Στα πλαίσια του τρίτου μνημονίου η κυβέρνηση προκειμένου να εφαρμόσει τον αριθμό των απαιτούμενων μέτρων που έχουν ζητηθεί από τους δανειστές έχει ήδη ξεκινήσει να στέλνει τον νέο ΕΝΦΙΑ, τα ποσά του οποίου θα πρέπει να καταβάλουν οι πολίτες σε δόσεις και εντός καθορισμένων χρονικών πλαισίων. Μία από τις κοινωνικές ομάδες η οποία αυτή την περίοδο καλείται να πληρώσει πολλά στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας είναι και οι αγρότες.
Ο αγροτικός τομέας μαζί με την κτηνοτροφία θα μπορούσε να είναι για την χώρα μας ένας από τους κινητήριους τροχούς της οικονομίας της και κατά συνέπεια της ανάπτυξης που τόσο απεγνωσμένα θέλουμε και ζητάμε. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με προδιαγραφές για αγροτική ανάπτυξη καθώς διαθέτει όλα έκεινα τα στοιχεία που κάποιος χρειάζεται προκειμένου να επενδύσει στον κλάδο αυτό. Το μοναδικό ελάττωμα της είναι η φορολογία που το κράτος επιβάλλει γενικά σε όλους τους τομείς και κατά συνέπεια και στο κλάδο της γεωργίας. Με άλλα λόγια θα μπορούσαμε να το πούμε και ως η απουσία ενός σταθερού φορολογικού συντελεστή.
Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζεται η άποψη ότι οι αγρότες δεν πρέπει να πληρώσουν και αυτοί τους φόρους τους ή ότι δεν πρέπει να υπάρχει έλεγχος από το κράτος το κατά πόσον κάποιος είναι όντως αγρότης και αν οι επιδοτήσεις που παίρνει τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό ανταποκρίνονται στο αντικείμενο της δουλειάς του.
Ωστόσο στην παρούσα φάση και με τα σημερινά δεδομένα ο αγροτικός κόσμος της χώρας τείνει να εξαφανιστεί από τη στιγμή που όλο και περισσότεροι αγρότες λόγω του υπέρογκου κόστους και της υψηλής φορολογίας όχι μόνο σταματούν να ασχολούνται με την γεωργία αλλά δυσκολεύονται κιόλας να επιβιώσουν οικονομικά λόγω της αδυναμίας τους να ανταποκριθούν στο φορολογικό καθεστώς το οποίο τους έχει επιβληθεί κυρίως τα τελευταία χρόνια και με αποκορύφωμα το τελευταίο μνημόνιο.
Ένα κράτος σαν την Ελλάδα και με την γεωργία ως έναν από τους βασικούς άξονες της οικονομίας του σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να παίρνει τέτοιες αποφάσεις. Αντιθέτως σε συνδυασμό με το μεγάλο ποσοστό ανεργίας αλλά και με τα προνόμια που δίνονται από την ΕΕ στους νέους αγρότες θα έπρεπε να δίνονται κίνητρα τόσο στους νέους, να ασχολήθουν με τον κλάδο αυτό της οικονομίας σε επαγγελματικό επίπεδο παραχωρώντας τους μάλιστα και εκτάσεις γης για καλλιέργεια, όσο και στους παλαιούς αγρότες, να παράγουν μεγαλύτερες ποσότητες σε γεωργικά αγαθά για την κάλυψη των αναγκών τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και για εξαγωγές στο εξωτερικό.
Άλλο ένα στοιχείο που θα έπρεπε να αναπτυχθεί αλλά δυστυχώς σε μικρό έως μηδενικό ποσοστό το βλέπουμε να υπάρχει είναι οι καινοτόμες ιδέες που κάποιος θα μπορούσε να αναπτύξει στο κλάδο της γεωργίας. Αυτό θα μπορούσε να συνδυαστεί με την παρακολούθηση ειδικών σεμιναρίων κυρίως από νέους αγρότες, που θα εξηγούσαν τον τρόπο με τον οποίο κάποιος μπορεί όχι τόσο να σκεφτεί αλλά περισσότερο να εφαρμόσει μία καινοτόμο ιδέα.
Επιπρόσθετα άλλο ένα σημαντικό στοιχείο στο χώρο της γεωργίας είναι ότι πλέον αυτό το αντικειμένο εργασίας είναι ως κλάδος πολύ υποτιμημένος. Δύσκολα θα ακούσεις κάποιον να αναφέρει τον όρο “επαγγελματίας αγρότης” ακριβώς γιατί πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο και να μην έχουμε νέους αγρότες, επαγγελματίες στο είδος τους.
Συμπερασματικά λοιπόν βλέπουμε ότι ένα από τα βασικά στοιχεία της οικονομίας της χώρας κινδυνεύει σε μεγάλο βαθμό να εξαφανιστεί, γεγονός που εάν γίνει πραγματικότητα θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα για τη χώρα. Τα αίτια αυτής της πιθανής κατάληξης στο μεγαλύτερο βαθμό έχουν να κάνουν με την φορολογία που το κράτος επιβάλλει και εν συνεχεία την αδυναμία πληρωμής εκ μέρους αυτής της ομάδας των πολιτών. Ωστόσο δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι. Το κράτος πρώτα από όλα και εν συνεχεία και η Ε.Ε. οφείλουν να προστατεύουν και όχι να οδηγούν στην εξαθλίωση μία όλοκληρη μερίδα της κοινωνίας των πολιτών.
Θα πρέπει να υπάρξει στήριξη και όχι μέτρα εξαθλίωσης.
Θα πρέπει να υπάρξει ελπίδα και όχι οργή και αγανάκτηση.
Τέλος θα πρέπει να υπάρξει αλληλεγγύη.
