Οι περισσότεροι άνθρωποι πιθανότατα αιφνιδιάστηκαν με την μεταμεσονύχτια ανακοίνωση του δημοψηφίσματος. Αν και ως σενάριο έχει ειπωθεί από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και από πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου αυτός ο αιφνιδιασμός είναι εν μέρει κατανοητός.
Σύμφωνα με όσα έχουν ειπωθεί τις τελευταίες ώρες το ερώτημα που καλείται να απαντήσει ο ελληνικός λαός στις 5 Ιουλίου ειναι αν συμφωνεί ή όχι στην πρόταση των θεσμών και όλα τα κόμματα φαίνεται να εκφέρουν και να αναπτύσσουν σιγά σιγά τις θέσεις τους.
Είναι ίσως η σημαντικότερη επιλογή του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια και είναι φυσιολογικό και οι υποστηρικτές του “ναι” και οι υποστηρικτές του “όχι” να επιθυμούν να εκφράσουν τις απόψεις τους, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό και οι αναποφάσιστοι να επιθυμούν να πληροφορηθούν όσο περισσότερο και όσο καλύτερα γίνεται για τις επιλογές του δημοψηφίσματος και τις πιθανές επιπτώσεις της κάθε επιλογής.
Θα ήταν λοιπόν απαραίτητο τα ΜΜΕ να λειτουργήσουν αντικειμενικά αυτή την εβδομάδα, αλλά αναγνωρίζοντας το πως έχουν λειτουργήσει μέχρι σήμερα οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια, η αντικειμενικότητα ή ακόμα και ο πλουραλισμός απόψεων είναι κάτι που δεν φαίνεται πως θα υπάρξει. Και αν και είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρξει σωστή και ήρεμη ενημέρωση για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, από την στιγμή της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος έχει δημιουργηθεί ένα ακόμη σημαντικότερο θέμα.
Πολλοί, συμπεριλαμβανομένων και πολιτικών από τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, προτίμησαν να μην σταθούν στο ερώτημα του δημοψηφίσματος αλλά στο αν θα πρέπει να γίνει.
Η ιδέα πως μία κυβέρνηση είναι ανεύθυνη αν προτείνει δημοψήφισμα για ένα σοβαρό εθνικό θέμα είναι ταυτόχρονα αστεία και λυπηρή.
Είναι απολύτως λογικό να είσαι υπέρ του “ναι”. Είναι απολύτως λογικό να είσαι υπέρ του “όχι”. Αλλά το να θέλεις ένα τόσο σοβαρό θέμα να το αποφασίσουν άλλοι και όχι άμεσα ο ελληνικός λαός, όχι απλώς δεν είναι λογικό, αλλά είναι και ξεκάθαρα αντιδημοκρατικό. Το μέλλον της χώρας δεν γίνεται να κρίνεται με κομματικά και μικροπολιτικά κριτήρια και η επιθυμία για πολιτική εξόντωση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θα έπρεπε να μην θεωρείται σημαντικότερη της πορείας της χώρας.
Και, τέλος, επειδή οι ίδιοι άνθρωποι πριν από λίγες μέρες μιλούσαν για την σιωπηρή πλειοψηφία, θα έπρεπε, αν όχι να ζητούν, τουλάχιστον να καλωσορίζουν την ευκαιρία να εκφραστούν και να φανεί ξεκάθαρα αν όντως είναι η πλειοψηφία.
Ας αποφασίσει, λοιπόν, για το μέλλον της χώρας ο λαός. Ακριβώς όπως θα έπρεπε να γίνεται πάντα.
