1974…1984…2014! Η εξέλιξη της πολιτικής ιστορίας στην Ελλάδα βασιζόταν πάντα στην ‘χειραγώγηση’ των ΜΜΕ για την εξυπηρέτηση των εκάστοτε πολιτικών σκοπιμοτήτων. Αναβιώνουμε σήμερα μια κατάσταση παρόμοια με εκείνη που κατηγορούσαμε την περίοδο της συνταγματαρχικής διακυβέρνησης της χώρας μας.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Σύμφωνα με τα τελευταία γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, στις προγραμματικές δηλώσεις των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων, ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας θεώρησε, σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις της Κουμουνδούρου, ότι αδικήθηκε στην διαδικασία της προβολής του μέσω της κρατικής ραδιοτηλεόρασης ΝΕΡΙΤ. Ξεκίνησε λοιπόν ένα κύμα δηλώσεων και αντιδράσεων από το πολιτικό σύστημα με τον απλό λαό ως παρατηρητή, χαρακτηρίζοντας την ΝΕΡΙΤ ως φερέφωνο εντολών κυβερνητικών στελεχών.
Εξετάζοντας επιφανειακά τα πράγματα θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να το αποδεχτούμε σαν δεδομένο και να γίνουμε οι πιο δριμείς επικριτές της δικομματικής κυβέρνησης. Παρ’όλα αυτά θέλοντας να εμβαθύνουμε λίγο στο θέμα ας παραθέσουμε αντικειμενικά τα γεγονότα ως έχουν:
- Η αξιωματική αντιπολίτευση καρπώνεται στην επιχειρηματολογία της, τις επικείμενες παραιτήσεις των δύο υψηλά ιστάμενων στελεχών της κρατικής ραδιοτηλεόρασης οι οποίες συνοδεύονται από κατηγορίες για υπαγόρευση εντολών στον τρόπο πραγματοποίησης της εργασίας τους άρα σίγουρα χρίζει κάποιας βαρύτητας αυτό το θέμα.
- Η κυβέρνηση από την μεριά της αντικρούει τις κατηγορίες λέγοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαρχής κατά της δημιουργίας της ΝΕΡΙΤ φτάνοντας ακόμα και στο σημείο της υποβολής πρότασης μομφής εναντίον της.
- Η αντικειμενική παρατήρηση όμως μας δείχνει ότι, όλα τα κόμματα επί του πρακτέου είχαν από μια τηλεοπτική αναμετάδοση κατά την διάρκεια της ΔΕΘ άσχετα με τον αριθμό των δηλώσεων τους (ομιλίες, συνεντεύξεις τύπου).
Χωρίς λοιπόν να μεθοδεύουμε απαντήσεις και συμπεράσματα μπορούμε να πούμε ότι ακόμα και σήμερα 40 ολόκληρα χρόνια μετά από την περίοδο που ήτο η κρατική ραδιοτηλεόραση κάτω από την επήρεια των εκάστοτε κυβερνήσεων, αποτελεί παιχνίδι διεκδικητών εξουσίας με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την χειραγώγηση της κοινής γνώμης πολώνοντας το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα θέλοντας να επιτευχθούν πιο μακροπρόθεσμοι στόχοι.
