Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας από το 2009 και έπειτα έχει υποστεί πολλά. Από την εξ ολοκλήρου εκμηδένιση της προσφοράς του ως και το πλιάτσικο νεοκομμουνιστών στον πολιτικό χάρτη της χώρας. Μία σειρά από γεγονότα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να συμβεί αυτό.
Η στροφή στην πραγματικότητα το 2009 και στα γιγάντια προβλήματα που έπρεπε να λυθούν σε μικρό χρονικό διάστημα σε μια -πραγματικά- δυσκίνητη Ευρώπη δίχως μηχανισμούς στήριξης, δίχως πλάνο για ενδεχόμενη χρεοκοπία κράτους-μέλους της ΕΕ. Τότε βιώσαμε όλοι μια δυσνόητη πραγματικότητα χωρίς να θέλουμε να την δεχτούμε. Ακολούθησαν, δύσκολα μέτρα προκειμένου να ελεγχθεί το χρέος, τα οποία κλήθηκε να τα φέρει και να τα εφαρμόσει το λαοφιλέστερο κόμμα που υπήρξε ποτέ στην πολιτική ζωή του τόπου. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο.
Πόσο εύκολο είναι να πειστεί ο Έλληνας πολίτης απ’ το «Λεφτά υπάρχουν» στην δημοσιονομική πειθαρχία με μειώσεις μισθών κλπ;
Η ιστορία μας έχει διδάξει πως όποτε έχουν υπάρξει οικονομικές κρίσεις, έχουν ξεπεταχτεί διάφοροι καλοθελητές που σαν άλλοι δημαγωγοί προσπαθούν να μας πείσουν για μιαν άλλη αλήθεια που μόνο εκείνοι -τάχα- γνωρίζουν και πως μόνο αυτοί θέλουν το καλό μας και οι άλλοι θέλουν το κακό μας.
Όλα τα παραπάνω τα βιώσαμε εν πολλοίς τα χρόνια της κρίσης, φτάσαμε στο σήμερα και ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας οφείλει να δώσει απαντήσεις για το γιατί κατέρρευσε.
Το κόμμα που για χρόνια μονοπωλούσε τον χώρο καλείται να λάβει το μήνυμα και να εξελιχθεί. Ο χώρος της κεντροαριστεράς πρέπει να περάσει στο προσκήνιο και να δώσει απαντήσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία.
Αυτό για να συμβεί απαιτείται ανασυγκρότηση του χώρου χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, χωρίς δογματισμούς των τελευταίων χρόνων (βλ. Κουβέλη). Μια καλή αρχή έγινε με την από κοινού κάθοδο στις τελευταίες εκλογές ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Αυτό δεν αρκεί όμως. Οι ζυμώσεις στην κεντροαριστερά πρέπει να συνεχιστούν. Σωστή κίνηση είναι και η συνεργασία ΔΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) με το ΠΟΤΑΜΙ σε επίπεδο κοινοβουλίου, αν τελικά γίνει πραγματικότητα.
Το κυριότερο ζήτημα είναι όμως το άνοιγμα στην κοινωνία. Ένα κεντροαριστερό κόμμα οφείλει να βρίσκεται δίπλα σε όλη την κοινωνία ώστε να μπορεί να την αφουγκράζεται τις εξελίξεις και τις επιταγές της.
Οπότε για να μπορέσει ένα κόμμα να σταδιοδρομήσει, οφείλει συντεταγμένα να ανοίξει τον διάλογο με όλους και δίχως προκαταλήψεις, μπορούν να δημιουργηθούν ομάδες συναντήσεων και συζητήσεων με τις παραγωγικές κοινωνικές δυνάμεις, ομιλίες για διάφορα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας.
Όλα αυτά τα στάδια πρέπει να γίνουν νηφάλια και σωστά, όχι χοντροκομμένα και βιαστικά λόγω των καταιγιστικών εξελίξεων. Έτσι μια ολόκληρη διαδικασία θα μπορέσει να ωριμάσει και να οδηγηθεί σε έναν ενιαίο πολιτικό φορέα, σύγχρονο, στελεχωμένο από νέους ανθρώπους με προοδευτικές ιδέες και αξίες, που οι πολίτες όλων των κοινωνικών στρωμάτων θα έχουν συμβάλει στη δημιουργία του.
Αν η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς δεν πετύχει, τότε η χώρα θα είναι βορά στα χέρια διάφορων εθνικολαϊκιστών και δημαγωγών, υμνητών του ναζισμού και άλλων ακραίων δυνάμεων που εκπροσωπούν τη συντήρηση στη χώρα.
Ας μην ξεχνάμε πως ο λαός ενώθηκε και άφησε πίσω του στην ιστορική του λήθη όλα όσα τον χώριζαν μόνο κατά την περίοδο που προοδευτικές και κεντροαριστερές δυνάμεις κυβέρνησαν τον τόπο.
