Ειναι η κυβερνηση αριστερη;

Για περίπου έξι μήνες έχουμε την “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες έχουν γίνει κάποια λιγοστά και μετριοπαθέστατα πράγματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αριστερά, όπως ο νόμος για την ιθαγένεια, η ανακοίνωση για το σύμφωνο συμβίωσης και οι αλλαγές στην τράπεζα θεμάτων.
Ακόμα και να ήθελε, λοιπόν, κάποιος αριστερός να στηρίξει αυτή την κυβέρνηση επιχειρηματολογώντας πως λόγω των συνθηκών η κυβέρνηση αναγκάζεται όσον αφορά την οικονομική πολιτική να μην είναι αριστερή αλλά στους υπόλοιπους τομείς είναι, θα είχε άδικο, καθώς όχι μόνο αυτά που έχουν γίνει ή έχουν ανακοινωθεί πως θα γίνουν είναι λίγα, αλλά υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα στην πολιτική της κυβέρνησης πέρα των οικονομικών. Και αυτό εκφράζεται καλύτερα στην δράση του αναπληρωτή υπουργού Γιάννη Πανούση.
Πέρα των εξοργιστικών άρθρων και δηλώσεων του για την αριστερά (σαν να έχει ίνδαλμα τον Πάγκαλο), τις αντιεπιστημονικές δηλώσεις για το bullying και για την δολοφονία της Άννυς και την πλήρη αποτυχία του να κάνει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στον τομέα του, φαίνεται να μην έχει καν ακούσει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τον τρόπο λειτουργίας της αστυνομίας.
Τα φαινόμενα αστυνομικής βίας τους τελευταίους έξι μήνες όχι απλώς υπάρχουν αλλά όλο και αυξάνονται και όπως είναι φυσικό ο ίδιος ο αναπληρωτής υπουργός έχει ορθώς γίνει στόχος δριμείας κριτικής και από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά αλλά και από στελέχη του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.
Αντιλαμβάνομαι πως η οικονομική πολιτική είναι εξαιρετικά σημαντική για την ιδεολογική ταυτότητα της κυβέρνησης, καθώς οι πολιτικές λιτότητας που θα έρθουν σε συνδυασμό με την μη κατάργηση των προηγούμενων μνημονίων θα έχουν καταστροφικές συνέπειες στην χώρα και στην κοινωνία, ειδικά από τη στιγμή που υπεύθυνοι για την εφαρμογή αυτών των πολιτικών θα είναι το ισχυρότερο αντιμνημονιακό μπλοκ που υπάρχει (ή υπήρχε). Αλλά αυτό που κάνει αυτή την κυβέρνηση κάθε άλλο παρά αριστερή δεν είναι η οικονομική της πολιτική αλλά η αδυναμία (ή απροθυμία) της να προβεί σε ισχυρές μεταρρυθμίσεις σε τομείς όπως η αστυνομία, η δικαιοσύνη, η αντιμετώπιση της διαφθοράς, το σωφρονιστικό σύστημα, ο επαγγελματικός αθλητισμός, το νομικό πλαίσιο για τα ναρκωτικά, αλλά και άλλα πολλά που δεν έχουν σχέση με την οικονομική πολιτική.
Ο ανασχηματισμός που έγινε στην κυβέρνηση μετά από την διαφωνία για το μνημόνιο με σχεδόν το 1/4 των βουλευτών που την υποστήριζαν και της πλειοψηφίας των στελεχών των κομμάτων που την αποτελούν άφησε δυστυχώς τον Γιάννη Πανούση στη θέση του αναπληρωτή υπουργού. Και γράφω δυστυχώς επειδή η μη απομάκρυνση του σηματοδοτεί το τέλος της “πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνησης και την επιτυχία του σεναρίου της “αριστερής παρένθεσης”, καθώς δεν έχει σημασία αν θα κυβερνήσεις για 5 μήνες ή 5 χρόνια, αριστερή κυβέρνηση έχεις όταν η πολιτική που ασκείς είναι αριστερή, και πολιτικές λιτότητας με εξευτελιστικό μνημόνιο ως οικονομική πολιτική, απροθυμία ριζοσπαστικών (ή ακόμα και μετριοπαθών) μεταρρυθμίσεων στους υπόλοιπους τομείς και αστυνομική βία απέναντι σε κινήματα και διαδηλώσεις δεν είναι με κανέναν τρόπο αριστερά. Τουλάχιστον ένα από τα τρία θα έπρεπε να αλλάξει άμεσα, αλλά αυτός ο ανασχηματισμός δεν φαίνεται να έχει κανέναν τέτοιο στόχο.

Κρίμα…