Σήμερα, το κέντρο του κόσμου και των εξελίξεων θεωρείται σαφώς η Μέση Ανατολή καθώς η διαμάχη ανάμεσα στο Ισλαμικό Κράτος και την Δυτική συμμαχία μαίνεται. Οι συζητήσεις και οι αναλύσεις με βάση την Συρία και την γεωπολιτική-γεωστρατηγική κατάσταση της είναι πολλές, όμως είναι σαφές πως θα πρέπει να κάνουμε μια αξιολόγηση και στο άλλο στρατόπεδο του πολέμου και πόσο μάλλον στον “αρχηγό” αυτού του στρατοπέδου, τις Ηνωμένες πολιτείες της Αμερικής.
Αυτό που δεν θεωρείται ευρέως γνωστό, είναι πως δεν φαίνεται ξεκάθαρο το κατά πόσο τα επόμενα χρόνια οι πολιτείες αυτές θα μείνουν “Ηνωμένες” λόγω του ότι όχι και σε λίγες πολιτείες υπάρχει έντονο το αίσθημα της ανεξαρτησίας και της απόσχισης από τις Η.Π.Α.
Όμως για να δούμε τι συμβαίνει σήμερα στις Η.Π.Α θα πρέπει να πάρουμε από την αρχή τα πράγματα. Οι Η.Π.Α είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος το οποίο αποτελείται από 50 πολιτείες κι είναι ίσως το μεγαλύτερο καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας στον πλανήτη όπως και το κράτος με τις περισσότερες κοινωνικές ελευθερίες. Από τις αρχές του 1990 στην πολιτεία του Τέξας και στις πολιτείες της Λουιζιάνα και της Νότιας Καρολίνας υπάρχει αλλού έντονα και αλλού πιο ήπια ένα αίσθημα ανεξαρτησίας από το “Union” (Ένωση) όπως την αποκαλούν.
Αναζητώντας τους λόγους για τους οποίους υπάρχουν αυτά τα ρεύματα στις συγκεκριμένες πολιτείες, θα πρέπει να πάει κάποιος αρκετά πίσω ιστορικά στον 18ο, 19ο και 20ο αιώνα. Η σημερινή πολιτεία του Τέξας όπως και άλλες σημερινές πολιτείες όπως η Καλιφόρνια τον 19ο αιώνα ήταν εδάφη τα οποία ανήκαν στο Μεξικό. Όμως αυτό άλλαξε στις 2 Οκτωβρίου του 1835 όταν οι μετανάστες από τις Η.Π.Α. στο Τέξας εξέφρασαν την πολιτική τους δυσαρέσκεια προς το “συντηρητικό” νέο σύνταγμα του Μεξικό όπου έτσι ξέσπασε η Επανάσταση του Τέξας ή Πόλεμος για την ανεξαρτησία του Τέξας. Χρειάστηκε μόλις μισός χρόνος ώστε οι μεταναστευτικές αμερικανικές δυνάμεις να νικήσουν τον στρατό του Αντόνιο ντε Σάντα Άννα (Στρατηγού και δικτάτορα του Μεξικό) στη μάχη του Σαν Χάκιντο και στις 14 Μαρτίου του 1836 να ανακηρύξουν την ίδρυση της Δημοκρατίας του Τέξας. Το νέο αυτό κράτος ήταν το τρίτο που υπήρχε στο βόρειο κομμάτι της Αμερικανικής Ηπείρου μετά τις Η.Π.Α. και του Μεξικό. Όμως λόγω μεγάλων οικονομικών δυσκολιών, απουσίας ισχυρής κυβερνητικής αρχής και των επεκτατικών δράσεων του Μεξικού, 9 χρόνια αργότερα η Δημοκρατία αυτή στις 29 Δεκεμβρίου 1845 έδωσε την θέση της στην 28η πολιτεία των Η.Π.