Η περίοδος 2007 και μετά βρίσκει σε μία δύσκολη κατάσταση το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα απόρροια της οποίας ήταν πολλά κράτη να αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλες και σοβαρές προκλήσεις που όπως έδειξε η ιστορία δεν μπόρεσαν από μόνα τους να τις αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Μάλιστα πολλά από αυτά τα κράτη εντάχθηκαν σε μηχανισμούς στήριξης με βασικό εργαλείο τα προγράμματα δημοσιονομικής πολιτικής προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις στα οικονομικά τους. Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή της Ελλάδας.
Η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εν συνεχεία στη ζώνη του ευρώ ήταν για πολλούς ένα επίτευγμα που θα επίλυε όλα τα προβλήματα των πολιτών και θα τοποθετούσε τη χώρα σε μία θέση άκρως ανταγωνιστική και άκρως αναπτυξιακή. Και πράγματι στην αρχή όλα έδειχναν πώς η Ελλάδα χρόνο με χρόνο με ταχείς ρυθμούς ανέβαινε όχι μόνο αναπτυξιακά αλλά και σε άλλους τομείς σε βαθμό που μπορούσε να ανταγωνιστεί ακόμα και μεγάλες χώρες της Ευεωπαϊκής Ένωσης.
Η χρηματοπιστωτική κρίση όμως, η οποία ξέσπασε κυρίως την περίοδο 2007 και μετά, άλλαξε άρδην την όλη εικόνα που είχε τόσο καλά σχεδιαστεί ειδικά και μετά την είσοδο της χώρας στη νομισματική ένωση. Από εκεινή τη στιγμή και μετά τα γεγονότα μοιάζουν σαν μία αλυσίδα το τέλος της οποίας δικαιολογεί τη σημερινή κατάσταση στην οποία η χώρα βρίσκεται αυτή τη στιγμή.
Ξεκινώντας από την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ υπάρχει ένα σοβαρό στοιχείο οικονομικής αστάθειας της χώρας. Προκειμένου μία χώρα να ενταχθεί στην νομισματική ένωση θα πρέπει να διαθέτει ένα βασικό κριτήριο σχετικά με το δημόσιο χρέος της το οποίο δεν πρέπει να ξεπερνά το 60%. Στην περίπτωση της Ελλάδας εκείνη τη χρονική στιγμή το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν πολύ πιο πάνω αλλά παρόλα αυτά το κριτήριο αυτό δεν υπολογίστηκε με το επιχείρημα ότι θα μπορέσει η χώρα αφού εισέλθει στην ένωση σταδιακά να μειώσει το χρέος της σύμφωνα με τα προβλεπόμενα.
Προχωρώντας λίγο γρήγορα και αφού έχουμε φτάσει στο 2010 όπου η Ελλάδα ζητά την στήριξη από το ΔΝΤ εκείνο έπειτα από μία σκληρή συμφωνία για τη χώρα συμφωνεί στη χορήγηση του υψηλότερου δανείου που είχε δοθεί ποτέ από τον οργανισμό έως τότε. Ο βασικός σκοπός όμως αυτού του δανείου δεν ήταν τόσο η βοήθεια προς την Ελλάδα. Η χώρα είχε πάρει τα δάνεια της από τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας και από τη στιγμή που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί έπρεπε τα λεφτά να βρεθούν από αλλού για τη διάσωση των τραπεζικών συστημάτων των χωρών αυτών. Έτσι το ΔΝΤ και η σύναψη συμφωνίας με την Ελλάδα έδωσε τη λύση στο πρόβλημα της αποπληρωμής των χρεών.
Η χώρα ωστόσο δεν έμεινε μόνο στη πρώτη συμφωνία (μνημόνιο) αφού στην ουσία η πρώτη δεν βοήθησε τη χώρα αλλά τις τράπεζες του εξωτερικού σε βάρος της χώρας διογκώνοντας το χρέος της ακόμα πιο πολύ. Πολλοί είναι ωστόσο οι παράγοντες που βοήθησαν στη σύναψη όλων αυτών των δανείων. Ένας από αυτούς τους καθοριστικούς παράγοντες είναι ο ρόλος των οίκων αξιόλογησης οι οποίοι στην αρχή τουλάχιστον δήλωναν επίσημα ότι το χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο στηριζόμενοι όχι μάλλον και τόσο σε μακροοικονομικά μεγέθη.
Βλέποντας προσεκτικά τη σύνθεση της Ε.Ε. αυτή τη στιγμή από τα 28 κράτη-μέλη της τα 8 είναι αυτά που βάζουν και τα υπόλοιπα 20 αυτά που παίρνουν. Ωστόσο αυτά τα 8 που βάζουν κερδίζουν εις βάρος των υπολοίπων που παίρνουν. Η δομή λοιπόν της Ε.Ε. θα πρέπει να αλλάξει ριζικά και να αντιπροσωπεύει ισότιμα όλα τα κράτη μέλη της. Με λίγα λόγια η Ε.Ε. θα πρέπει να αλλάξει πρόσωπο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες όλων και όχι των λίγων που συνήθως είναι και οι δυνατοί του παιχνιδιού.
Τελείωνοντας ένα ακόμα στοιχείο το οποίο πρέπει να αναφερθεί είναι η συμμετοχή του κόσμου στην αντιμετώπιση της κρίσης. Βλέπουμε ότι πάντα αυτός που την πληρώνει είναι ο λαός με συχνές περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις και την επιβολή όλο και πιο επώδυνων μέτρων στο φορολογικό. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλο αυτό το καιρό τα ποσά τα οποία δίνονται για την κάλυψη των βασικών αναγκών του κράτους στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι από αποταμιεύσεις πολιτών οι οποίες έχουν δοθεί στο κράτος με τη μέθοδο της υψηλής φορολογίας.
Συμπερασματικά λοιπόν για την εμφάνιση της κρίσης μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι δανειστές αλλά και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας με τις αποφάσεις που λάμβαναν όλα αυτά τα χρόνια. Η αντιμετώπιση της δεν είναι εύκολο θέμα και δεν θα επέλθει εάν δεν υπάρξει πρώτον αποτελεσματική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς και δεύτερον σωστή πολιτική από τους πολιτικούς της χώρας. Από τη στιγμή που δανειζόμαστε τόσο μεγάλα ποσά όχι για ανάπτυξη αλλά για να ξεχρεώσουμε τα προηγούμενα και από τη στιγμή που δεν μπορούμε να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή αλλά περιμένουμε από τις καταθέσεις των πολιτών που και αυτές πλέον δεν υπάρχουν δεν πρόκειται να πάμε μπροστά.
