για την ανθρωπότητα (Ψυχρός Πόλεμος), όπου Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. κινούσαν τα νήματα της παγκόσμιας πολιτικής, ο ίδιος ρίσκαρε και εν τέλει δικαιώθηκε. Ελευθέρωσε την Κούβα από ένα καθεστώς που κινούταν από τις ίδιες τις Η.Π.Α. και κατάφερε από μια χώρα πάμφτωχη να την μετατρέψει σε μία χώρα με ένα από τα καλύτερα συστήματα παιδείας και υγείας παγκοσμίως, σε μια χώρα που παρ’όλο τον οικονομικό πόλεμο που δέχτηκε εκείνη την εποχή και συνεχίζει και δέχεται, κατάφερε να στηρίζεται στο δικό της πρωτογενή τομέα με ελάχιστες εισαγωγές. Για τα τότε δεδομένα, αυτό που έκανε ο Κουβανός ηγέτης ήταν κάτι ασύλληπτο για εκείνη την εποχή.
Μια προσωπικότητα σαν τον Fidel Castro είχε πάρα πολλούς φίλους αλλά και πάρα πολλούς εχθρούς εκτός και εντός Κούβας. Δεν ήταν βέβαια και λίγες οι φορές που μυστικές υπηρεσίες προσπάθησαν να τον βγάλουν ουσιαστικά από την μέση. Πολλές κυβερνήσεις καταδίκαζαν συνεχώς την κυβέρνηση του Κάστρο σε βαθμό που πολλές φορές έφερνε το αντίθετο αποτέλεσμα. Η κόντρα με την Αμερική συνέχισε να υφίσταται, ενώ το 2016 έγινε μια προσπάθεια από την κυβέρνηση Obama να υπάρξει σύσφιξη των σχέσεων κάτι που όμως έγινε κυρίως σε διπλωματικό επίπεδο. Δεν ήταν, παρ’όλα αυτά, λίγοι και αυτοί που εντός Κούβας ήταν εναντίον του Castro, αν κρίνουμε, κυρίως, από τους πανηγυρισμούς των Κουβανών μεταναστών στις Η.Π.Α. . Οι άνθρωποι εκεί χαρακτήριζαν τον Castro ως έναν δικτάτορα που εκμεταλλεύτηκε την αγάπη του κόσμου ώστε να ανέβει στην εξουσία της Κούβας. Και για να είμαστε αντικειμενικοί ο Castro έδωσε πατήματα στο να συντηρούνται τέτοιες απόψεις έως σήμερα. Λίγο ότι επικρατούσε ένα σύστημα απολυταρχίας στην Κούβα, λίγο οι φυλακές αντιφρονούντων και λίγο το πέρασμα της ηγεσίας στον αδελφό του, Raúl, οδήγησαν πολύ κόσμο να βλέπει τον Castro με καχυποψία. Παρ’όλα αυτά, η κληρονομιά που άφησε ο Fidel Castro στις επόμενες γενιές αλλά και η σημασία των πράξεων του κάνουν πολλούς ανθρώπους να θεωρούν ότι αυτά δεν μπορούν να επισκιάσουν τι έκανε για την Κούβα αλλά και το αντίκτυπο που είχε στην ανθρωπότητα.
Ο θάνατος του Fidel Castro σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής γεμάτη αίμα, ανατροπές, χαρές και λύπες για την Κούβα και σηματοδοτεί την αρχή της μετα-Castro εποχής που οι πολιτικοί επιστήμονες και αναλυτές δεν μπορούν να εκφράσουν με σιγουριά το τι μπορεί να γίνει. Η Κούβα τα τελευταία χρόνια έκανε βήματα με στόχο να ανοίξει τις αγορές της, όσο μπορούσε φυσικά λόγω του εμπάργκο, συνάπτοντας συμφωνιες με την Ε.Ε και τη Ρωσία. Το μονοπάτι που καλείται να επιλέξει η Κούβα θα επηρεάσει όχι μόνο το παρόν της στην διεθνή σκηνή αλλα το μακρινό μέλλον της και τις επόμενες γενιές Κουβανών. Κάποιοι φοβούνται ότι η αλλαγή πλεύσης σε άγνωστα μονοπάτια θα την οδηγήσει ξανά στην επιρροή των Η.Π.Α., ενώ άλλοι θεωρούν ότι ο θάνατος του Castro μπορεί να έχει τέτοιο αντίκτυπο όπως είχε και ο θάνατος του Chávez στην Βενεζουέλα. Ο χρόνος θα δέιξει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Κούβα θα είναι η χώρα που θα μας απασχολήσει το επόμενο διάστημα και έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον οι κινήσεις που θα κάνει.
