Η αφορμή για να καταθέσω τις σκέψεις μου στο χαρτί -έστω και αν πρόκειται για ψηφιακό χαρτί- υπήρξε ένα ακόμα περιστατικό εγκληματικής συμπεριφοράς στο χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, θύματα του οποίου (και) αυτή τη φορά υπήρξαν ανύποπτοι φοιτητές Νομικής, οι οποίοι έπεσαν θύματα απόπειρας ληστείας έξω ακριβώς από το Πανεπιστημιακό campus. Δεν προτίθεμαι να αναλύσω το συμβάν, αλλά θα σταθώ σε μια φράση που ειπώθηκε από τους δράστες, όπως μου μεταφέρθηκε: “Πάμε μέσα στα Πανεπιστήμια!” (εννοείται για να ολοκληρώσουμε τη ληστεία). Εκεί ακριβώς θέλω να εστιάσει η προσοχή του παρόντος άρθρου. Πώς δηλαδή έχει καταντήσει ο χώρος των Πανεπιστημίων -και πιστέψτε με δεν είναι μόνο το ΑΠΘ- να αποτελεί ουσιαστικά χώρος “ασφάλειας” για κάθε είδος εγκληματικής συμπεριφοράς, από ναρκωτικά μέχρι βιασμούς και ληστείες. Το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο που κρατεί από την αρχή της μεταπολίτευσης και το όποιο ως κόρην οφθαλμού υπερασπίζονται οι απανταχού αριστερών απόψεων φοιτητές και όχι μόνο, κατέληξε δυστυχώς να αποτελεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ άσυλο ανομίας και παραβατικότητας.
Με λύπη μου λοιπόν πρέπει να ενημερώσω ότι “η πόλις εάλω”. Ναι, αγαπητοί μου αφήσαμε το πανεπιστήμιο στα χέρια κάθε μικροδιακινητή ουσιών και κάθε επίδοξου κοινού εγκληματία. Η ευθύνη είναι ξεκάθαρα συλλογική. Από τη μία υπάρχουν όλες οι αριστερές παρατάξεις και εν γένει φωνές που εξακολουθούν ακόμα να υπνοβατούν και να φωνάζουν για άσυλο και για την προστασία φοιτητικών κεκτημένων. Ποια προσταστία; Ποιών κεκτημένων; Και από ποιους; Προστασία από την αστυνομία και την ασφάλεια; Προστασία στην ουσία του κάθε μη φοιτητή που κάνει εμπόριο ναρκωτικών, που ληστεύει φοιτητές και γενικά δημιουργεί κλίμα ανασφάλειας στο χώρο όπου θα έπρεπε όλοι μας -φοιτητές και οι απλοί πολίτες- να νιώθουμε κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Αναφέρομαι, όμως, ακριβώς για συλλογική ευθύνη καθώς και η ίδια η πολιτεία δεν έχει επιδείξει ακόμα το αναγκαίο σθένος να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να κυριαρχήσει η εκ των ων ουκ άνευ ασφάλεια στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε για επέμβαση ή ύπαρξη αστυνομίας απλά για τα απαιτούμενα κονδύλια ώστε να έχει το κάθε Πανεπιστήμιο ορθή και αποτελεσματική φύλαξη. Δυστυχώς όμως τίποτα δεν έχει γίνει καθώς η εκάστοτε εξουσία βρίσκεται εγκλωβισμένη μεταξύ ιδεοληψιών, που καμία ουσιώδη απήχηση στην κοινωνία δεν έχουν και μεταξύ μερίδας του φοιτητικού κόσμου που είναι έτοιμη να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης για να υπερασπιστεί ένα άσυλο εγκληματικής συμπεριφοράς, ένα κατάλοιπο περασμένων εποχών. Δεν διατείνομαι ότι η αστυνομική βία δεν υπάρχει. Όχι μόνο υφίσταται αλλά πληθαίνουν τα παραδείγματα κατάχρησης εξουσίας από το 2006 και μετά. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι η διαρκής δικαιολογία για να δίνεται ασυλία σε παράνομες συμπεριφορές. Είναι ζήτημα κοινής λογικής ότι όταν παρουσιάζεται εγκληματική συμπεριφορά η αστυνομία πρέπει να κάνει τη δουλειά της και να παρεμβαίνει και εντός του Πανεπιστημίου. Η παραιτέρω ευθύνη της πολιτείας λοιπόν εντοπίζεται στην αδυναμία της να καταπολεμήσει στη ρίζα τους τα φαινόμενα αστυνομικής αυθαιρεσίας, ώστε να αρθούν οι όποιες επιφυλάξεις για τον ρόλο ασφάλειας που μπορεί να προσφέρει η ΕΛ.ΑΣ στην προσπάθεια να πάρουν πίσω οι φοιτητές το χώρο που δικαιωματικά τους ανήκει.
