Είναι γνωστό ότι στην πολιτική φιλίες δεν υπάρχουν με την έννοια που υφίστανται στην πραγματική ζωή των απλών, καθημερινών ανθρώπων. Όσο οι πολιτικοί ανεβαίνουν ψηλότερα στην ιεραρχία τόσο απομακρύνονται από τα ανθρώπινα συναισθήματα. Είναι φυσικό όμως. Η άγρια μάχη για την κατάκτηση και τη διατήρηση της εξουσίας επηρεάζει όλες τις έμφυτες λειτουργίες του ανθρώπου, ενισχύοντας τα αρχέγονα ένστικτα του ανταγωνισμού και της αυτοσυντήρησης κόντρα στις συναισθηματικές ευαισθησίες. Όποιος επομένως επιλέγει να ασχοληθεί με την πολιτική σε τόσο υψηλό επίπεδο θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος κατάλληλα για το τι θα αντιμετωπίσει. Αυτό που κυρίως υποκαθιστά τη φιλία στο ανώτατο επίπεδο άσκησης πολιτικής εξουσίας, είναι η σύμπτωση συμφερόντων. Όσο τα συμφέροντα ορισμένων κάθε φορά πολιτικών ταυτίζονται, αυτοί είναι οι καλύτεροι φίλοι! Μόλις οι δεσμοί που ενώνουν τις κοινές τους επιδιώξεις σπάσουν ή απλά χαλαρώσουν, τότε τα μαχαίρια βγαίνουν από τα θηκάρια τους. Παρ’όλα αυτά ακόμη και στον αδυσώπητο κόσμο της πολιτικής, πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια. Τα όρια που χωρίζουν τη στρατηγική και τις σκληρές αποφάσεις από τον εκχυδαϊσμό και τη ζουγκλοποίηση.
Η προεκλογική περίοδος που διανύουμε, με κατάληξη τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, μας προσφέρει αναμφίβολα πλούσια παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την πεποίθηση ότι τα παραπάνω όρια έχουν παραβιαστεί στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Το άδειασμα που επιφύλαξε ο Αλέξης Τσίπρας στον Φώτη Κουβέλη και η “αρπαγή” της ωραίας Άντζελας Γκερέκου που διέπραξε ο Αντώνης Σαμαράς είναι οι πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Τσίπρας και Κουβέλης χώρισαν τους πολιτικούς τους δρόμους – άσχημα. Οι Ανανεωτικοί αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αισθανόμενοι ότι ασφυκτιούν μέσα στο συνονθύλευμα ακραίων αριστεριστών το οποίο είχαν προσαρτήσει αρχικά ο Αλάβάνος και στη συνέχεια ο Τσίπρας (άλλη ιστορία πολιτικής πατροκτονίας αυτή…). Έφτιαξαν έτσι τη Δημοκρατική Αριστερά, κοιτώντας προς το πολιτικό Κέντρο και με αδιαπραγμάτευτες αρχές τη δημοκρατική ομαλότητα και το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας. Και στάθηκαν ιδιαίτερα αξιοπρεπώς στις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2012, κινούμενοι στο 6% και φτάνοντας στο σημείο να συμμετάσχουν ως εταίροι ακόμη και στη διακυβέρνηση της χώρας. Σε όλο αυτό το διάστημα η κόντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ θύμιζε αγώνα μέχρι τελικής πτώσεως.
Το καλοκαίρι του 2013 όμως ο Κουβέλης έκρινε ότι η παρουσία της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση είχε δυσβάσταχτο πολιτικό κόστος λόγω των σκληρών μέτρων λιτότητας στα οποία συνηγορούσε. Έτσι με κίνηση ξεκάθαρης υποκρισίας αποχώρησε από την κυβέρνηση με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, παρόλο που είχε ανεχθεί ως συγκυβερνήτης της χώρας πολύ χειρότερα μέτρα. Άρχισε από τότε ένα επίμονο φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκατέρωθεν σκληρές κουβέντες ξεχάστηκαν και η ΔΗΜΑΡ υπέστειλε τη σημαία της “υπεύθυνης Αριστεράς” και σήκωσε αυτή της “προοδευτικής διακυβέρνησης”, η οποία φυσικά περνούσε σύμφωνα με τον Κουβέλη μέσα από τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ! Ο Τσίπρας από τη μεριά του, ανταποκρίθηκε στο φλερτ με στόχο την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών λόγω αποτυχίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Ήθελε φυσικά τις ψήφους της ΔΗΜΑΡ για τη συγκρότηση του αντιμνημονιακού μετώπου το οποίο έπρεπε να αριθμεί τουλάχιστον 121 βουλευτές. Παράλληλα άφηνε δημοσίως να εννοηθεί ότι ο Κουβέλης είναι ο μελλοντικός κυβερνητικός του εταίρος και γι’ αυτό το λόγο αναπτύχθηκαν και τα σενάρια γύρω από τη φόρμουλα αυτής της συνεργασίας: Επικεφαλής στο Επικρατείας ο Κουβέλης; Πρόεδρος της Βουλής; Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Κάπως έτσι η ΔΗΜΑΡ προχώρησε στην καταψήφιση του Σταύρου Δήμα, σέρνοντας τη χώρα στις πρόωρες κάλπες, με την προσδοκία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγνώριζε τη συμβολή της στην πτώση της κυβέρνησης και θα επιβράβευε τον Κουβέλη και τους βουλευτές του.
