Ξεχασες οτι…

Διόλου απίθανο είναι να απαυδήσει μια κατά τα άλλα ισχυρή προσωπικότητα, όταν συνειδητοποιήσει πως το μνημονικό, το οποίο διαθέτει δεν βρίσκεται πλέον στην καλύτερη κατάσταση ή έστω σε μια υγιή. Κατ’ εξακολούθηση παρατηρείται η εξόφθαλμη αδυναμία συντήρησης και διατήρησης της μνήμης σε ικανοποιητικό επίπεδο. Το θυμητικό μας λειτουργεί αυξητικά μιας και δεν έχει όρια. Παρόλο που βάσει εγκεφαλικής χαρτογράφησης η διατήρηση του, αβρόχοις ποσίν δεν μπορεί να υφίσταται. Το να εξετάζουμε διεξοδικά καταστάσεις και συμπεριφορές καθημερινά δίνει την δυνατότητα φερ’ειπείν να επικεντρωθούμε σε κάτι, το οποίο ούτως ή άλλως θα μας φανεί εξαιρετικά ωφέλιμο. Χρήσιμο χαρακτηρίζεται για τον καθένα μας κάτι εν μέρει ή εν γένει διαφορετικό. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο διαχρονικά έχουμε τη βούληση είτε να αγνοούμε, δηλαδή να ξεχνάμε, είτε να θυμόμαστε. Το τελευταίο διασαφηνίζεται υπό τον όρο: «επιλεκτική μνήμη», την οποία εδώ και χιλιετηρίδες όλοι οι άνθρωποι έχουμε. Ορισμένοι γνωρίζουν εξ’ απαλών ονύχων και όχι επιδερμικά πως “αν δεν παιδεύσω-εκπαιδεύσω το μυαλό μου, τότε και αυτό με τη σειρά του θα με εγκαταλείψει’’.

Την σήμερον μην ελπίζετε πως λαμβάνετε βοήθεια από την αδηφάγο τεχνολογία, η οποία επιφέρει ενίοτε κινδύνους. Τρανταχτό και αδιάσειστο παράδειγμα αποτελεί η χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή στις νεότερες ηλικίες και της τηλεόρασης στις μεγαλύτερες. Επ’ουδενί θα μπορούσε να αξιολογηθεί θετικά το να στρέφεται ή ακόμα και να βασίζεται στο κινητό (στην ουσία φορητό) του τηλέφωνο ο οιοσδήποτε απλά και μόνον για να θυμηθεί μια συνάντηση επί παραδείγματι. Ομολογουμένως δύο φορές περισσότερο αξιέπαινος θεωρείται κατά την ταπεινή μου άποψη εκείνος ή εκείνη που επί τούτω συμπαρέσυρε το νου του/της σε μια διαδικασία ανάκλησης και επαναφοράς, παρά αυτός ή αυτή που θα κατακρημνίσει και θα κατακερματίσει τις σκέψεις μα και τις αναμνήσεις, τις οποίες έχει. Πως ευοδώνεται λοιπόν η προσπάθεια ισχυρότερης σκέψης; Καθόλου σύνθετα  θα απαντήσω εγώ, εντός διδακτικού πλαισίου όμως! Μέσω μιας διαρκούς και ενδελεχούς μελέτης καταλήγω στα εξής:

1^ον  Η αδιάλειπτη συγγραφή με το χέρι, κοινώς χαρτί και μολύβι και όχι πληκτρολόγιο. Όπως έχει αποδειχτεί, μια συνειρμική αλληλουχία εκφράζεται σε πιο υψηλό βαθμό με την κίνησης της χειρός.

2^ον Η δύναμη της επανάληψης. Δεν αναφέρομαι σε έναν τρόπο ακατάπαυστης σκέψης, αλλά σε μια μέση προσέγγιση και

3^ον Η ενασχόληση με τη γλώσσα και τα μαθηματικά ως σύστημα αντιλήψεων και αξιών, τα πλεονεκτήματα που προσφέρονται χάρις σε αυτά τα δύο είναι αναρίθμητα.

Αναλογίσου εν τέλει: Ποιός θα αισθανόταν καλά αν ξεχνούσε για παράδειγμα την γενέθλιο ημέρα του σπλάχνου του; Το ζητούμενο είναι η πρόληψη δυσμενών καταστάσεων έως και νόσων όπως το Αλτσχάιμερ. Εκλαμβάνοντας ως συνθήκη ίσως και ως προϋπόθεση ότι ο εγκέφαλος χρειάζεται τροφή και παιδεμό, όπως μου αρέσει να λέω, μένει να κατανοήσουμε την σπουδαιότητα της ανάμνησης . Εάν και αυτή χαθεί, τότε τι μας απομένει; Τι θα μας φέρνει στο νου όλες τις ευτυχισμένες ή μη, στιγμές; Τι αξία θα έχουν όλα όσα έχουμε ζήσει;