Τον χώρο αυτό τον έχασε η φοιτητική κοινότητα, δεν της τον πήραν. Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να γίνει αντιληπτό από όλους. Και από τα άτομα που αναφέρω άνωθεν αλλά και από κάθε έναν από εμάς. Και τώρα απευθύνομαι σε εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Εγώ και εσύ ΑΦΗΣΑΜΕ το πανεπιστήμιο στα χέρια αλλοδαπών και ημεδαπών εγκληματιών. Εσύ και εγώ αφήσαμε το πρόβλημα να διογκωθεί με ένα συνεχές “δε βαριέσαι”. Εγώ και εσύ αδιαφορήσαμε για πολύ καιρό τώρα και αφήσαμε άλλους να διαχειρίζονται το χώρο όπου περνάμε πάνω από τη μισή μέρα μας. Εμείς οι φοιτητές δεν πήραμε ποτέ ξεκάθαρη θέση. Δεν διεκδικήσαμε το αυτονόητο, το δικαίωμα μας να νιώθουμε ασφάλεια. Εμείς είμαστε αυτοί που οφείλουμε να ζητήσουμε πραγματική φύλαξη (είτε με έλεγχο στην είσοδο της σχολής προληπτικά, είτε με δυνατότητα απομάκρυνσης ατόμων από το campus). Γιατί εσύ και εγώ θα είμαστε αναμφίβολα τα θύματα (και) άλλης μια ληστείας, άλλης μια κλοπής.
Και κλείνοντας θα πω κάτι που για κάποιους θα ακουστεί παραμύθι. ΠΙΣΤΕΥΩ στο ΑΣΥΛΟ. Πιστεύω όμως στο άσυλο ιδεών. Στο δικαίωμα να έρχεται να σπουδάζει στα ελληνικά πανεπιστήμια κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου, γενετήσιου προσανατολισμού και κάθε είδους διάκρισης. Πιστεύω στο δικαίωμα καθενός να μπαίνει στο αμφιθέατρο και να εκφράζει τη γνώμη του ανεξαρτήτως πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού. Δεν πιστεύω όμως σε άσυλο ανομίας, σε άσυλο εγκληματιών και σε άσυλο ασυδοσίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει η αστυνομία να εισέρχεται στο χώρο του ΑΠΘ. Είναι πολλά πράγματα που ακόμα αγνοώ και δεν καταλαβαίνω. Ένα όμως πράγμα ξέρω καλά. Και αυτό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών επιθυμεί να νιώθει ελεύθερη στο ναό της μόρφωσης. Και η ελευθερία δεν αφορά μόνο τα κατά κυριολεξία δεσμά αλλά και τα αόρατα δεσμά, που τόσα χρόνια τυλίγουν το χώρο του ελληνικού Πανεπιστημιού και εν γένει της εκπαίδευσης. Ήρθε λοιπόν η στιγμή ένα ένα τα στερεότυπα να σπάνε, και να κερδίζει σταδιακά έδαφος η κοινή λογική.
