Αύριο θα λάβει χώρα η δεύτερη ψηφοφορία για την προεδρική εκλογή. Υπό άλλες συνθήκες ίσως υπήρξε μια μικρή συζήτηση για το αν υπάρχει περίπτωση να εκλεγεί από αυτή την ψηφοφορία Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη στιγμή που χρειάζεται 200 ψήφους.
Όμως, οι συνθήκες δεν είναι άλλες. Είμαστε μια χώρα που είναι ακόμα σε μνημόνιο, έχει μια επτακομματική Βουλή με πολλούς ανεξάρτητους βουλευτές και βουλευτές του ενός κόμματος να είναι κρατούμενοι για πολλές κατηγορίες με σοβαρότερη την κατηγορία για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, στις ευρωεκλογές και στις δημοσκοπήσεις η αξιωματική αντιπολίτευση έχει περάσει αδιαμφισβήτητα στην πρώτη θέση και μέσα σε όλα αυτά έχουν υπάρξει καταγγελίες για απόπειρα δωροδοκίας βουλευτή.
Επόμενο είναι οι καταγγελίες αυτές να είναι το σημαντικότερο θέμα της επικαιρότητας, ειδικά από τη στιγμή που αφορούν κάτι τόσο σημαντικό όπως η προεδρική εκλογή.
Μέσα σε λίγες μέρες έχουμε δει ένα show με καταγγελίες, βίντεο, μηνύσεις, ανακοινώσεις πολιτικών κομμάτων και σχολιασμούς δημοσιογράφων.
Σχεδόν κάθε ζήτημα που θα μπορούσε να προκύψει από μια τέτοια καταγγελία έχει παρουσιασθεί και συζητηθεί εκτενώς. Το τι σημαίνει αυτό για τις επόμενες ψηφοφορίες, το τι σημαίνει για τους βουλευτές που ψήφισαν υπέρ της εκλογής του Προέδρου, το αν οι καταγγελίες είναι βάσιμες, το αν η καταγραφή και η παρουσίαση των στοιχείων έγινε με νόμιμο τρόπο, το αν η δικαιοσύνη έχει κινηθεί ορθά, το αν τα κόμματα και η κυβέρνηση αντέδρασαν σωστά κτλ.
Αν όμως δεν περιοριστούμε στις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι καταγγελίες υπάρχει ένα ζήτημα που δεν φαίνεται να θεωρείται άξιο συζήτησης. Κατά τη γνώμη μου όμως είναι ίσως και το σημαντικότερο. Αν κάποιος αποπειραθεί να δωροδοκήσει κάποιο βουλευτή ή μέλος της κυβέρνησης, υπάρχουν μηχανισμοί που αποτρέπουν τον βουλευτή ή το μέλος της κυβέρνησης από το να αποδεχθεί τη δωροδοκία;
Αν κοιτάξουμε τα στοιχεία της υπόθεσης και τα εξετάσουμε σε συνδυασμό με τις διάφορες κατηγορίες και δικαστικές αποφάσεις για διαφθορά πολιτικών προσώπων μπορούμε να αντιληφθούμε πως η διαφθορά είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα προβλήματα του πολιτικού μας συστήματος. Και είναι ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται να θέλουμε να αντιμετωπίσουμε (εκτός αν θεωρήσουμε πως το υπάρχον σύστημα οικονομικού ελέγχου των πολιτικών λειτουργεί σωστά, κάτι εκ των πραγμάτων αδύνατον). Και μόνο από το “πόθεν έσχες” των πολιτικών μπορούμε να εντοπίσουμε το πρόβλημα, καθώς συνεχώς ξεχνάμε να ρωτήσουμε το “πόθεν”…
Αν κάτι πρέπει, λοιπόν, να βγει από όλη αυτή την ιστορία, αυτό σίγουρα πρέπει να είναι η δημιουργία ενός πραγματικού συστήματος ελέγχου των οικονομικών όλων των ανθρώπων που ασκούν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία. Να ακολουθούμε πάντα τα χρήματα!
