Στις 18 Σεπτεμβρίου με ένα δημοψήφισμα η Σκωτία κάνει πραγματικότητα το όνειρο των πολιτών να διαλέξουν ανάμεσα στο κάποτε ισχυρό Ηνωμένο Βασίλειο και στην δημιουργία ενός νέου κράτους. Η Σκωτία όπως και η Ουαλία και η Βόρεια Ιρλανδία είναι τμήματα του Ηνωμένου Βασιλείου, στα οποία δρούν ποικίλα εθνικιστικά κινήματα με αποτέλεσμα να καλλιεργούν αποσχηστικές τάσεις. Το 1922 η Ιρλανδία που ήταν επίσης μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου πέτυχε την ανεξαρτητοποίηση της με αποτέλεσμα να στερήσει κατα κάποιο τρόπο το κύρος του.
Εν έτει 2014 το Λονδίνο βρίσκεται σε δυσχερή οικονομική κατάσταση λόγω της κρίσης που πλήττει κυρίως την Ευρώπη και προσπαθώντας να σταθεί στο ύψος του και να διαφυλάξει την επιρροή της χώρας στο παγκόσμιο πολιτικοοινομικό γίγνεσθαι κάνει σπασμωδικές κινήσεις που έκαναν πραγματικότητα τον εφιάλτη οχι μόνο των υπέρμαχων ενος ισχυρού Ηνωμένου Βασιλείου αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου γενικότερα. Μια ανεξάρτητη Σκωτία θα προκαλούσε σίγουρα αναταράξεις στις διεθνείς αγορές και πολύ περισσότερο στην σταθερότητα της ΕΕ. Σειρά θα είχε ενδεχομένως η Ουαλία και η Βόρεια Ιρλανδία με αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου. Στη Ευρώπη θα ακολοθούσε ντόμινο εξελιξεων με αρκετά πιθανή την απόσχηση της χώρας των βάσκων και της Καταλονίας στην Ισπανία και ίσως της Φλάνδρας στο Βέλγιο και της Σαρδηνίας και της Κορσικής στην Ιταλία. Επιπλέον άλλα τμήματα χωρών με αποσχηστικές τάσεις εκτός ευρωπαϊκής ηπείρου με αφορμή αυτή την δυτική “επανάσταση” θα διεκδικούσαν την ανεξαρτητοποίηση τους.
Είναι όμως σημαντικό να αναζητήσει κανείς τον λόγο που έφτασε το Ηνωμένο Βασίλειο σε αυτό το σημείο. Οι σκωτσέζοι ζούν στην σκιά του Λονδίνου, ζούν υπο τον έλεγχο μιας αυστηρής ηγεσίας με απαιτήσεις που δεν μπορούν να δεχτούν διότι δεν εχουν εθνικη συνείδηση. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έμαθαν να ζούν σε μια διαφορετική κοινωνία με άλλη κουλτούρα, έγιναν πιο επαναστατικοί-αντιδραστικοί και ανέχτηκαν να πληρώνουν φόρους και να εργάζονται σε ένα κράτος που δεν αποκαλούν πατριδα, σε μια βασιλευομένη δημοκρατία που ποτέ δεν ήθελαν. Η δυσαρέσκεια των πολιτων στην Σκωτία μεγάλωνε σταδιακά και κορυφώθηκε με την επιβολή φόρων από το Λονδίνο για την κάλυψη αμυντικών δαπανών και την επιθυμία της πρωτέυουσας να φιλοξενήσει η δυτική Σκωτία πυρηνικό οπλοστάσιο σε ναυτική βάση της χώρας που προϋπάρχει εκεί. Ειναι λοιπόν φυσιολογικό να ζητούν δημοψήφισμα την στιγμη που νιώθουν φυλακισμένοι μέσα στην ίδια τους την χώρα.
Μπορεί ένα μέρος των πολιτών να είναι ακόμα κατά της απόσχησης υπό τον φόβο της περιθωριοποίησης, όμως το σίγουρο είναι πως η πολιτική Κάμερον απέτυχε παταγωδως και το SNP (εθνικιστικό κόμμα της Σκωτίας) γνωρίζει πολύ καλά πως ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκηση του απένατι σε ενα καθεστώς που αντι να αγκαλιάσει την Σκωτία, χρησιμοποίησε τους πολιτές της σαν να ήταν προϊόντα β’ διαλογής. Η σταθερότητα της Ευρώπης έρχεται, λοιπόν, σε δεύτερη μοίρα αν θελουμε να μιλάμε για πραγματική δημοκρατία με ελέυθερους και ευτυχισμένους πολίτες.