Α. Στην συνέχεια για να ερευνήσουμε περισσότερο θα πρέπει να δούμε την επομένη πολιτεία, αυτή της Λουιζιάνα. Η πολιτεία αυτή ήταν από τις πρώτες Γαλλικές αποικίες στην βόρεια Αμερική, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα εμπορίου της Γαλλίας μετά το Κεμπέκ στην περιοχή αυτή καθώς και περιοχή με μεγάλο Γαλλόφωνο πληθυσμό, το 1803 πουλήθηκε στις Η.Π.Α. από τον Ναπολέοντα. Τελευταία από τις πολιτείες που θα ερευνήσουμε είναι αυτή της Νότιας Καρολίνας. Για να δούμε το ιστορικό υπόβαθρο της πολιτείας αυτής θα πρέπει να προχωρήσουμε κάποια χρόνια μπροστά στον 19ο αιώνα και στον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο του 1861-1865. Η Νότια Καρολίνα ανήκε μεταξύ άλλων στις Συνομοσπονδιακές πολιτείες της Αμερικής ή αλλιώς στους Νότιους, στο ένα στρατόπεδο του εμφυλίου. Ένθερμη υποστηρίκτρια των ιδεών του Τζέφερσον Ντέηβις (Ηγέτη της Συνομοσπονδίας) και κατά της διακήρυξης της χειραφέτησης της Ένωσης η ηγεσία και ο πληθυσμός της πολιτείας πρωτοστάτησαν στον αγώνα τους μαζί με την πολιτεία του Τέξας προκειμένου το έθνος να ενωθεί κάτω από τα ιδεώδη της Συνομοσπονδίας. Με την λήξη του πολέμου το 1865 η πολιτεία αυτή μπορεί να ενώθηκε κάτω από το ιδεώδες της “Ένωσης ή Βόρειων” αλλά το Συνομοσπονδιακό αίσθημα του πληθυσμού δεν κατευνάσθηκε.
Προχωρώντας, θα πρέπει να δούμε ποιές είναι οι ενέργειες ανεξαρτησίας σε κάθε πολιτεία ξεχωριστά. Το ζήτημα έχει μεγαλύτερη έκταση κυρίως στην πολιτεία του Τέξας, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως ακόμα και μετά το τέλος του εμφυλίου μεγάλες πληθυσμιακές μερίδες των τεξανών δεν αναγνώριζαν την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Αυτό μειώθηκε αισθητά κυρίως μετά τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Όμως από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 και μετά την ίδρυση του Οργανισμού της Δημοκρατίας του Τέξας (Republic of Texas organization) το αίσθημα ανεξαρτησίας αυξάνεται με μαθηματική ακρίβεια. Ο οργανισμός αυτός υποστηρίζει πως οι Η.Π.Α. προσάρτησαν το Τέξας παράνομα και θεωρούν πως μέχρι σήμερα το Τέξας βρίσκεται υπό Αμερικανική κατοχή. Στην συνέχεια, στα μέσα προς τέλη του 90΄ ιδρύθηκε η Εθνικιστική Κίνηση του Τέξας (Texas Nationalist Movement) με ηγέτη τον Ντάνιελ Μίλλερ. Αριθμώντας 250.000 μέλη σε όλη την πολιτεία, η Ε.Κ.Τ. θεωρείται ως το μεγαλύτερο εγχείρημα για την ανεξαρτησία. Διαφοροποιώντας την θέση της με τον οργανισμό της Δημοκρατίας του Τέξας, η Ε.Κ.Τ. θεωρεί πως η ανεξαρτησία θα έρθει μέσω τριών πυλώνων : τον πολιτικό, τον πολιτιστικό και τον οικονομικό. Στον πολιτικό πυλώνα ο Ντάνιελ Μίλλερ δηλώνει πως ο στόχος είναι η “Ολοκληρωτική και αδιαπραγμάτευτη ανεξαρτησία του Τέξας” λέγοντας επίσης πως “Οι Τεξανοί ενδόμυχα αναζητούν την ανεξαρτησία τους”. Το κεντρικό πολιτικό όπλο της Ε.