Μετά την στροφή 180ο μοιρών του Αλέξη Τσίπρα από τα αριστερά στα δεξιά και την υπογραφή ενός δυσβάσταχτου προγράμματος “σωτηρίας” έρχεται και το χειρότερο πολιτικό φάουλ, η προκήρυξη εκλογών. Για την ακρίβεια νέων εκλογών, δεύτερων μέσα στο 2015. Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς γιατί γίνονται αυτές οι εκλογές;
Το πρόγραμμα που έφερε ο Τσίπρας στην βουλή ψηφίστηκε από σχεδόν όλα τα κόμματα και από σχεδόν όλους τους βουλευτές πράγμα που σημαίνει ότι είχε την πλειοψηφία στην βουλή. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν είχε την στήριξη από τους ίδιους του τους συντρόφους και ο λόγος για αυτό ήταν αυτή η ξαφνική του στροφή προς την άλλη όχθη. Ίσως αυτό να ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το θέμα είναι ότι η χώρα αυτή την στιγμή έχει παγώσει με τα capital controls να παραμένουν και η χώρα να οδηγείται σε εκλογές. Για ποιο λόγο; Για να επιβεβαιωθεί ο Αλέξης Τσίπρας; Για να πάρει αυτοδυναμία; Ή μήπως δεν μπορεί ούτε ο ίδιος να εφαρμόσει αυτά τα οποία έφερε για ψηφοφορία; Ίσως είναι μεγάλο πλήγμα στην συνείδηση του πρωθυπουργού, αυτή του η στροφή, αλλά δεν πιστεύω πως το αποτέλεσμα των εκλογών θα μας δώσει απάντηση στα ερωτήματα αυτά.
Τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων δεν μας αφήνουν άλλο συμπέρασμα από μια κυβέρνηση συνεργασίας. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαλαλεί ότι δεν θα συγκυβερνήσει με την Νέα Δημοκρατία (διατηρώ τεράστιες αμφιβολίες), αλλά αφήνει ανοιχτή την πόρτα στο Ποτάμι ή στο ΠΑΣΟΚ, με τα οποία πριν λίγους μήνες είχαν τόσες διαφορές, νομίζω ρίχνει στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων. Για ακόμη μία προεκλογική περίοδο δεν υπάρχουν ξεκάθαρες κουβέντες από κανέναν. Ίσως η δικαιολογία μετεκλογικά να είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “καθάρισε” από αυτούς που δεν τον άφηναν να έχει μια ξεκάθαρη ευρωπαϊκή πορεία και ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα εντός του ευρώ.
Όποιος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουάριου, όμως, σέβεται τον εαυτό του πρέπει να παραδεχτεί ότι τα λάθη του κόμματος ήταν τεράστια. Ωστόσο, μια άλλη όψη είναι ότι η Ευρώπη δεν άντεχε μια αριστερή κυβέρνηση και έκανε ό,τι περνάει από το χέρι της για να επιβεβαιώσει το γεγονός αυτό. Ο κύριος με τον έρπητα προσπαθούσε να πείσει, να αντιδράσει επιλέγοντας εν τέλει να περάσει την άλλη όχθη του ποταμού, ίσως και την ασφαλέστερη για την πολιτική του καριέρα, το τίμημα αυτό όμως το πληρώνει ο ελληνικός λαός. Το χρέος έχει σταματήσει να είναι βιώσιμο εδώ και πολύ καιρό και ενώ η ανεργία χτυπάει κόκκινο οι Ευρωπαίοι επιμένουν ότι είναι απαραίτητα τα μέτρα και ότι αντέχει και άλλο ο ελληνικός λαός. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι η Ευρώπη δεν έχει ουσιαστική επιθυμία την σωτηρία της Ελλάδος.
Υ.Γ.: Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ καθόλου στο τραγικό συμβάν με τον μικρό Αϊλάν στα παράλια της Τουρκίας. Όλο το καλοκαίρι γινόμαστε θεατές χιλιάδων τέτοιων συμβάντων και πολλών ακόμα που έχουν χαθεί στον βυθό ερχόμενοι στην Ελλάδα και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να πάει καλά η προεκλογική περίοδος και μην τυχόν χαθεί καμία ψήφος. Σε μερικές περιπτώσεις δε, τα περιστατικά αυτά χρησιμοποιούνται ψηφοθηρικά (π.χ. ο Σταύρος Θεοδωράκης ο οποίος πήγε σωσίβια στους πρόσφυγες). Στον μικρό Αϊλάν βλέπουμε όλοι τον πόνο ενός πολέμου και ότι το παιδί αυτό τώρα βρήκε γαλήνη. Έφυγε με τους γονείς του για ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη, σε μια Ευρώπη ωστόσο που δεν νοιάζεται καθόλου για τις οικογένειες αυτές. Αν ούτε αυτή η εικόνα με το άψυχο σώμα του μικρού παιδιού που έχει ξεβραστεί στην θάλασσα δεν συγκινήσει τους Ευρωπαίους ηγέτες, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να το κάνει. Η Ευρώπη μένει θεατής σε ένα ακόμη πρόβλημα.
Εξάλλου, αν δεν κινδυνεύει τράπεζα η Ευρώπη πάντα μένει άπραγη…
