Σύμφωνα με τον Martin Luther King, “η ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά απ΄τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί απ΄τον καταπιεζόμενο”. Μία φράση που καταδεικνύει την αναγκαιότητα του αγώνα και της αντίδρασης για την κατάκτηση και την κατοχύρωση δικαιωμάτων από πλευράς κοινωνίας στο πρόσωπο του κράτους. Ένας συλλογισμός που ταιριάζει στην περίπτωση της Ελλάδας, καθώς τα τελευταία 6 χρόνια βρισκόμαστε ως κράτος σε μία διαρκή διαδικασία συνάψεως συμφωνιών με μηχανισμούς χρηματοδότησης – δανειοδότησης υπό προϋποθέσεις που γονατίζουν την μικρομεσαία τάξη και την οδηγούν σε κοινωνική αποδιοργάνωση και οικονομική εξαθλίωση. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: “Αξίζουν όλες αυτές οι θυσίες του ελληνικού λαού;”
Προβαίνοντας σε μία σύντομη ανασκόπηση των γεγονότων από την αρχή, θα βρεθούμε τον Απρίλιο του ’10, όταν ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου (κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ.) , ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την ανάγκη της προσφυγής της χώρας σε δανειακή σύμβαση με απώτερο σκοπό την δημοσιονομική εξυγίανση. Η χώρα μπαίνει σε μία διαδικασία απορρύθμισης. Αποκαθηλώνεται το status quo της και παρουσιάζεται αδύναμη μπροστά στα μεγαθήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά το γεγονός ότι ο Παπανδρέου ζητά και κερδίζει την ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή έναν χρόνο μετά, οι έντονες εξάρσεις δυσαρέσκειας και η αποφυγή της πραγματοποίησης δημοψηφίσματος οδηγεί στην μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου, την ψήφιση του 2ου μνημονίου και στις διπλές εκλογές του 2012. Εν τέλει η κυβερνητική συνεργασία Νέας Δημοκρατίας, ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΔΗΜ.ΑΡ., και η ψήφιση του 2ου μεσοπρόθεσμου βάζουν τη χώρα σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό και τονίζουν την αναγκαιότητα του να μείνει η χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κάποια από τα “αποτελέσματα” της κρίσης στην Ελλάδα, ήταν η δραματική αύξηση της ανεργίας, η αύξηση φόρων, οι μειώσεις μισθών, οι συγχωνεύσεις δημόσιων οργανισμών και η γενικότερη υπολειτουργία του κράτους στον βωμό του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Άξιζε;
Αρχικά, ας τονίσουμε πως η Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια είχε υψηλά ποσοστά διαφθοράς, φοροδιαφυγής, και σπατάλης, επομένως το να φτάσει σε σημείο χρεοκοπίας ήταν βέβαιο. Έπειτα, ο ελληνικός λαός ξέχασε τη δυναμική του. Αγνόησε πως ο ίδιος καθορίζει τους εκπροσώπους του στη Βουλή και με τον ερχομό της οικονομικής κρίσης μπήκε σε μία διαδικασία παθητικότητας. Πέραν από ουκ ολίγες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και πορείες, οι Έλληνες έπαψαν να ορθώνουν πολιτικό επιχείρημα και να αναπτύσσουν πολιτικό λόγο. Απομακρύνθηκαν από ένα βασικό δικαίωμά τους την χρονική περίοδο που έπρεπε περισσότερο από ποτέ να το χρησιμοποιήσουν. Η αποχή από τα κοινά σε περιόδους κρίσης, βέβαια, συνιστά ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά καθώς αναδύονται “ομάδες σωτήρων” όπως στην περίπτωση της Ελλάδας εκτοξευτήκαν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής που αυτοπαρουσιαζόταν ως άφθαρτο λαϊκό κόμμα με στόχο να σώσει την Ελλάδα απ τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Δυστυχώς, η κοινή γνώμη παρασύρεται από καλέσματα σωτηρίας σε χαλεπούς καιρούς και κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα θολό τοπίο αβεβαιότητας και αποπροσανατολισμού.
Οι δανειακές συμβάσεις, με τελευταίο το 3ο μνημόνιο που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., αποτελούν τον δρόμο της Ευρωπαϊκής Ελλάδας. Το ζήτημα είναι η πολιτική που θα ασκηθεί από πλευράς Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ζήτημα είναι το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων και η αποτελεσματική πίεση των πολιτικών μας, ώστε ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση να είναι όσο το δυνατόν πιο αναίμακτος. Εκλείπει απ’ όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις ο ορθός πολιτικός λόγος, ο συντονισμός, και η προσπάθεια να τεθεί ουσιαστικός αντίλογος. Διαφαίνεται μία στάση μετριοπάθειας και παθητικότητας που δεν τιμάει τη χώρα μας καθώς, ενώ επίσης, δεν αντιπροσωπεύει την κοινή γνώμη και το κοινό αίσθημα που προκύπτει.
Η δημοκρατία και η ελευθερία είναι θέμα διαρκούς αγώνα. Και αν όντως θέλουμε να πραγματώσουμε την άποψη του Martin Luther King, οφείλουμε ως πολίτες να αναζητήσουμε και να απαιτήσουμε μία κυβέρνηση έτοιμη να μας αντιπροσωπεύσει. Εμάς. Έπειτα, οφείλουμε να ασχοληθούμε με τα κοινά. Να σκεφτούμε πολιτικά. Να κρίνουμε την κάθε τοποθέτηση και να μην γινόμαστε εμμονικοί με σωτήρες και φαντάσματα του παρελθόντος. Το χρωστάμε στη δημοκρατία και την ελευθερία.