Φευ! Ο Αλέξης αφού τους χρησιμοποίησε για τη βρώμικη δουλειά, άρχισε να σφυρίζει αδιάφορα! Έτσι πρότεινε στον Κουβέλη να είναι στην καλύτερη περίπτωση υποψήφιος βουλευτής με σταυρό και μάλιστα αφού διαλύσει τη ΔΗΜΑΡ! Μοιραία, ο Φώτης, ατιμασμένος και καταρρακωμένος, οδηγείται στις εκλογές αυτόνομα, ως πρόβατο επί σφαγή! Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι δεν θα μπει στη Βουλή ενώ κάποιες εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν τον μετρούν καν στις έρευνές τους, κάτι που προμηνύει τον πλήρη πολιτικό του εξευτελισμό! Βλέπετε, η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης ήταν ουσιαστικά ένα μνημονιακό βαρίδι για τον Τσίπρα, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση να του έδινε μία ποσοστιαία μονάδα. Τα μπρος πίσω σε σχέση με το μνημόνιο τον είχαν απαξιώσει πλήρως στα μάτια της κοινωνίας όπως αποδείχτηκε και από το 1,2% που συγκέντρωσε στις ευρωεκλογές. Δεν ήταν επομένως ένας ισχυρός σύμμαχος, χρήσιμος για τον εξωραϊσμό του προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια των μετριοπαθών και ευρωπαϊστών ψηφοφόρων. Άλλωστε και εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν αντιδράσεις για την επάνοδο των “διασπαστών”. Το ισοζύγιο επομένως από ένα τέτοιο ντιλ θα ήταν αρνητικό για τον Τσίπρα. Ο στόχος της πρωτιάς και ενδεχομένως της αυτοδυναμίας δεν χωράει συναισθηματισμούς ούτε καν για τους παλιούς συντρόφους. Ενώ η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο….
Από την άλλη, υποτίθεται ότι Σαμαράς και Βενιζέλος είχαν φάει ψωμί κι αλάτι μαζί. Κράτησαν τη χώρα στο ευρώ ενώ το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε στην κυβέρνηση μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, με τεράστιο πολιτικό κόστος για το ίδιο αλλά και για τον Βενιζέλο προσωπικά. Επίσης, μια αξιοπρεπής παρουσία του ΠΑΣΟΚ αποτελούσε ανάχωμα και για την περεταίρω προσάρτηση κεντροαριστερών ψηφοφόρων στον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι και τις ευρωεκλογές.
Κι όμως! Ο Σαμαράς διάβασε τις μετρήσεις των τελευταίων μηνών, σύμφωνα με τις οποίες κεντρώοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στρέφονται προς τη ΝΔ με στόχο να αποτρέψουν την κατάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι προκείμενου να εκμεταλλευτεί την τάση αυτή, επέλεξε να εντάξει στη ΝΔ την Άντζελα Γκερεκου! Λαμπερό πρόσωπο και με ισχυρή πολιτική παρουσία στην Κέρκυρα την τελευταία δεκαετία.
Ο κοινός βηματισμός με τον Βενιζέλο τα τελευταία 3 χρόνια και η πλάτη που έβαλε το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα, δείχνοντας παράλληλα ανοχή σε ακροδεξιά στοιχεία εντός της ΝΔ, δεν έχουν πλέον για τον Σαμαρά καμία σημασία. Προέχει το κλείσιμο της ψαλίδας με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα ανοίγματα σε άλλους πολιτικούς χώρους ώστε να εξισορροπήσει τη δεξιά στροφή της προεκλογικής περιόδου.
Οι δυο παραπάνω περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές του βούρκου στον οποίο έχει εγκλωβιστεί η πολιτική ζωή της χώρας. Ο ακραίος οπορτουνισμός είναι αυτός που κυριαρχεί. Αντί να επιτελεί η πολιτική έναν ρόλο παιδευτικό νομιμοποιεί ηθικά τις πλέον επαίσχυντες πρακτικές. Δυστυχώς η κρίση που διέρχεται η Ελλάδα είναι πρωτίστως κρίση αξιών…
