Έχοντας ως γνώμονα το σημαντικότερο αγαθό που διέπει τον άνθρωπο, την υγεία του, καθώς και τις πολιτικές οι οποίες ακολουθούνται για αυτήν τόσο από το αρμόδιο υπουργείο όσο και από τους ίδιους τους γιατρούς θα ήταν αρκετά σημαντικό να αναφερθούμε σε μερικά πράγματα για τον τομέα αυτό.
Όπως όλοι γνωρίζουμε η παιδεία και η υγεία είναι οι δύο σημαντικότεροι κλάδοι στην ζωή ενός λαού. Στην χώρα μας οι περισσότεροι πολιτικοί που έχουν διατελέσει υπουργοί Υγείας με μοναδικές εξαιρέσεις έχουν όχι μόνο ανύπαρκτο έργο προς όφελος των ασφαλισμένων αλλά επιπλέον επιβαρύνσεις κυρίως οικονομικού χαρακτήρα ακόμα και σε αυτόν τον κλάδο. Οι γιατροί από τη δική τους πλευρά όσο σημαντικές και να είναι οι υπηρεσίες που παρέχουν, σε μεγάλο βαθμό έχουν διαμορφώσει ένα δικό τους τοίχος εξουσίας όπου όχι μόνο επιβαρύνουν οικονομικά τους ασφαλισμένους ζητώντας τους επιπλέον χρηματικά ποσά (φακελάκι) προκειμένου να τους παρέχουν τα αυτονόητα αλλά διαμορφώνουν και τέτοιες σχέσεις με εταιρείες φαρμάκων και προμηθευτών νοσοκομείων ώστε να έχουν ένα μεγάλο ποσοστό κέρδους από τις εισπράξεις. Έτσι έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του Έλληνα πολίτη ότι έαν δεν πληρώσεις το γιατρό δεν θα έχεις και την ανάλογη από αυτόν μεταχείριση.
Όσον αφορά τις διοικήσεις των νοσοκομείων και εκεί υπάρχει μεγάλη διαφθορά η οποία μέσα από τα κατάλληλα κυκλώματα καταφέρνει να ενεργεί χωρίς εμπόδια και τις περισσότερες φορές χωρίς κάποιον έλεγχο. Συχνά παρακολουθούμε περιστατικά διοικητών, γιατρών και προσωπικού οι οποίοι έχουν στην κατοχή τους ανύπαρκτα πιστοποιητικά ακόμα και πλαστά πτυχία και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν ανεμπόδιστοι να ασκούν τα καθηκοντά τους. Αυτό συμβαίνει είτε λόγω των σχέσεων που μπορεί να υπάρχουν με κάποιο πολιτικό πρόσωπο υψηλού κύρους είτε λόγω της “ανυπαρξίας” των ελεκτικών μηχανισμών και των πειθαρχικών συμβουλίων.
Οι ελεκτικοί μηχανισμοί του κράτους και τα πειθαρχικά συμβούλια θα πρέπει γενικά αλλά πολύ περισσότερο στο χώρο της υγείας να δρούν ανεξάρτητα και με γνώμονα το όφελος του φορολογούμενου και του ασφαλισμένου πολίτη. Σε καμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να επηρεάζονται από τρίτους και οι αποφάσεις που θα λαμβάνονται θα πρέπει να είναι αποφάσεις καταπέλτης σε περίπτωση που κριθεί ένοχος ο κατηγορούμενος. Δεν αρκεί μία παύση λίγων μηνών των καθηκόντων για ένα γιατρό ο οποίος άφησε τον ασθενή του να πεθάνει επειδή δεν δέχτηκε ή δεν είχε να του δώσει φακελάκι. Δεν αρκεί για κάποιον που επί χρόνια διοικούσε ένα νοσοκομείο ψεύτικα ή για κάποιον που κέρδιζε εις βάρος του κράτους και του ασφαλισμένου πολίτη το κόψιμο του μισθού του για δύο-τρείς μήνες. Σε αυτές τις περιπτώσεις η οριστική απομάκρυνση από τα καθήκοντα του και η επιβολή ενός υψηλού προστίμου θα ήταν από τις πλέον επιθυμητές ποινές για έναν απλό πολίτη.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, η υγεία αποτελεί μία από τις ηλεκτρικές καρέκλες της ελληνικής κοινωνίας. Λίγα έως ανύπαρκτα είναι τα βήματα που έχουν γίνει αν όχι για την ολική αλλαγή της τουλάχιστον για την σταδιακή βελτίωση της σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό. Είναι απαράδεκτο κάποιοι να πεθαίνουν, κάποιοι άλλοι να πλουτίζουν εις βάρος του λαού και σε κανέναν να μην αποδίδονται κατηγορίες- ευθύνες και πολύ περισσότερο ουσιαστικές τιμωρίες. Οι μόνες ευθύνες που αποδίδονται είναι επιφανειακές που μοναδικό σκοπό έχουν να καθησυχάζουν τον λαό ότι υπήρξε μέριμνα και το κράτος ενήργησε αποτελεσματικά για κάποιο θέμα. Θα πρέπει να υπάρξει ριζική αλλαγή ώστε να σταματίσουν τα φιλοδωρήματα στους γιατρούς και το νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό να ελέγχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα για την εγκυρότητα των στοιχείων που καταθέτει και για τις υπηρεσίες που αυτό παρέχει.
