Είναι πραγματικά λυπηρό να παρακολουθεί κανείς το ανελέητο κατρακύλισμα του ελληνικού πανεπιστημίου προς τον πάτο και τη διεθνή απομόνωση, καθώς τα προβλήματα και οι δυσλειτουργίες του έχουν πολλαπλασιαστεί και οξυνθεί ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του διανυθέντος έτους.
Είναι γεγονός ότι η αλλαγή των κυβερνητικών σχημάτων επισείει αλλαγές και στον τρόπο χάραξης της εκπαιδευτικής πολιτικής. Με άλλα λόγια ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας στοχεύει, είτε επιτυχώς είτε ανεπιτυχώς, στο να προσδώσει το προσωπικό του στίγμα στον τομέα της εκπαίδευσης. Η ψήφιση του νόμου 4009/2011, γνωστός και ως «νόμος – Διαμαντοπούλου», δημιούργησε την πρόσκαιρη πεποίθηση της επίτευξης της ριζικής αναδιάρθρωσης και της αναγκαίας εξυγίανσης του ελληνικού ΑΕΙ από τις χρόνιες παθογένειές του.
Ωστόσο οι επόμενοι υπουργοί αρκέστηκαν είτε στην επιφανειακή εφαρμογή, είτε στη μεταβολή των διατάξεων του εν λόγω νομοσχεδίου, με αποκορύφωμα το ολοκληρωτικό ξήλωμα που υπέστη το τελευταίο, εξαιτίας της «μεταρρυθμιστικής αλλεργίας» από την οποία έπασχε ο κ. Μπαλτάς.
Πριν λίγες μέρες η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Σία Αναγνωστοπούλου, αρμόδια για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, σπεύδει να ανακοινώσει με προκλητική υπερηφάνεια, πως οι διατάξεις του σχεδίου – νόμου, το οποίο αναμένεται να καταθέσει στη Βουλή προς ψήφιση μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, πρόκειται να αποκαταστήσουν τη Δημοκρατία στα πανεπιστήμια.
Τι σημαίνει δηλαδή πανεπιστημιακή Δημοκρατία για το ΣΥΡΙΖΑ;
Η Δημοκρατία για το ΣΥΡΙΖΑ και τους μαινόμενους αντιμεταρρυθμιστές εκπροσώπους του συνοψίζεται στην αδιαπραγμάτευτη επιστροφή της κομματοκρατίας στα πανεπιστήμια. Η συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές για την ανάδειξη των θεσμικών οργάνων των ΑΕΙ (γνωρίζοντας τι συμφέροντα υποκινούνται «κάτω από τραπέζι»), η εκπροσώπηση των φοιτητών στα συλλογικά όργανα των Ιδρυμάτων και γενικότερα η ενίσχυση του ρόλου των φοιτητικών παρατάξεων συνιστούν για το υπουργείο Παιδείας βασικούς και «πρωτοποριακούς» παράγοντες, προκειμένου να αποκατασταθεί η εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων. Η επιστροφή στο εν λόγω πρωτόγονο καθεστώς θα πριμοδοτήσει, μεταξύ άλλων, και τη φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η τελευταία αναμένεται εντελώς «τυχαία» να περιορίσει τις εκλογικές της διαρροές προς τις παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικές αριστεράς.
Το κυβερνών κόμμα αδυνατώντας να ανεχτεί οτιδήποτε προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό, αρνείται κατηγορηματικά να εφαρμόσει τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των ελληνικών πανεπιστημίων, ο οποίος θα συνοδευόταν από την έλευση της αξιοκρατίας και της παροχής μιας αναβαθμισμένης ποιότητας σπουδών σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, με αποτέλεσμα να επιλέγει την επιστροφή στην τραυματική δεκαετία του 1980.
Αδιαφάνεια – δυσλειτουργίες – πελατειακές παρατάξεις – τραμπουκισμοί – προπηλακισμοί – απομόνωση, πρόκειται για χαρακτηρισμούς, που θα αποτελούν τα συνώνυμα του ελληνικού πανεπιστημίου.
ΥΓ. Καλό θα ήταν λοιπόν να μην ξεχνάμε, πως ο ευαίσθητος τομέας της Παιδείας, θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως πεδίο υλοποίησης συναινετικών και προοδευτικών πολιτικών και όχι ως συγκυριακή ευκαιρία εφαρμογής κομματικών και προσωπικών ιδεοληψιών.
