Για να χαρακτηρισθεί υγιές να πολιτικό σύστημα πρέπει να εμπεριέχει κόμματα απο όλα τα ιδεολογικά «στρατόπεδα». Σημαντική προϋπόθεση βέβαια είναι η βάση των κομμάτων αλλά και οι θέσεις αυτών να κινούνται στα ορισθέντα από το σύνταγμα πλαίσια, ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες για την διασφάλιση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στην Ελλάδα το ΚΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος) και η Χ.Α. (Χρυσή Αυγή) αποτελούν τα δύο αντίθετα άκρα του πολιτικού συστήματος.
Το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό κόμμα αν αναλογιστεί κανείς την ίδρυση του ΕΑΜ το 1941 και την δράση του, τους συνεχείς αγώνες για την υποστήριξη της εργατικής τάξης, τις διαμαρτυρίες για τον πόλεμο στη Γάζα κ.λ.π. Δεν παύει όμως να είναι ένα ακροαριστερό κόμμα με αναχρονιστικές θέσεις και όραμα ένα κομμουνιστικό σύστημα, ακόμα και αν αυτό στο παρελθόν απέτυχε παταγωδώς και έγινε αιτία να χυθεί πολύ αίμα. Το κόμμα είναι κατά κύριο λόγο μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, όμως είναι φορές που μέλη του κόμματος αναφέρονται στην σταλινική περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης με ελαφρώς κολακευτικά σχόλια ή αποφεύγουν να παραδεχτούν την εθνοκάθαρση που έλαβε χώρα επι Στάλιν.
Η Χρυσή Αυγή είναι ενα λαϊκό εθνικιστικό κόμμα που ανήκει στον χώρο της ακροδεξιάς. Έχει τις ρίζες της στον φασισμό, τα μέλη της θαυμάζουν τον Χίτλερ και το ναζιστικό πρότυπο, κάτι που έχει επιβεβαιωθεί ουκ ολίγες φορές από τα ευρήματα των αστυνομικών αρχών σε κατοικίες βουλευτών ή ακόμη και σε γραφεία του κόμματος ανά την Ελλάδα.
Εκ πρώτης όψεως θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά κόμματα με διαφορετική βάση και σκοπό. Η αλήθεια όμως είναι πως πρόκειται για δύο λαϊκά κινήματα με ορισμένα βασικά κοινά στοιχεία που κλείνουν τον κύκλο του πολιτικού συστήματος στην χώρα μας.
Τα δύο αυτά κόμματα στηρίζονται στην λαϊκή ψήφο και εκμεταλλεύονται δύσκολες καταστάσεις όπως αυτή της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε, για να χειραγωγήσουν το πλήθος και να το οδηγήσουν στην κάλπη. Τα μέσα που χρησιμοποιούν για να το πετύχουν αυτό είναι ομιλίες με φιλολαϊκό ύφος και ψευδείς υποσχέσεις, εράνους και λαϊκές εκλδηλώσεις. Η οικονομική κρίση οδηγεί τους ευάλωτους ψηφοφόρους με αδυναμία κριτικής σκέψης στην ψευδαίσθηση πως μόνο ένα λαϊκό κόμμα θα αποτελέσει σανίδα σωτηρίας.
Η ελπίδα για απαλλαγή της Ελλάδας από τα τεράστια χρέη που προκάλεσαν προηγούμενες ηγεσίες στρέφει τον λαό σε κακή εκτίμηση των φαινομένων, τους φανατίζει, τους δημιουργεί την εμμονή για ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Η φρενίτιδα αυτή και η νοσταλγία της προ κρισής εποχής οδηγεί του Έλληνες πολλές φορές σε έκρηξη, με αποτέλεσμα να ξεχνούν την συνυπευθυνότητα τους στην κατάσταση της χώρας. Η επιθυμία για έξοδο από την φτώχεια δημιουργεί σε πολλούς το αίσθημα της ανωτερότητας, σταδιακά αυτό το αίσθημα καταλήγει στον εθνικισμό και τέλος στην αναζήτηση ενός λαϊκου κόμματος με ανάλογα πιστέυω που είναι πρόθυμο να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ελληνικόυ λαού και να τον απαλλάξει από την δυστυχία του. Οι Έλληνες ψηφοφόροι βρήκαν το κόμμα αυτό στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής, αδιαφορώντας για την άμεση σχέση της με ένα απολυταρχικό καθεστώς που εκτέλεσε εκατομμυρία ανθρώπους (μεταξύ αυτών και Έλληνες) και γονάτισε ολόκληρη την Έυρωπη.
Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι οι ψηφοφόροι που τυφλωμένοι από την φτώχεια και γεμάτοι μίσος για τον καπιταλισμό που απέτυχε και τους έφθασε στο περιθώριο καταφεύγουν στο ΚΚΕ. Ακόμη και εδώ στην άλλη όχθη του πολιτικού συστήματος οι ψηφοφόροι επιθυμούν να μπει ένα τέλος στην οικονομική τους εξαθλοίωση μέσα από την κυριαρχία ενός συγκεντρωτικού πολιτικού συστήματος, με την διαφορά ότι θέλουν κομμουνισμό. Τα κατώτερα οικονομικά στρώματα ανυπομονούν να απονείμουν δικαιοσύνη και να τιμωρήσουν την ελίτ που τους έφερε σε αυτο το σημείο, όπως δηλαδή ανυπομονούν και οι υποστηρικτές της Χ.Α.
Το βασικό κοινό στοιχείο των δύο κομμάτων που συνδέει την επιθυμία για αλλαγή είναι η επικράτηση καθεστώτων που συγκεντρώνουν όλες τις εξουσίες και στο παρελθόν έθεσαν σε κίνδυνο την πορεία της Έυρωπης.
Τα ερωτήματα είναι τα εξής: Γιατί δύο κόμματα των οποίων οι βάσεις στηρίζονται σε κρατικό σύστημα που καταλήγει να έχει απολυταρχικό χαρακτήρα εξακολουθούν να υφίστανται στο ελληνικό πολιτικό σύστημα; Γιατί ο ελληνικός λαός εκλέγει κόμματα που εξακολουθούν να εμμένουν σε ακραιές απόψεις; Μήπως οι ατυχείς αυτές επιλογές αντικατοπτρίζουν και την έλλειψη ιστορικών γνώσεων των Έλληνων;
