Κατά καιρούς πολλές είναι οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί για τις πιθανές αιτίες σύμφωνα με τις οποίες η χώρα μας βρίσκεται σήμερα σε αυτήν την κατάσταση. Είναι απόψεις οι οποίες ξεκινούν από ακαδημαϊκούς και φτάνουν ως τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας. Είναι απόψεις οι οποίες δεν μπορούν να δώσουν οριστικές λύσεις ή αιτίες εξάπλωσης του προβλήματος ωστόσο παίζουν καθοριστικό ρόλο στην κατανόηση του προβλήματος.
Ξεκινώντας λοιπόν ιστορικά και πηγαίνοντας κάποια χρόνια πίσω πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι ακόμα και σήμερα υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να έχει μπεί στην Ευρώπη την στιγμή που αυτό έγινε καθώς δεν είχε πολλές από τις προϋποθέσεις που χρειάζεται μια χώρα προκειμένου να ενταχθεί ως πλήρες μέλος. Πράγματι σήμερα προκειμένου μία χώρα να ενταχθεί στην Ε.Ε. θα πρέπει πρώτα να ακολουθήσει μία σειρά από μεταρρυθμίσεις που θα τις επιτρέψουν αυτό να γίνει πράξη. Στην περίπτωση της Ελλάδας η ένταξη έγινε προκειμένου να θεμελιωθεί και πάλι η δημοκρατία στη χώρα έπειτα από μια επταετία διακυβέρνησης της χώρας από το στρατό.
Προχωρώντας λίγο παραπέρα εύκολα θα πρόσεχε κάποιος ότι η Ελλάδα πράγματι χρειάζονταν πολλές και βαθιές μεταρρυθμίσεις, διαφορετικά κάποια στιγμή θα γίνονταν αυτό το οποίο και τελικά έγινε. Οι μεταρρυθμίσεις άργησαν να έρθουν στη χώρα αλλά και τότε που ξεκίνησαν (Μνημόνιο 1) δεν έγιναν με το σωστό τρόπο και έτσι και από εκεί χάθηκε πολύτιμος χρόνος προκειμένου να υπάρξει μία μεγάλη αλλαγή στο εσωτερικό της χώρας. Τρίτος σοβαρός παράγοντας είναι η αναδιοργάνωση του χώρου της δημόσιας διοίκησης. Δεν επιτρέπεται μία χώρα σαν την Ελλάδα και εν έτει 2012 να μην ξέρει με επίσημη απογραφή πόσους ακριβώς δημοσίους υπαλληλούς απασχολεί σαν κράτος καθώς και τι προνόμια και τι μισθούς αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι έπαιρναν. Η πρώτη επίσημη απογραφή δημοσίων υπαλλήλων έγινε μετά το 2012 και αυτή στα πλαίσια του δεύτερου μνημονίου χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι και αυτή έγινε με σωστό τρόπο και για το σωστό σκοπό.
Ένα επιπλέον λιθαράκι στη καταστροφή της χώρας υπήρξε και υπάρχει ακόμα και σήμερα, αλλά σε μικρότερο βαθμό, το πελατειακό κράτος. Άνθρωποι διορίζονταν σε λάθος θέσεις χωρίς να υπάρχει αξιοκρατία, δημιουργήθηκαν δημόσιοι οργανισμοί φαντάσματα μόνο και μόνο για να καλυφθούν κάποιες θέσεις ανθρώπων ενώ το πλέον τρελό σε αυτή τη χώρα ήταν ο κάθε νομός και η κάθε περιφέρεια να εκπροσωπείται από υπουργό ο οποίος υπουργός προκειμένου να καλύψει τα συμφέροντα της περιοχής του παρουσίαζε σαν έργο την ίδρυση πανεπιστημίων καθώς και στρατοπέδων στις περιοχές αυτές.
Τέλος το μαύρο χρήμα και η φοροδιαφυγή ίσως και να είναι από τα πλέον πιο σοβαρά ζητήματα στην εξήγηση του γιατί φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση. Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα ανέκαθεν ήταν μεγάλο αγκάθι στη καρδιά της χώρας καθώς πολλά χρήματα χάνονταν αλλά και χάνονται είτε γιατί πολλοί απασχολούν προσωπικό χωρίς ασφάλεια είτε γιατί είχαμε φτάσει στο σημείο κανένας να μην κόβει απόδειξη και έτσι το κράτος και αυτό με τη σειρά του να μην εισπράττει από πουθενά αυτά τα οποία του αναλογούν έτσι ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει και αυτό με τη σειρά του στις δικές του ανάγκες.
Συμπερασματικά λοιπόν βλέπουμε ότι πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους η χώρα έφτασε σε αυτήν την κατάσταση. Σίγουρα δεν είναι μόνο αυτοί. Αυτό δεν είναι παρά μόνο ένα δείγμα από τις πολλαπλές αιτίες εξήγησης του φαινομένου. Το ερώτημα όμως που κυριαρχεί αυτή την στιγμή είναι άλλο. Θα μπορέσει η Ελλάδα θα ξεφύγει και να περάσει και πάλι στο δρόμο της ανάπτυξης ;
Η ελπίδα υπάρχει αλλά χρειάζονται και οι ανάλογες θυσίες όχι από το λαό όμως και αυτή τη φορά.
