Ανέκαθεν η Ελλάδα υπήρξε κέντρο υποδοχής μεταναστών οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από χώρες που βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση, χωρίς ωστόσο αυτό να αποτελεί τον κανόνα. Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε το φαινόμενο αυτό να έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις στο εσωτερικό της χώρας με τις αρμόδιες αρχές να δηλώνουν ανήμπορες να αντιμετωπίσουν με αποτελεσματικό τρόπο το φαινόμενο αυτό και τους κατοίκους των περιοχών, άλλους να εκφράζουν αγανάκτηση και άλλους να τρέχουν να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς παρέχοντας τους κυρίως τροφή και ρουχισμό.
Ωστόσο ο μεγάλος αυτός αριθμός των μεταναστών εκτός από αντιδράσεις γεννά και πολλά ερωτήματα, τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με τον τόπο προέλευσης αυτών των ανθρώπων, τον τρόπο εισόδου τους στο εσωτερικό της χώρας αλλά και τις επιδιώξεις που έχουν.
Πολλοί είναι εκείνοι που ευθέως και δημόσια τάσσονται υπέρ της απομάκρυνσης αυτών των ατόμων από τη χώρα από τη στιγμή μάλιστα που προσπαθούν να εισέλθουν σε αυτή κυρίως δια μέσου των θαλάσσιων συνόρων της. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο πολλά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν αλλά και οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν από την κεντρική κυβέρνηση προκειμένου κάτι τέτοιο να εφαρμοστεί στην πράξη. Πρώτα από όλα θα πρέπει να υπάρξει καταγγελία του κανονισμού “Δουβλίνο ΙΙ” που ορίζει τα σχετικά περί μεταναστών.
Προχωρώντας σε αυτό το σκεπτικό ακόμα και εάν κάτι τέτοιο γίνονταν πράξη πολλά είναι τα προβλήματα που θα δυσκόλευαν αυτήν την πολιτική να γίνει πραγματικότητα. Πρώτα από όλα θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι πολλοί από τους μετανάστες είναι παράνομοι και εισέρχονται με πλαστά χαρτιά ή και πολλοί από αυτούς που έχουν χαρτιά τα καταστρέφουν πριν μπουν στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο πώς θα μπορούν οι αρμόδιες αρχές να ξέρουν τον τόπο προέλευσης αυτών των ατόμων με ακρίβεια καθώς και τα στοιχεία τους προκειμένου να τους επαναπατρίσουν;
Επιπρόσθετα πολλοί από τους μετανάστες δεν διαθέτουν χρήματα παρά μόνο αυτά που έχουν δώσει για να μπουν στη χώρα. Προκειμένου να γίνει η διαδικασία επαναπατρισμού χρειάζεται ένα αρκετό μεγάλο ποσό που πρέπει να δωθεί από το κράτος μιάς και μιλάμε για έναν αρκετά μεγάλο αριθμό μεταναστών που εισέρχονται καθημερινά στη χώρα. Πώς λοιπόν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει οικονομικά σε κάτι τέτοιο και μην έχοντας την βοήθεια από κανέναν από τη στιγμή που θα έχει γίνει καταγγελία του κανονισμού;
Η λύση λοιπόν αυτή καθώς φαίνεται δεν είναι λύση. Οι περισσότεροι από τους μετανάστες δηλώνουν ότι χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως δίοδο για την είσοδο τους στην Ευρώπη. Τα χρήματα που δίνονται από την ΕΕ είναι για την παροχή της απαραίτητης βοήθειας προς αυτούς. Ωστόσο το πρόβλήμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Για την εγκατάσταση των προσφύγων χρειάζονται χώροι καθώς και εγκαταστάσεις που η Ελλάδα δε διαθέτει για ένα τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων. Από την άλλη πολλοί είναι οι μετανάστες οι οποίοι πέφτουν θύματα ή αντιμετωπίζονται με ρατσιστικό τρόπο στο εσωτερικό της χώρας.
Η λύση λοιπόν του προβλήματος δεν θα πρέπει να έρθει μονομερώς, αλλά συλλογικά.
Ολόκηρη η ΕΕ, και τα 28 κράτη μέλη, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με συλλογικό τρόπο. Θα πρέπει να παρθούν αποφάσεις που θα αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό με δίκαιο τρόπο και θα βοηθούν κυρίως τα κράτη πρώτης υποδοχής που αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν θα πρέπει να υπάρξουν ακραίες συμπεριφορές, αλλά θα πρέπει να εξεταστούν και τα αίτια της διάστασης του όλου προβλήματος σε συνδυασμό με την ενδεχόμενη εμπλοκή άλλων κρατών που προωθούν μετανάστες σε χώρες της Ευρώπης.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, θα υπάρξει άραγε αντιμετωπίση του προβλήματος; Θα παρθεί κάποια απόφαση και εάν ναι θα πρόκειται πράγματι για απόφαση και αντιμετώπιση του ζητήματος ή κάτι άλλο που θα μοιάζει για απόφαση αλλά στην πραγματικότητα θα είναι κάτι άλλο;
Ας ελπίσουμε στις συλλογικές και όχι στην ατομικές αποφάσες, τουλάχιστον για τέτοιου είδους ζητήματα όπως το μεταναστευτικό.