Κ.Τ. είναι το πολιτειακό σύνταγμα του Τέξας το οποίο αναγράφει πως, οι Τεξανοί πολίτες έχουν το ατράνταχτο δικαίωμα “Να αλλάξουν ή να διώξουν μια κυβέρνηση που δεν τους εκφράζει”. Η Ε.Κ.Τ. δεν διαθέτει κάποια τυπική πολιτική ιδεολογική στάση, όμως όταν ο Μίλλερ είχε ερωτηθεί πως θα καταφέρει μια Δημοκρατία του Τέξας να σταθεί, εκείνος απάντησε “ Όπως στάθηκαν και οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες”. Η πολιτική οντότητα της Ε.Κ.Τ. μειώθηκε κάπως το 2009 όταν ο πρώην κυβερνήτης του Τέξας Ρικ Πέρι διοργάνωσε μια ψηφοφορία εντός του Κογκρέσου του Τέξας και ένα δημοψήφισμα. Η ψηφοφορία έδειξε πως το 18% των γερουσιαστών θα υποστήριζαν την ανεξαρτησία ενώ το υπόλοιπο 82% όχι. Με τον ίδιο τρόπο εκφράστηκε και η κοινή γνώμη των Τεξανών δηλώνοντας σε δημοσκόπηση πως το 60% των πολιτών είναι αντίθετοι. Στον πολιτιστικό πυλώνα, η Ε.Κ.Τ. προάγει την διαφορετικότητα των Τεξανών με τους υπόλοιπους αμερικάνους λέγοντας πως δεν ανήκουν στο ίδιο έθνος. Έτσι προχώρησαν σε ένα διάταγμα το οποίο κατατέθηκε στο πολιτειακό κογκρέσο, το διάταγμα αυτό αναφέρει την αναγνώριση των βιαιοτήτων της Αμερικανικής κυβέρνησης επάνω στην πολιτιστική κουλτούρα του Τέξας καθώς και την αναθεώρηση της 10ης τροπολογίας του Αμερικανικού συντάγματος περί της ανεξαρτησίας κάθε πολιτείας και του νομικού δικαίου κάθε πολιτείας. Στον οικονομικό πυλώνα, ξέροντας πως η πολιτεία του Τέξας είναι η 2η πιο αναπτυσσόμενη πολιτεία της χώρας, με τα περισσότερα κοιτάσματα πετρελαίου και την μεγαλύτερη αγροτική οικονομία ιδιαίτερα στην κτηνοτροφία, η Ε.Κ.Τ. δηλώνει πως το Τέξας μπορεί εύκολα να σταθεί οικονομικά σαν ανεξάρτητο κράτος μέσω ενός κρατικού οικονομικού προγράμματος. Τα τελευταία γεγονότα που έχουν να κάνουν με το εγχείρημα της ανεξαρτησίας, διαδραματίστηκαν το 2012 στις πολιτειακές εκλογές, όταν η Ε.Κ.Τ γιγαντώθηκε πολιτικά με την προεκλογική της καμπάνια με το σύνθημα “secede” “αποχώρηση”. Η τεράστια άνθηση του εθνικιστικού αυτού κινήματος δεν άρεσε στον Λευκό οίκο ο οποίος ξεκίνησε μια εκστρατεία μαζεύοντας 125.000 υπογραφές από πολίτες όλης της χώρας ώστε να δείξουν την κοινή δυσαρέσκεια της χώρας προς την ενδεχόμενη “αποχώρηση” του Τέξας. Βέβαια οι 23.000 υπογραφές ανέφεραν πως είναι υπέρ της απόσχισης εάν το Τέξας το επιθυμεί. Η κίνηση αυτή χαρακτηρίστηκε από το Ε.Κ.Τ. και στην συνέχεια από το πολιτειακό κογκρέσο του Τέξας ως μεθόδευση της κυβέρνησης στα πολιτειακά ζητήματα του Τέξας. Η κατάσταση αυτή πόλωσε μαζικά τον πληθυσμό του Τέξας δίνοντας μια μικρή “εμφυλιο – πολεμική” ατμόσφαιρα. Σήμερα, το 2015 οι τεξανοί φωνάζουν και επιθυμούν περισσότερο από ποτέ το “secede”.
