Ένα ζήτημα που χρήζει πολύωρης συζήτησης, κυρίως στις νεανικές ηλικίες, συνιστά το κατά πόσο έχουν θέση στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ οι παρατάξεις. Η ενασχόληση με ομάδες και συλλογικότητες που διεκδικούν και επιδιώκουν καλύτερες συνθήκες για τις σπουδές των φοιτητών, σε καμία περίπτωση δε μπορεί να είναι λάθος, όμως κρίνεται απαραίτητο να εξεταστεί εάν όντως οι συλλογικότητες αυτές εκπροσωπούν το φοιτητικό σύνολο και δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα κάποιας άλλης ομάδας ή δεν αποτελούν φερέφωνα κάποιου κόμματος.
Αρχικά, ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι κάτι που κερδήθηκε. Κερδήθηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπου οι φοιτητές συγκρούστηκαν ανοιχτά με τη Χούντα και διεκδίκησαν την επαναφορά της δημοκρατίας. Αυτό και άλλα τέτοια γεγονότα (Μάιος ’68 στη Γαλλία), αποτελούν αδιαμφισβήτητη απόδειξη πως όλες οι μεγάλες ανατροπές στην ιστορία υποκινήθηκαν από το φοιτητικό σύνολο. Άλλωστε, η ενασχόληση με τα κοινά (σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό) είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τους νέους, καθώς οι ίδιοι ορίζουν σε ένα μεγάλο ποσοστό την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα.
Έπειτα, χρειάζεται κανείς να αναλογιστεί τον λόγο για τον οποίο δεν έχουν εμφανιστεί στα πανεπιστήμια παρατάξεις- συλλογικότητες που υπηρετούν ακροδεξιές αντιλήψεις (πυρήνας Χρυσής Αυγής παραδείγματος χάριν). Οι υπάρχουσες παρατάξεις προφανώς και έχουν πολιτικές διαφορές μεταξύ τους. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν υπάρχει παράταξη που τίθεται κατά της δημοκρατίας. Οπότε, καμία συλλογικότητα με βίαιες τάσεις και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά δεν θα χωρούσε ανάμεσα σε νέες και νέους που παιδεύουν το πνεύμα τους και επιδιώκουν να αδράξουν τη ζωή τους.
Ακόμη, όσο τουλάχιστον υπήρχε η συνδιοίκηση εντός των πανεπιστημίων οι φοιτητές είχαν δυναμικό λόγο και μάλιστα είχαν τη δυνατότητα να επηρεάσουν αποφάσεις που τους αφορούσαν άμεσα. Η δύναμη αυτή τους έδινε το δικαίωμα να ακουστούν και να προωθηθούν οι, αν μη τι άλλο ρηξικέλευθες, ιδέες τους.
Ο λόγος που “βαραίνει” τη σημασία των παρατάξεων και προκαλεί προκατάληψη στους φοιτητές, συνιστά το γεγονός πως σε πολλές περιπτώσεις οι φοιτητές- συνδικαλιστές πρόταξαν το προσωπικό τους συμφέρον και αλλοίωσαν τη σημασία της λέξης συνδικαλισμός. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις οι κομματικές παρεμβάσεις ήταν τόσο έντονες που οι συλλογικότητες μετατράπηκαν σε χάπι για την διάδοση και την επιβολή των πολιτικών τους επιδιώξεων στους νέους.
Το ζήτημα που προκύπτει είναι να επιστρέψει η πολιτικοποίηση στις παρατάξεις. Να αποκτήσουν και πάλι οι παρατάξεις πολιτικό χαρακτήρα. Ιδέες και πολιτικούς φορείς. Να απομακρυνθεί η ιδέα της στείρας κομματοποίησης που φθείρει και θίγει τη σημασία του συνδικαλισμού. Να επικρατήσει η λογική: “Ιδεολογικά ανήκω εκεί και τάσσομαι κατά του τάδε νόμου για τους εξής λόγους. Αντιπροτείνω τα εξής που θα πραγματοποιηθούν ως εξής”. Επιβάλλεται, δηλαδή, η επαναφορά του επιχειρήματος στα πλαίσια και τις τοποθετήσεις.
Μπαίνοντας κανείς στη διαδικασία να υποστηρίζει την απαγόρευση των παρατάξεων, ανοίγει έναν μηδενιστικό διάλογο που αργά ή γρήγορα θα καταλήξει στην αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατίας. Το ζήτημα δεν είναι η κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων, αλλά η ενίσχυση τους με φοιτητές που θα παλέψουν να γίνουν η φωνή όχι της κομματικής γραμμής, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.
“Ο κανόνας της πλειοψηφίας ισχύει μόνο αν παίρνεις υπόψη σου τα ατομικά δικαιώματα. Γιατί δε μπορείς να βάλεις πέντε λύκους και ένα πρόβατο να ψηφίσουν τι θα φάνε για δείπνο.”
Larry Flynt, 1942-, Αμερικανός εκδότης του περιοδικού Hustler
