Θελω

Πριν από μερικούς μήνες ορισμένοι έσπευσαν να καθησυχάσουν την πληγωμένη ελληνική κοινωνία, ότι τα δεδομένα διαφοροποιούνται και τείνουν να αλλάξουν προς το καλύτερο.
Η ελπίδα είναι πλέον μονόδρομος. Και όλα όσα ειπώθηκαν είχε ανάγκη να τα αφουγκραστεί κάθε Έλληνας, κάθε Ελληνίδα.
Μετά  την τρομακτική πενταετία που βίωσαν τα ελληνικά νοικοκυριά, μετά τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, τις  δεκάδες αυτοκτονίες, τις μαζικές απολύσεις και διαθεσιμότητες, τις επίπονες αλλαγές στο σύστημα, τη συνεχή υποδαύλιση και υπονόμευση του δημοσίου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας και όλα τα άλλα δεινά που υπέστη η Ελλάδα, η νέα κυβέρνηση τείνει να φέρει, όπως ισχυρίζεται, ένα νέο ισχυρό πολιτικό πρόταγμα και ένα πέπλο αισιοδοξίας.
Θα χρησιμοποιήσω πρώτο ενικό πρόσωπο και όχι ξύλινο λόγο για να εκφράσω τους φόβους, τις ανησυχίες,  τις σκέψεις και τις επιφυλάξεις μου για το αύριο.
Σαν νέος άνθρωπος με όνειρα για το μέλλον μου, θέλω να παραμείνω στη χώρα μου, θέλω να εργαστώ αξιοπρεπώς στο αντικείμενο των σπουδών μου.
Σαν κάθε νέο άνθρωπο θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι, δε θέλω να μου το στερήσει ΚΑΝΕΙΣ αυτό. Δεν έχει κανένας αυτό το δικαίωμα.
Θέλω να ασχοληθώ με την ιδέα της υγιούς πολιτικής χωρίς να ντρέπομαι εξ αιτίας κάποιων αδηφάγων.
Θέλω να φοιτώ σ ‘ένα δημόσιο και αξιοπρεπές πανεπιστημιακό ίδρυμα με όλα τα απαραίτητα εφόδια.
Θέλω έναν αναβαθμισμένο τομέα της υγείας.
Θέλω να ζήσω σ’ ένα κράτος δικαίου, ισονομίας, ελευθερίας ενταγμένο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως του αρμόζει.
Θέλω να εκφράζω τη γνώμη μου χωρίς να φοβάμαι κανέναν.
Θέλω, θέλω, θέλω…
Υπάρχει άραγε υπόβαθρο για όλα τα παραπάνω και για άλλα τόσα; Γιατί η πολιτεία απομακρύνει τους νέους από κοντά της; Ποιος θα μας απαντήσει; Το αναρωτήθηκε πότε αυτό κανείς; Πώς θα ξαναχτίσουμε την Ελλάδα μας; Τέλος, μπορώ άραγε να ελπίζω και εγώ και όλοι οι νέοι άνθρωποί;