Συνεχίζοντας με την επόμενη πολιτεία, αυτή της Λουιζιάνα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως εκεί δεν υπάρχει μια συγκροτημένη πολιτική προσπάθεια για απόσχιση ή ανεξαρτησία ακόμα. Το αίσθημα της απόσχισης εκφράζεται μόνο μέσω πολιτιστικών ομάδων οι οποίες δηλώνουν πως οι άνθρωποι που ζουν στην πολιτεία της Λουιζιάνα δεν αισθάνονται οικεία στο να λένε πως είναι αμερικάνοι, αλλά προτιμούν να λένε πως “ανήκαν στην Γαλλική Δημοκρατία”. Μπορεί να το δει κανείς αυτό μέσω πολλών χαρακτηριστικών της πολιτείας αυτής. Από την σημαία της πολιτείας, η οποία είναι σχεδόν ίδια με αυτή της Γαλλικής Αυτοκρατορίας μέχρι το ότι πάνω από το 40% του πληθυσμού προτιμά να μιλάει Γαλλικά. Βέβαια φέτος μια τέτοια πολιτιστική ομάδα, κατάφερε να συγκεντρώσει τις 25.000 υπογραφές ώστε να γίνει δεκτό προς συζήτηση το αίτημά τους για διαπραγμάτευση της απόσχισης από την Αμερικανική κυβέρνηση.
Τέλος, η πολιτεία που θα πρέπει να συζητήσουμε είναι αυτή της Νότιας Καρολίνας. Στην πολιτεία αυτή τα γεγονότα που σχετίζονται με μια ενδεχόμενη απόσχιση ή ανεξαρτησία είναι αρκετά πρόσφατα. Στις 10 Ιουλίου του 2015, για πρώτη φορά στην ιστορία της η Νότια Καρολίνα ήταν υποχρεωμένη να κάνει καταστολή της σημαίας της Συνομοσπονδίας από το Καπιτώλιο της μετά την ψήφιση νόμου από την Αμερικανική κυβέρνηση με τον οποίο απαγορεύεται κάθε έκθεση συμβόλων της Συνομοσπονδίας σε πολιτειακό επίπεδο. Η κυβέρνηση των Η.Π.Α. υπερασπίστηκε τον νόμο αυτό δηλώνοντας πως “Δεν είναι δυνατόν να εκθέτονται σημαίες και σύμβολα τα οποία πρεσβεύουν τον ρατσισμό και τον διχασμό του έθνους”. Η καταστολή της σημαίας έφερε μαζικές αντιδράσεις από διάφορες πλευρές. Από την μια πλευρά μεγάλη μερίδα του πληθυσμού μαζί με τους Δημοκρατικούς βγήκαν να χαιρετήσουν την απόφαση αυτή λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν σήμερα τέτοιες εκθέσεις και σκέψεις στους πολίτες των Η.Π.Α. Από την άλλη πλευρά μια μικρότερη πληθυσμιακή μερίδα αντιτάχθηκε υποστηριζόμενη από τους South Whigs (Νοτιο-Ρεπουμπλικάνους) λέγοντας πως ο νόμος αυτός είναι καταπάτηση του δικαιώματος της έκφρασης και απόκρυψη της ιστορίας όλων τον νότιων πολιτειών των Η.Π.Α. Από εκείνη την ημέρα έχει αρχίσει μια σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και στους Νοτιο-Ρεπουμπλικάνους για το πόσο έπρεπε να περάσει την απόφαση το πολιτειακό κογκρέσο και ενδόμυχα γίνεται η συζήτηση για το πόσο δημοκρατική είναι η κυβέρνηση των Η.Π.Α. και το κατά πόσο προασπίζεται τα δικαιώματα των κατοίκων τόσο της Νότιας Καρολίνας όσο και γενικά των πολιτών του Νότου.
Βλέποντας όλες αυτές τις “ριζοσπαστικές” καταστάσεις να διαδραματίζονται στο εσωτερικό των Η.Π.Α μπορεί εύκολα κανείς να συμπεράνει πως η εικόνα της παγκόσμιας δύναμης που ήθελε να δώσει προς τα έξω η εκάστοτε κυβέρνηση των Η.Π.Α. πλέον έχει καταρριφθεί εκ των έσω των πολιτειών. Σε συνδυασμό των γεγονότων αυτών με τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α. και με την παγκόσμια οικονομική κρίση που έχει ζημιώσει σε τεράστιο βαθμό την οικονομία της χώρας, είναι δεδομένο πως η πορεία των Η.Π.Α. στο διεθνές προσκήνιο τα επόμενο χρόνια είναι σκοτεινή και θα μπορούσε να πει κάποιος δυσοίωνη.
